วันนี้ไม่ได้ตอบ blog เลย อ้อ ตอบแต่ของพ่อจ๋าไปอันเดียว เพราะอยู่ระหว่าง on m คุยกันพอดี...ไว้สอบเสร็จค่อยเข้าไปตอบทีเดียวละกัน...เฮ้อ!!! ช่างเป็นสามวัน สองสัปดาห์ที่ทรมานจิงๆ  เลย อยากให้ถึงวันที่สี่ตุลาคมเร็วๆ  จะได้ฉลองปิดห้องเรียนเสียที..เย้เย้  (ต้องไปทวงน้าอึ่งว่าจะเลี้ยงข้าว   น้องสาวคนนี้หลังสอบ ไม่รู้ว่าข้าวหรือน้ำสีไม่แน่ใจ....ไหนจะน้องก้อยอีกคน และคนสุดท้ายนี่พิเศษหน่อยอยู่ไกลไว้ไปฉลองกันสองคนเนอะ.....ง่วงละนอนๆๆๆดีกว่า

รับสายจากพ่อแล้ว ทราบว่าผลการคัดเลือกออกมา...ไม่ได้
รู้สึกเสียใจ แต่ก็ดีเหมือนกันที่พ่อไม่ต้องเหนื่อยมาก ดูจากเหตุการณ์แล้วน่าจะเหนื่อยเอาการอยู่...ไม่เป็นไรนะคะพ่อจ๋า...การเมืองเข้าแทรกก็แบบนี้ เอาแน่ไม่ได้....ดีซะอีกค่ะจะได้มีเวลาทำงานของลูกต่อให้เสร็จไงคะ...หุหุ (ไปอ่านหนังสือต่อละค่ะ...ตัวอยู่ไกลส่งใจไปปลอบแทนละกันค่ะ...สู้ๆ จ้า)

เก็บภาพท้องฟ้าที่เดินทางกลับจากแต่พิษณุโลกถึงเชียงใหม่

เป็นบันทึกก่อนสอบfinal ก่อนจะลืม  สอบเสร็จค่อยกลับมาเขียนอีกรอบจ้า

เช้าวันใหม่  วันที่เปลี่ยนไปอีกแล้ว....ทุกสิ่งเปลี่ยนไปเพราะเธอ....คนเดียวที่คิดถึง...ที่รักเธอเป็นดังดวงใจ.....(ฟังเพลงนี้สิ  เศร้าอีกแล้วเปลี่ยนเพลงดีกว่า)

อ่านหนังสือเสร็จไป 1 รอบ ง่วงมาก สงสัยเพราะทานยาลดไข้ไปด้วยเลยง่วงหนักไปอีก....สัญญากับพ่อว่าจะรอนอนพร้อมกัน ไม่ถึงสิบนาทีพ่อบอกว่าทำงานเสร็จแล้วง่วงนอนแล้วอีกตะหาก...ไว้อ่านต่อพรุ่งนี้เช้าก็ได้อะ... สัญญาต้องเป็นสัญญา... ฝันดีจ้าพ่อจ๋า

เช้าแล้วเหรอเนี่ย...ทำไมรู้สึกเหนื่อยๆ....อยากพักจังเลย...

.....หากเลิกที่จะรักและคิดถึงไม่ได้....จงเก็บเอาความสุขของเราสองคนที่ได้รับในวันวาน...มาลบความผิดหวังในใจไปให้ได้....ชีวิตเราเลือกเอง....ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นเช่นไร..ยอมรับมันให้ได้.......จิตใจสำคัญที่สุด สิ่งที่ต้องการคือ "ความรักและจริงใจ" แค่นั้นเอง.....ทำหน้าที่ตนเองให้ดีที่สุดก็น่าจะเพียงพอแล้ว..เชื่อมั่นให้เหมือนเดิมอย่าอ่อนไหว....อย่าให้สิ่งเล็กๆ น้อยๆ มาทำลายความรู้สึกดีๆ ที่เฝ้าเก็บรักษามานานนะ.....ลืมมันไปให้หมดแล้วเริ่มต้นใหม่ในเช้าวันนี้ให้ได้นะชาดา.....

คุณตุ้ม m บอกว่า รูปใหม่สวยจัง....ทำเรานั่งทำ ppt ไป อมยิ้มไป..ได้คำชมแต่เช้า มีความสุขจัง...ไว้พาไปเลี้ยงข้าวหนึ่งมือเลยอะ

สองวันนี้ไม่ได้อยู่เชียงใหม่ ต้องทำธุรส่วนตัวที่เมืองสองแคว มาถึงก็ไปไหว้พระก่อน เอาฤกษ์เอาชัย อธิษฐานขอพรให้พ่อจ๋าก่อนอันดับแรก...กลับมาดู ppt ให้พ่ออีกรอบแก้ไขจนวินาทีสุดท้าย... วันนี้ตอนบ่ายเดินทางกลับ น่าจะถึงเย็นๆ ตอนนี้ได้แต่ส่งใจไปช่วย ขอให้present ผ่านไปด้วยดี(ใกล้เวลาแล้ว...สู้ๆ นะคะ)

วันนี้ไม่ได้อ่านหนังสือเลย ไม่สบายก็เลยทานยานอนพัก ตื่นขึ้นมาโหลดภาพที่ไปร่วมงานมุทิตาจิต รศ.ศิริพงษ์ ไม่เคยแต่งชุดไทยแบบนี้สักที ต้องขอบคุณพี่แมวที่บังคับให้ไปช่วยงาน ที่อุตส่าห์หาสีม่วงมาให้จนได้ เพราะบอกไปว่าถ้าไม่มีสีม่วงไม่ใส่ นึกว่าจะรอดตัวแล้วเชียว เห็นว่างานนี้งานสุดท้าย ที่จะรวมกันทำกิจกรรมแบบนี้ของรุ่น สงสัยกล้องท่าจะดี..ถ่ายคนไม่สวยออกมาสวยได้อะเนอะ.55...เก็บไว้ในอัลบั้ม g2k แล้ว  เผื่อว่าจะได้กลับมาดูตอนแก่ๆ กับคนรู้ใจ หุหุ!!

นายพรานคนหนึ่ง อยากทราบว่าสัตว์ตัวไหนกันที่เข้ามาทำลายพืชไร่ของตนนั่งเฝ้าดูพฤติกรรมอยู่นานหลายเดือนก็ยังไม่แน่ใจ แต่ก็พอเดาได้บ้างเพื่อความแน่ใจ  นายพรานก็ทำกับดักไว้รอดัก เพื่อความแน่ใจอีกครั้งและแล้วสัตว์ตัวนั้นนั่นเองที่นายพรานสงสัย ในที่สุดก็หลุดมาติดกับดักจนได้สัตว์ดังกล่าวดิ้นให้หลุดจากกับดักนั้น  แต่สายไปเสียแล้ว ไม่มีใครช่วยมันได้อีกต่อไปยิ่งดิ้นก็ยิ่งติดแน่นเข้าไปทุกที จนขาดใจตายเองในที่สุด

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เรียกสติให้หันกลับมาดูนาฬิกา โห 6 โมงเช้าแล้วหรือนี่ เลยเวลานอนอีกแล้ว.... ทันทีที่กดรับได้ยินว่า "จะข้ามไปลาวแล้ว  ตื่นหรือยัง"  ใครจะกล้าบอกว่ายังไม่ได้นอนเลย...คงถูกดุแน่ๆ....รู้สึกเสียงไม่ค่อยชัด หรือเราหูอื้อไม่ได้ยินเองก็ไม่รู้เนอะ...

วันนี้ไม่ต้องไปเรียน  แต่เย็นต้องไปงานเลี้ยงเกษียณ รศ.ศิริพงษ์ ที่โรงแรม ธาริน  (ไม่อยากไปเลย  อยากนอนมากกว่า)  แต่เพื่อนโทรมาย้ำแล้วย้ำอีกเมื่อวานนี้ว่าให้ไปให้ได้นะจะรอ....ขอเอนหลังสักครู่ก่อนดีกว่า เดี๋ยวสายๆ จะต้องเอารถไปเช็คก่อนที่จะเดินทางไกลวันอังคารนี้อีก

• สติ  สติ  สติ  ยึดไว้ให้มั่น
• อ่อนไหวได้แต่อย่าอ่อนแอ
• ท้อแท้ได้แต่  ไม่ท้อถอย

ฝนยังคงตกต่อเนื่องตั้งแต่เมื่อวานเย็นจนถึงเช้านี้ก็ยังไม่หยุด....

บรรยากาศแบบนี้น่านอนหลับให้สบาย...
เมื่อไหร่จะได้นอนหลับสบายๆ แบบเต็มอิ่มสักทีเนี่ย  อีกเดี๋ยวก็เช้าแล้ว...
นอนเอนหลัง ผ่อนคลายสักหน่อยละกัน

"ความสุข  บางครั้งอาจไม่ได้ผูกพันอยู่กับความมี  แต่บางที...อาจมาจากความว่าง
ขอเพียงเรียนรู้ที่จะลดบางอย่างลงไป  ความสุขในหัวใจก็คงจะเพิ่มขึ้น....
เป็นกำลังใจให้ตัวเองในเช้าวันศุกร์  พรุ่งนี้ก็ได้หยุดงานแล้ว...เฮ!!

วันนี้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นภายในวันเดียว ทั้งที่อยากบันทึกไว้ในความทรงจำ และไม่อยากเก็บไว้ไม่อยากจำ...แต่หลังจากได้คุยกับพ่อแล้วรู้สึกดีขึ้น ตอนเย็นเลิกงานต้องไปตระเวนซื้ออุปกรณ์ทำงานประดิษฐ์บ้านไม้ให้น้องมี่ เจอฝนตกตอนกลับบ้านนิดหน่อย  กลับมารีบอาบน้ำ ทานยา นอนหลับเอาแรงทันทีเพราะมีนัด on m ตอนสองทุ่มครึ่ง แม้ร่างกายเริ่มฟื้นแต่ยังไม่ปกติมากนัก คุยได้แป๊บเดียวยังไม่หายคิดถึงเลย โดนดุอีกแล้ว  สั่งให้ปิด m แล้วทานยานอน....รู้ว่าพ่อเป็นห่วงวันนี้เลยจะเป็นเด็กดีเพื่อพ่อจ้า จะเข้านอนแล้วค่ะ (อ้อ!!  ถ้าไฟฟ้าดับอีกให้รีบอธิษฐานนะคะ.....อย่าลืมล็อคประตูดีๆ ด้วยนะคะ...แล้วนางฟ้าจะไปให้พรคืนนี้...)  หลับฝันดีจ้าคุณพ่อที่รัก....

เสร็จไปอีก 1 งานแล้วสำหรับสองวันนี้ เหลือบดูเวลา ตีสามอีกแล้วเรา  พรุ่งนี้ต้องแย่แน่ๆ เลย  ไม่เป็นไรน่า..สู้ๆนะชาดา  เหลืออีกไม่กี่เล่มเท่านั้นเอง จุดหมายอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว คงไม่เป็นไรเพราะวันอาทิตย์จันทร์อังคารนี้ก็จะได้พักจากการอ่านหนังสือสักสองวัน ไปสะสมไมล์ชาร์ตแบตให้หัวใจสักหน่อยนะคนดี
...ก่อนนอนคืนนี้ได้รับเมลจากแอนเพื่อนรัก ขอบคุณมากๆ ที่ส่งเมลนี้มาถามว่า "อะไรสำคัญกว่าสำหรับพ่อ...คนนั้น" อ่านแล้วคิดถึงพ่อจังจ้า  ตอนนี้คงหลับสบายไปแล้วละมั้ง(หรือว่ากำลังดูบอลอยู่น๊า) อยากบอกพ่อว่า "ณ เวลานี้ พ่อและลูกคือลมหายใจ...หากขาดสิ่งใดไป ก็ยังไม่รู้จะอยู่ได้อย่างไรในโลกนี้" หลับฝันดีนะคะพ่อจ๋า

.....เมื่อเธอก้าวเข้ามาบอกว่าเป็นคนสำคัญ นอกจากความตื้นตันมันแอบมีความสงสัย จะเอาลมหายใจตอบแทนทุกอย่าง ชีวิตจะวางให้เธอเก็บเอาไว้   แค่ขอคำยืนยันว่าฉันจะมีเธอตลอดไป     จะทนฉันรึเปล่า จะดูแลฉันหรือเปล่า บนทางที่มันทอดยาว เธอจะเดินข้างฉัน ก้อนหินในมือของเธอ ขอเธอเพียงเท่านั้น จะตอบแทนเธอด้วยการรักเธอ"

"ก้อนหินสักก้อนหนึ่งซึ่งไม่มีคุณค่าใด   ย่อมไม่อยากฝันไกลว่าใครจะเหลียวมองมัน วันนี้เมื่อชะตาดลให้เธอมาพบกัน ท่ามกลางความตื้นตันมันแอบมีความสงสัย จะทนฉันรึเปล่า จะดูแลฉันหรือเปล่า ในวันที่เจอเรื่องราวจะปล่อยมือฉันไหม หากวันนึงเผลอเรอ ทำให้เธอต้องเสียใจ ให้โอกาสใช่ไหมให้อภัยสิ่งเหล่านั้น จะเต็มใจทำให้กันรึเปล่า ผู้หญิงสักคนหนึ่งซึ่งไม่เคยจะหวังไป ว่าจะเจอะผู้ชายสักคนมาสนใจกัน....

สองสามวันนี่ทำไมเหนื่อยจังเลย 
อย่างน้อยเช้านี้ยกภูเขาออกไปครึ่งก้อน  อีกหลายก้อนยังค้างคาอยู่ เร็วๆ นี้น่าจะยกออกไปได้บ้าง

เปิดเพลงมาเพลงแรก "คำขอร้องของก้อนหิน"  เศร้าจัง 
คิดถึงใครบางคนที่อยู่คนละฟากฟ้า..... 
เรียกสติคืนมาทำงานต่อไป  ให้ไวเลยชาดา

วันนี้เหนื่อยมากๆ  ผลจากนอนไม่พอ ตอนเที่ยงอาการเริ่มแย่ กลับมาทานข้าวได้ไม่กี่คำเอง  รีบทานยานอนพัก สักสามทุ่มกว่ารับสาย อ.ขจิต  ด้วยความงงๆ คุยเรื่องเครื่องมือวิจัยที่มีเยอะเกินไป แล้วจะหาความสัมพันธ์กันยังไงดีล่ะเนี่ย  ไม่เป็นไร เดี๋ยวอ.ขจิตจะหางทางออกให้...ค่อยเบาใจไปหน่อย  คืนนี้จะได้อ่านหนังสืออย่างสบายใจ...จะขอบคุณทุกคนที่ให้ความช่วยเหลือยังไงดีเนี่ย...เฮ้อ  มีคำอะไรที่มากกว่าขอบคุณอีกมั้ยเนี่ย ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนที่พ่อเราบอกเลยนะเนี่ย...

วันนี้ตื่นแต่ตีสี่ คงเป็นผลมาจากเมื่อคืนนอนเร็ว จึงตื่นเช้า  รู้สึกแปลกๆ  นอนลืมตาในความมืด  เลยถือโอกาสใช้เวลานี้ทบทวนเรื่องราวของตัวเอง ทั้งชีวิตครอบครัว(ที่สุขบ้างทุกข์บ้างแล้วแต่โชคชะตาฟ้าลิขิต)  ส่วนเรื่องเรียน(ก็ใกล้จะถึงจุดหมายแล้ว เหลือแค่เก็บข้อมูลวิเคราะห์ เขียนบทที่ 4-5 ก็เสร็จละ)  ส่วนเรื่องงาน (คิดมาถึงตรงนี้ก็หยุดชะงักทันที ไปต่อไม่ได้) ไม่รู้ว่าทำไมทำ KM ต่อไม่ได้  คิดทบทวนหาเหตุผลอยู่นาน เสียงพ่อ JJ ยังดังก้องอยู่ในหัวตลอดว่า ทำ KM เพื่อพัฒนาตนเอง งานของเจ้าของ แล้วงานและองค์กรจะดีเอง.... ทำให้มีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป  ถึงแม้อีกเสียงหนึ่งจะดังขึ้นมาว่า  "จะหาความยุติธรรมในดินแดนที่ไร้ความยุติธรรมไปทำไม????" มาพร้อมกับคำถามว่า "คุณเป็นคนของใคร????".... คงได้แต่บอกตัวเองว่าสู้ต่อไปนะ ชาดา  อย่าเพิ่งท้อ...อีกนิดเดียวทุกอย่างก็จะ OK แล้วล่ะ