คำตอบ

ตามมาขอบคุณ

สวัสดีค่ะคุณราณี

คิดถึงๆๆๆๆๆๆ เห็นไปเที่ยวชม.กับอ.ลูกหว้าเหรอคะ สองสาวน่า่รักซะไอหมอกดูหวาน ละมุนไปได้เลย ^ ^

ดีใจจังค่ะที่กระปุกไม่แตก เบิร์ดล่ะลุ้นตั้งแต่ตอนที่น้องที่ทำงานช่วยแพ็คแล้วล่ะค่ะ..ว่าจะถึงหลานมั้ยเนี่ย อิ อิ อิ โล่งใจไป

คุณราณีจะไปเฮฮาศาสตร์ใช่มั้ยคะ ฝากไปกอดพี่บางทราย คุณครูอ้อย พ่อครูบาฯ น้องเอก น้องหมอสุพัฒน์ด้วยนะคะ..กอดแน่นๆเลยค่ะ ฮี่ ฮี่ ฮี่ อย่าลืมเสื้อกันหนาวนะคะ เพราะอากาศเย็นเหมือนกัน

จะคอยเสื้อของคุณราณีนะคะ นับวันรอเลยค่ะ แล้วต้องถ่ายรูปให้ดูด้วยมั้ยคะ ? ^ ^

แวะมาเยี่ยมครับ

คำตอบ

อัสสะลามุอาลัยกุมค่ะ อ.อาลัม

เบิร์ดอ่านที่อาจารย์ตอบเบิร์ดแล้วค่ะ ชอบจริงๆค่ะอาจารย์น่ารักมากๆเลย อาจารย์จะเขียนเกี่ยวกับวันปีใหม่ของอิสลามได้มั้ยคะน่าสนใจจังเลยค่ะ่

เบิร์ดสบายดีค่ะ อากาศทางนี้เริ่มเย็นนิดๆแล้วล่ะค่ะทางใต้มีอากาศหนาวมั้ยคะ ?..พ้นเดือนถือศีลอดแล้วอาจารย์สบายดีนะคะ ?

ขออัลลอฮทรงนำทางอาจารย์สู่แนวทางอันอบอุ่นของพระองค์ค่ะ

มาสวัสดีครับ

คำตอบ

สวัสดีค่ะน้องหมอ

พี่ชอบความละเอียด ลึกซึ้งของน้องหมอนะคะ จิตใจที่ดีงามสะท้อนให้เห็นได้อย่างชัดเจนในแต่ละบันทึกของน้อง

ที่พี่จัดการเขียนเป็นการบำบัดเพราะพี่รู้สึกว่า

การเขียน เป็นวิธีการการบำบัดการเจ็บป่วยทางอารมณ์ที่ดีมากๆวิธีหนึ่ง ที่หลายคนอาจจะไม่ได้นึกถึงมาก่อน และถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในภาวะที่เจ็บป่วยหรือทุกข์ใจ การเขียนบันทึกเป็นประจำทุกวัน ก็ ทำให้เรารู้จักตัวเองมากขึ้น และมีโอกาสได้ทบทวนการกระทำ การตัดสินใจ หรือผลกระทบที่เกิดขึ้นในแต่ละเหตุการณ์ได้น่ะค่ะ

เช่นการบันทึกอารมณ์ชั่ววูบที่เกิดขึ้น แทนการโต้ตอบด้วยคำพูด ในที่สุดจะทำให้เราเป็นคนที่สามารถจับได้ไล่ทันอารมณ์ของตัวเอง และสามารถควบคุมสติ รวมถึงจัดการกับความยุ่งเหยิงในระบบความคิด ตลอดจนจัดวางแผนชีวิตของตนเองได้เป็นระบบชัดเจนมากขึ้น

โดยกลไกของการเขียนนั้น เมื่อเราจรดปากกาลงบนกระดาษ สมองก็จะเริ่มสั่งการ กระบวนความคิด เหตุผล ตรรกะ ความเข้าใจในการใช้ภาษา ทัศนคติ ประสบการณ์การเรียนรู้ทั้งหมด จะสอดประสานและประมวลผลออกมาเป็นตัวอักษร เป็นถ้อยคำเพื่อแสดงอารมณ์ บอกเล่าเหตุการณ์ ความคิดเห็น ตลอดจนความรู้สึกที่ซ่อนเร้นในจิตใต้สำนึก

การบำบัดด้วยการเขียนไม่มีค่าใช้จ่าย ไม่มีเงื่อนไขของเวลา สถานที่ และไม่จำเป็นต้องเก่งภาษา แต่ข้อจำกัดของการบำบัดแบบนี้อยู่ที่ตัวผู้บันทึกเองน่ะค่ะ นั่นคือผู้บันทึกจะต้องซื่อสัตย์ต่อจิตใต้สำนึก และบันทึกเรื่องราว อารมณ์ความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา อย่าเขียนโดยมีความคิดว่า สักวันหนึ่งจะมีี่คนอื่นมาอ่าน เพราะนั่นจะเป็นการปิดกั้นอิสระในการเปิดเผย ตรวจสอบและพัฒนาตนเอง

ขอบคุณมากๆนะคะที่น้องหมอเข้ามาคุยด้วย เพราะพี่ชอบที่น้องหมอแนะนำคนไข้ให้ใช้วิธีนี้ น้องหมอเป็นหมอที่น่ารักและใส่ใจคนไข้มากๆเลยล่ะค่ะ

การทำให้คนล้มลง ไม่ใช่เรื่องที่ยิ่งใหญ่ แต่การทำให้คนยืนขึ้นนี่สิยิ่งใหญ่กว่า..ค่ะ ^ ^

เบิร์ด