วันนี้ต้องมีการบันทึกเอาไว้เป็นประวัติศาสตร์ เพราะการเดินทางที่ยาวไกล ไม่คาดคิดว่าจะได้ประสบพบเจอ แรกเดิมทีที่เราเดินทางไปสิกขิม และพักอยู่เมืองกางต็อกประมาณ ๘-๙วัน จากนั้นก็ได้เวลากลับ นั่งรถลงมารอรถไฟที่สถานีนิวจาลไบกุรี รถมีกำหนดออกเดินทาง ๐๔.๑๐ น. ฉะนั้นต้องพักรอหนึ่งคืน ทีแรกว่าจะนั่งๆเดินๆรอที่สถานี พอดีเขามีบริการห้องพักสำหรับผู้เดินทางที่มีตั๋วไปแสดง เลยใช้สิทธิ์แต่กว่าจะได้มาก็กินเวลาไปกว่าชั่วโมง สุดท้ายได้ห้องพัก อาบน้ำ สบาย ๆ จนถึงเวลากำหนดก็ปรากฏว่ารถไฟช้ากว่าปกติหนึ่งชั่วโมง ไม่เท่าไหร่หรอก สุดท้ายรถก็มาและได้เดินทาง เรื่อย ๆ เอื่อย ๆ ตามประสารถไฟแขก แต่ที่แปลกใจคือ ทำไมมันนานมาก ยังไม่ถึงจุดหมาย สถานีมูคัลสาหร่าย ปกติรถจะถึงประมาณ ๑๘.๓๐ น. แต่นี่ปาเข้าไปเที่ยงคืนก็ยังไม่ถึง พากันนั่งใจจดใจจ่อ จนสุดท้ายผู้นำทางบอกเราว่าถึงซะที ก็พอดี ตีสี่ครึ่ง ครั้งหนึ่งในชีวิตเลยบันทึกเอาไว้เป็นความทรงจำ

ช่วงเวลาที่เดินทางมาประเทศอินเดียอีกครั้ง เพื่อเตรียมการสอบ ระหว่างเดือนพฤษภาคมถึงมิถุนายน ๒๕๕๓ เป็นช่วงชีวิตที่ต้องจดจำไว้ตลอดว่า ไม่เคยเจออะไรที่ประทับใจได้มากกว่านี้อีกแล้ว อยากร้องดัง ๆ ให้ได้ฟังกันไปทั่วโลกว่า  มันร้อนได้ใจจริง ๆ วันนี้กว่า ๔๘ องศา รู้สึกได้ทันทีว่า ไม่นานโลกจะแตกแน่ ๆ  ดูแต่ประเทศอินเดียที่ยิ่งใหญ่ แต่กลับมีสิ่งที่แทบหาไม่ได้เลยคือ ต้นไม้บนภูเขา แม่น้ำเล่าก็เหลือเพียงแต่ทราย ตายแน่ ๆ เรา