เจริญอาณาปาณสติ

...โอกาสอันพอเหมาะพอดี ระหว่างสัปดาห์วันเด็กและวันครูปีนี้

ด้วยตั้งจิตไว้ดี ฝึกเจริญอาณาปาณสติ ตามธาตุจริตส่วนตน

เริ่มสวดมนต์นับรอบพร้อมกิจลืมตาประจำวัน

...อาณาปาณสติที่บริบูรณ์ ย่อมยังสติปัฏฐาน ๔ ให้บริบูรณ์

สติปัฏฐาน ๔ ที่บริบูรณ์ ย่อมยังให้ โพชฌงค์ ๗ บริบูรณ์...

อุบายวิธีฝึกสติดังนี้ เหมาะกับจริตตน ที่มัก "หลงวนไปกับความคิด"

...การรับมือกับโจทย์ชีวิตสดๆ คือการรู้เท่าทัน กาย เวทนา จิต ธรรม

ปรับเปลี่ยนแผนงานที่ตั้งใจไปตามสถานการณ์ เพื่ออยู่ดูแลบุพการี"ครูแห่งชีวิต"หนึ่งสัปดาห์

การ"ก้าวแห่งพุทธะเล็กๆ"แต่ละก้าว จึงเหมือนภาพสโลว์โมชั่น ในแต่ละ"ลมหายใจปัจจุบัน"

ตัดความ"วกวนของอดีต" และ"ความวาดหวังในอนาคต"มา"จดจ่อกับปัจจุบัน"มั่นๆ

"พลังแห่งจิตปัจจุบัน" อาจยังเป็นสิ่งใหม่ รสชาติชีวิตใหม่ๆที่"ไร้การปรุงแต่งใดๆในภพจิต"ไว้ล่วงหน้า

จบสมบูรณ์ในตัว ณ ขณะนั้น เสมือนว่า ไม่อาจหาคำพูดใดมาสาธยาย ก็ปล่อยไป...

ธาตุรู้...เป็นของโลก ไม่เที่ยง ไม่อาจยึดฉวยไว้เป็นสมบัติตน เพียงคิดจะคว้าจะควาน

"สรรพนิวรณ์"ก็คล้าย"สนิมใจไร้สภาพ" แต่...มี"อานุภาพ" กลุ้มรุมพาให้..."ปัญญาถอยกำลัง"ฮวบๆ :)

แสงสว่างแห่งใจ จึงคล้ายแสงตะวันจากฟากฟ้า ในม่านเมฆแห่งฝนฤดูหนาว (อึมครึม... อิสระ ว็อบๆแว็มๆ)

เท่าที่ได้ เท่าที่มี เท่าที่เป็น ตามเห็นจริง แค่ไหนแค่นั้น เจ็ดวันแห่งการบำเพ็ญเล็กๆ กับ"ครูแห่งชีวิต"

มกราคม ๒๕๖๐

"แสงเทียนแห่งสยาม"

ส่องสว่างไสว ต้อนรับปีใหม่ ๒๕๖๐

สุข...

สงบเย็น...

เบิกบาน...

กับลมหายใจ ปัจจุบัน

วันใหม่ เดือนใหม่ ปีใหม่

สาธุ สาธุ สาธุ

๑ มกราคม ๒๕๖๐

วันสุดท้าย...

แห่งปี...กำลังผ่านไป

สุข สงบ เย็น เบิกบาน

กับลมหายใจ...ปัจจุบัน

สาธุ สาธุ สาธุ

๓๑ ธันวาคม ๒๕๕๙

ดั่งคลื่นภูเขาไฟใต้จิตสำนึก

...เช้านี้ มีอาการ แค่มือแตะเมาส์ รู้สึกปวดร้าวตั้งแต่ใต้ข้อศอกจนถึงอุ้งมือ แบบปวดสุดๆ

คงจะเป็นเสียงเตือนจากจิตสำนึกลึกๆ ให้ฝึกยอมรับความจริงให้ได้กระมัง

ความจริงที่ว่า เราไม่ได้อยู่ในฐานะ ผู้จัดการความรู้ขององค์กร

... และด้วยความเป็นจริงที่ เราเป็นเพียงหน่วยเล็กๆหน่วยหนึ่ง ซึ่งสอบตกเรื่องการปฏิบัติธรรม

ทั้งในส่วนของ ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา ด้วยมีความดันทุรังตามทิฐิส่วนตัวสูง ผลกรรมสนองเป็นความพร่อง

แม้กรรมเก่าเก็บ ก็ยังออกผล ออกฤทธิ์ ให้ร้อนรน ร้อนรุ่มในชีวิตในจิตในกาย...

ต่อให้ปรารถนา อยากเกิดอยากก่อ อยากสื่อสิ่งดีๆในพื้นที่โลกอย่างไร ยิ่งรู้สึกเหมือน สายใยถูกตัด

ด้วยอำนาจอกุศลซ้อนที่ยากแก่การควบคุม จากตัณหาล้ำหน้าในตน ที่พ่วงพาอุปสรรคจากอุปกิเลสมาอีกเป็นสาย

(ด้วยจิตที่รกเรื้อด้วยความคิด ที่ไร้ระบบระเบียบ ยากแก่การควบคุม บนแรงปรารถนาดี ที่ยังไม่มีความสงบตั้งมั่นในใจฉันเอง)

จึงคล้าย "รังไหม" ที่ถูกกำๆลงหม้อร้อนๆ "ตัดวงจรผีเสื้อไหม" เพื่อ "เอาใยไหมมาทอผ้า"

ยิ่งมีกัลยาณมิตร แสดงความปรารถนาดีอย่างไร แค่ไหน ยิ่งรู้สึกร้อนอกร้อนใจหนักยิ่งๆขึ้น

"สามสิบปีแล้วสิ เจ้าผีเสื้อไหม ขออโหสิกรรมให้ฉันได้ไหม?เราจะไม่เบียดเบียดกันอีกต่อไป"

(ไม่ว่าชาติไหน) "หนี้ชีวิต เลิกแล้วต่อกันเถอะนะ" ต่อแต่นี้ฉันพร้อมแล้วหละ

ชีวิตพร้อมตื่น รู้ สำรวม สังวร การเบียดเบียนชีวิตให้ได้ทุกๆขณะจิต

แม้ครั้งที่สอง...ขออโหสิต่อ เจ้าผีเสื้อไหมนับหมื่นแสนชีวิต ที่ถูกปล้น ถูกปลิด ตัดสิทธิ์การมีชีวิตอยู่ทั้งหลาย

แม้ครั้งที่สาม...ขออโหสิต่อเจ้าฝูงดักแด้อ่อน ที่ถูกปล้นบ้านอันแสนอบอุ่น อย่างไม่มีโอกาสปกป้องสิทธิชอบธรรมใดๆ

ฉันได้รับทุกขเวทนาที่แก่กล้ามานับหลายสิบปี กับวงจรแห่งความอบอุ่นด้วยความดี ที่คล้ายถูกตัดรอน

ขออโหสิด้วยหัวใจ ชีวิต ด้วยจิตสำนึกที่รัก รักทุกชิวิต ที่พึงมีสิทธิ์ มีอิสระในการดำรงตัวตนอยู่บนโลกใบนี้

ขออโหสิกรรม ต่ออกุศลกรรมชุดใหญ่ชุดนั้นให้ฉันกับแม่ด้วยเถิด สาธุ สาธุ สาธุ

๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

เป็นเช่นนั้นๆเอง...

คนตัดต้นไม้... ด้วยคิดว่า ตนเป็นคนปลูก (ในที่ส่วนกลาง) จึงมีสิทธิ์ตัด เพื่อจัดสรรพื้นที่ทำประโยชน์อื่น

ทว่า ความเป็นอยู่ร่วมกัน ไม่ตำหนิโทษคนตัดเท่านั้น ผู้เห็นเหตุการณ์แล้วไม่รีบทักท้วง ถือว่าไม่เอาภาระกัน

"แม่นอนร้องไห้ทั้งคืน สะเดาต้นนั้น เวลาแม่เพลียๆ แม่ไปกอดขอพลังจากเขา...แม่ออกจากพื้นที่แค่สามวัน...มีอันเป็นไป"

วันนี้...ผู้อยู่ในพื้นที่ บอกว่า ฝ่ายสั่งตัดต้นไม้โดยพละการ จะกลับไปอยู่บ้านไม่มีกำหนด (ก็น่า...อยู่หรอก...น่าน...)

น่าเห็นใจว่า...กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ก็ต่อเมื่อ ส่วนที่เสียหาย มีผลกระทบทางจิตใจหลายคนหลายฝ่าย

แม้จะเป็นไม้เนื้ออ่อน เหมือนไม่มีมูลค่า แต่เขามีแต่ให้นี่นะ ใจเอ๋ยใจ...จะคร่ำครวญอีกนานไหม?

คลับคล้ายคลับคลา...กับความเป็นเรายิ่งนัก ที่ดันทุรังออกนอกกรอบหมู่ฝูง กระทำการจัดการข้อมูล

ประหนึ่งตนสำคัญ ก็โดยพละการ...ไม่ต่างกัน มีผลกระทบกับผู้คน สังคมสิ่งแวดล้อมเหมือนกัน

แม้นไม่มีการตำหนิโทษ ทำทัณฑ์อันใด กับความเสียหายด้านความรู้สึก แต่ความเงียบ คือสิ่งสะท้อนได้ดังที่สุด

ในผู้อื่น...มีเรา ในเรา...นั้นมีผู้อื่น ทุกคลื่นชีวิต ล้วนต้องเรียนรู้ผ่านโจทย์จริง อย่างน่าเห็นใจยิ่ง

เถอะ...เศษซากความล้มเหลว... คงเป็นอีกก้าว ที่เข้าใกล้...ศูนย์ กลาง ความสำเร็จอีกนิดกระมังนะ สาธุ

๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๙ (๒๓.๔๕ น.)

ใจหาย...หายใจ

จากวัด มาบ้านก็ใจหาย

จะจากบ้านไปวัด ก็ใจหาย

รู้สึกห่วงต้นไม้ที่สุด อะไรๆก็ถูกตัดถูกถอนทำลายได้ง่ายๆเลย

ระหว่างกลับมาบ้าน บริเวณกุฏิน้อยทางวัด ต้นไม้หายไปเรียบ นอนน้ำตาไหลพรากๆ

เย็นวาน น้ามาช่วยสางหน้าบ้านช่วยกันแว้บๆ สะเดาต้นเท่าแขนปลิวไปกองกะร่องกะแร่ง

พลังชีวิต ยึดติดกับต้นไม้ จนดูเหมือนจะพลุ่งพล่าน ต้องควบคุมอารมณ์ ลมหายใจ จนอ่อนแรง

แต่อย่างน้อย รอบนี้ ไม่มีออกอาการโวยวาย ไม่มีคำพูดแม้เล็กแม้น้อย แสดงถึงความไม่พอใจ

น่า...ต้นไม้ยังใช้เวลานับสิบปี ถึงโตให้ร่มเงา เรามีภาษากาย ภาษาใจ ภาษาคำกว่าต้นไม้

มันต้องมี วิธีสื่อสาร ทำความเข้าใจ ให้เห็นเป็นไปในทิศทางเดียวกันได้สักวันสิน่า สู้ สู้ สาธุ

๒๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

ความรักความคิดถึง...

... กำลังเดินทาง

เช้านี้ มีโทรศัพท์ตามตัวแต่เช้าจากรั้ว บวร ใหญ่ ให้..."มารับมรดกแม่ด้วย"!!!

ทั้งบ้านและสวน ในชุมชน "แม่จะไปอยู่กับลูกสาวใหญ่ นครปฐม"

... เพียงหัวใจ... ชีวิต เริ่มแกร่งเพียงน้อย"ภารกิจแห่งรัก" เริ่มถักทอ...เป็นไป

สืบสาน"เสี้ยว"ส่วนสายใย... พลังแห่งชีวิต... อันอมตะ ฝากไว้ในแผ่นดิน...โลก

มรดก...แห่งสุข จากสมาธิของแม่ ขณะประกอบกิจแห่งชีวิต...งานปลูก คือ ราก แห่งรักแท้

ภารกิจวันนี้... แยกกล้าเสารส บ่มเมล็ดฟักข้าว ชำสมุนไพร และสะพัดเสื้อผ้าบรรดามีต่อไปๆ สาธุๆ

๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

ทอล์กโชว์นิ้วกลม

กับผ้าขนหนูสีแดง

การเดินทาง...ต่างมิติ ในการเรียนรู้เวทีโลกและชีวิต

... วันนี้ คุณนิ้วกลมคงจบการพูดสดรอบสองไปแล้ว

แต่ข้าพเจ้าเพิ่งเริ่ม เริ่มเดินหอบผ้าขนหนูสีแดง(เลือดนก)ผืนแรกไปบ้านน้องเฟิร์ส

ปู่บอกน้องเฟิร์สอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ฝากวางไว้ ปู่บอกเดี๋ยวๆให้เขาออกมารับขอบคุณเอง

และแล้ว หนุ่มน้อยก็วิ่งออกมาจากห้องน้ำ วิ่งมาหา ป้ารีบคลี่ผ้าขนหนูสีแดงออกเช็ดหน้าห่อตัวให้ทันใด

ฮึ่ยย ฝนปรอยมาเลยย ยังกับฉากในหนังเกาหลี รีบหนีฝนกลับบ้าน

สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก! กำลังเบ่งบาน... เหมือนดอกทานตะวันริมฝั่งหน้าบ้านน้องเฟิร์สที่ย่าปลูก

เด็กน้อยเอย...หนูอยู่กับย่า พ่อแม่แยกทางกันไป ถ้อยคำแห่งรัก แม้ แม่หนูจะอยู่ที่ไหน หนู...เลิกกับแม่ไม่ได้ฯ

(เมื่อเด็กชายบอกเล่าซื่อๆ ว่าเขาเลิกกับแม่แล้ว แป่ววว)

เรียนรู้...เยียวยาใจ...กันและกันไป คิดถึงปังปอนด์ เด็กน้อยข้างวัด เสียงยังแว่ว "ยายย ปอนด์ไปด้วยย"

๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

ปังปอนด์กับเจ้าโค้กของน้องเฟิร์ส (หน้าบ้านยาย)

พักฟื้น...

ปรับปรุงพื้นฐานชีวิต

... คล้ายการเรียนรู้ปลูกผักหวานป่าที่ผ่านมา เดินหน้าด้วยตัณหา อยากมีอยากได้ผักหวานป่า

ทว่า พื้นที่ทั้งสามสี่จุด ไม่มีความพร้อมแต่อย่างใด จึงต้องตามแก้ไขแบบไม่รู้จบ

... เป็นบทเรียนสะท้อนชีวิต ว่าการเดินหน้าด้วยปรารถนาดีต่อชีวิต ที่ติดไปด้วยเงื่อนไขหลากหลาย

ด้วยจิตด้วยใจที่ไม่นิ่ง ไม่สงบพอ จึงเป็นปัญหาแบบไม่รู้จบ!

...ในรอบปีนี้ จึงจำต้องสละสิทธิ์การเข้าคอร์สอบรมที่ "สถาบันธรรมวรรณศิลป์" ไปก่อน

๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

พื้นที่...ชีวิต

เสียงรถเกี่ยวข้าวกระหึ่มทั้งทุ่งมาสองสามวัน

วันนี้ แดดดีเหลือใจ ทางริมฝั่งหนองน้ำ กลายเป็นลานสาธารณะที่กว้างใหญ่ ให้ตากข้าวกัน

และกลายเป็นมุมตั้งวงรวมญาติ ตำส้ม ขนมปิ้ง กลางแสงจันทร์ เมื่อวันลอยกระทง...ฟูลมูน

ชีวิตริมฝั่งเริ่มหยั่งราก จากต้นทุนหลากหลาย คนละไม้คนละมือ ส่งต่อ...ทรัพย์ของแผ่นดิน ถึงลูกหลาน

๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

เมล็ดพันธุ์แห่งชีวิต

...ทานตะวันต้นโทรมๆหน้ากุฎิน้อยที่วัด ถูกรื้อทิ้งในป่า

พี่ผู้ปลูกเห็นว่าดอกไม่สมบูรณ์ ฉีกดูเมล็ดแล้ว ไม่น่างอก

ตามไปเก็บ แกะเอาเมล็ดเต็มๆจากดอกที่เริ่มเปื่อย ผึ่งลมได้เกือบกำ นำกลับมาบ้าน

น้าแบ่งกันปลูกริมฝั่งหนองน้ำ งอก ตายไปบ้าง ที่รอดเริ่มทยอยออกดอก

ชีวิต...ริมฝั่ง...ละมุด ขนุน ฝรั่ง น้อยหน่า กะเพรา แมงลัก มะเขือ ต้นวาสนา ตะไคร้ ทานตะวัน...บานๆๆ

น้าบอกจะเก็บเมล็ดพันธุ์ ปลูกขยายให้บานสะพรั่งไปทั้งฝั่งหนองน้ำ!

ทานตะวัน... บานแล้ว บานในหัวใจ...บางใครแล้วหนอ

แอบปลื้มวันหวยออกเลยสิเรา :)

(ปีก่อนโน้น ลืม! เพาะต้นอ่อนทานตะวัน ให้ชิมสดทั่วๆ เก็บเมล็ดนานซะหมดอายุงอก)

๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

โอกาสในวิกฤต(หรือเปล่านะ)

วิกฤตศรัทธา... พาวน

...เดินเตะขาโต๊ะ จนขาโต๊ะเก

...ศอกชนขวดแก้วไมโลตกแตก

เสมือนโลกกำลังบอกเหตุเมื่อสามวันก่อน

แต่...แม่ กลับนอนพนมมือฟังธรรมอย่างยาวนานจนน่าแปลกใจ

ที่แปลกใจที่สุดคือ พี่น้องมิตรสหายหลายคนค่อยๆถอยห่าง

นอกจาก...แว่วเวิ้งมหาสมุทรลึก กว้าง แห่งภพ ทิฏฐิ อารมณ์ที่จมเราแล้ว

วันนี้ บ่ายนี้ อดทนค้นข่าวยาวนานต่อเนื่อง... เช้ายืนอยู่ฝั่งหนึ่ง

บ่าย เย็น... เริ่มเห็นคล้อยว่า...มิน่า... พี่น้องมิตรสหาย ทยอยหาย...จากไปๆ

คงเห็นเงามืดแห่ง "อวิชชา" อย่างหนาในเราแน่แท้!

ช่วงขณะแห่งใจที่..."ยอมรับ"ความจริงในตน

พลัน ข่าวอีกขั้วก็มากับจดหมายไฟฟ้า...

จดหมายตอบรับ การอบรม "การเขียนเยียวยา รอบพิเศษ"!

หลังจากชวดรอบแรก (จัดโดย สถาบันธรรมวรรณศิลป์)

หลุดจากกรอบการศึกษาทุกสถาบันที่ใฝ่ฝัน... แต่ ฟ้า...จักรวาล...ยังพอมีทางให้เดินอยู่

เหลือแต่ว่า...จะซ่อมสุขภาพแขน ให้คืนสู่สมดุลในเร็ววันที่สุด อย่างไร สู้ สู้

ส่วนสุขภาพตา ดื่มชาไมยราบ สองสามวัน ขับน้ำตามาเป็นเกร็ดๆๆ

อาการดีขึ้นทันใจ วันนี้ ตามข่าวหน้าจอยาวนาน อาการตาพร่ามัว แทบไม่มีเลย สาธุๆ

๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

...ที่สุด ในรอบ ๖๘ ปี

ค่ำคืนที่จันทร์กระจ่าง โคจรใกล้โลกที่สุด

ทว่า สังขารส่วนตน กลับทรมานที่สุด

เดินออกไปต้อนรับจันทร์เด่นกระจ่างกลางทุ่ง

เดินจงกรม ไปมาริมฝั่งหนองน้ำ

นั่งเจริญสมถะ ผ่อนคลายอาการปวดศีรษะ

ยืนแกว่งแขน ให้เส้นสาย เลือดลมไหลเวียน

เพียร ประคองจิตไปกับลมหายใจ

กระทั่งได้เวลา ชมชื่นลูกหลานพี่น้องเพื่อนบ้านออกมาลอยกระทงกัน

กลับมาฟังธรรมต่อ ด้วยอาการ ไหล่...แขนขวาปวดร้าว ทุกคราวที่มือแตะเมาท์

และอาการ ปวดตา ตาพร่า กับการอยู่หน้าจอ...ตลอดมา

เหมือนร่างกาย ส่งสัญญาณให้ยอมยกธง ยอมวาง ภพ... ภวอัตภาพ

กับการ เคี่ยวเข็น ให้จิตยินดีในการฝึกฝน ถ่ายทอดการเขียนสู่สาธารณะ

คำตอบสุดท้าย คงชัดได้ในคืนจันทร์เพ็ญนี้กระมังนะ สาธุๆๆ

วันเพ็ญเดือน ๑๒

หายใจเข้า... ย า ว

รู้(ตัว) อยู่... หม่น หนออ

หายใจออก... ย า ว

รู้ อยู่... หมอง หนออ

สรรพสิ่ง... เกิดขึ้น ตั้งอยู่...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...นะ

สาธุ สาธุ สาธุ

วันเพ็ญเดือน ๑๒

น้ำนองเต็มตลิ่ง

ลอยกระทงธรรม

สักแต่ว่า...

ดอกไม้บาน... โรยรา

วันเพ็ญ เดือน ๑๒

วันพระใหญ่...ฟัง ฟัง ฟัง

ฟังเสียงหัวใจ ฟังเสียงธรรม

บำเพ็ญตามคุณยาย

ท่ามอารมณ์ทึมเทาวุ่นวาย

ไม่ผาสุกแต่อย่างใดเลยย

สาธุ สาธุ สาธุ

๑๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

การเขียนออกแบบได้

รายการสัมภาษณ์คุณ "นิ้วกลม"

ตอน ๑ https://www.youtube.com/watch?v=Jt2256ASHdU

ตอน ๒ https://www.youtube.com/watch?v=9NILK0Gu_bo

ตอน ๓ https://www.youtube.com/watch?v=ubCVvTMO2DU

มองมุมต่าง อย่างตกผลึก ถอดความโดย http://men.kapook.com/view41080.html

๒๗ ตุลาคม ๒๕๕๙

ร้อยดวงใจ

ถวายความอาลัยในหลวง

ท่ามสายฝนเย็นฉ่ำนานนับชั่วโมง ณ ลานอนุสาวรีย์ท้าวสุรนารี

ร้องเพลงสรรเสริญพระบารมี และนั่งสมาธิ ๙ นาที หนาวสั่นกันทีเดียว

ถึงเวลาจุดเทียน ฝนค่อยๆซาลง เหลือปรอยๆ เทียนก็ไม่ดับ

ประทับใจ "แสงเทียนในสายฝน" ไม่มีวันลืม แต่ไม่ได้บันทึกภาพเก็บเลย

และภาพปิดงานคือ เยาวชน นักเรียน นักศึกษา ช่วยกันเก็บขยะ ยิ่งน่าประทับใจที่สุด

(ภาพจากเพจFb ชาวโคราช ร้อยดวงใจ ถวายความอาลัยในหลวง)

ร้อยดวงใจ...

ถวายพ่อฯ (๑)

... แต่ละวันๆ ทยอยรับข้อมูลกิจกรรมอันเป็นพระราชกรณียกิจของในหลวงรัชกาลที่ ๙

... ทั้งภาพนิ่ง ภาพเคลื่อนไหวพร้อมสื่อเสียง

... ภาพอิริยาบทแห่งความเพียร เสียงแห่งสติ สายพระเนตรแห่งเมตตา

... แสงแห่งภูมิปัญญาหลายหลากสาดส่อง...สะท้อนสะทก...ซอกใจ

... รู้สึกคล้ายวิกฤตใหญ่ นำพาลมหายใจแห่งแผ่นดิน...สู่การภาวนา โดยพร้อมเพรียงทั่วทุกหัวระแหง

... เถอะ... สืบสานฯ ณ จุดที่เรายืน ถอดโจทย์ชีวิตยามวิกฤติ เป็นบทเรียนภาคปฏืบัติ ณ บัดนี้

... ท ท ท ทำทันที เถิด...เธอ สาธุ สาธุ สาธุ

บอกลาบ้านนา ป่า สวน เตรียมเดินทาง ร่วมร้อยดวงใจ ถวายพ่อฯ ณ ลานย่าโม เมืองโคราช

๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๙

รู้...ตื่น...

ซึ้งคุณ ฟ้า... ดิน

ปลายฝน ต้นหนาว

๒๑ ตุลาคม ๒๕๕๙

สงบงามยามเช้า

กับแดดอ่อนๆเสียงนกน้อยสดใสเจื้อยแจ้ว

นางแบบน้อยปีกบาง กำลังพักบนใบแฝกริมฝั่ง

๒๐ ตุลาคม ๒๕๕๙

ต้นไม้แห่งความดีงามของพ่อ

ที่บ่มเพาะเกิดก่อกับดวงใจเล็กๆแต่ละดวง

สักวัน...จักเติบโตแผ่ความสงบร่มเย็นไปทั้งแผ่นดิน

วันนี้ ปลูกต้นยางนาริมหนองน้ำหน้าบ้าน ๓ ต้น

จิตวิญญาณ เป็นประธานของสิ่งทั้งปวง

๑๙ ตุลาคม ๒๕๕๙

ตุลาคม ๒๕๕๙

แสงเงินแสงทอง...ของชีวิต ๕

ทิฏฐิสัมปทา (ทำทิฏฐิให้ถึงพร้อม) ถือหลักเหตุปัจจัยมองอะไรๆ ตามเหตุและผล

เข้าใจตน เข้าใจบุคคล เข้าใจสังคม เข้าใจสถานการณ์

วันนี้ จึงมีการประมาณการใช้ชีวิต ในกรอบขอบเขตที่พึงพอเป็นไป

เวลาเพียงสองสามเดือนที่ห่างบ้านไปอยู่วัด ให้ผู้มาอาศัยบ้านพักชั่วคราว (ทีมเพื่อนน้องสาวขายปุ๋ย)

จากไปพร้อมความเสียหายทั้งพืชพันธุ์(กำปุ๋ยใส่มะละกอ มะลิ ตาย)ทั้งค่าน้ำค่าไฟเดือนละเกือบสามพัน!

อื่นๆอีกมากมายที่น้องต้องรับผิดชอบแทนไปพลาง จึงยังไม่อาจห่างบ้านได้ในตอนนี้

อยู่ไปสามปี ห้าปี อยู่ยาวไปตลอดชีวิตแม่ ไปๆมาๆช้าๆจนกว่าจะลงตัว

พรุ่งนี้ เก็บขี้เหล็กต้มปั้นไปวัดเถอะ เยอะๆๆ สาธุ สาธุ สาธุ

๒๙ กันยายน ๒๕๕๙