คนไทยร่วมรักษ์ภาษา

"ในโลกนี้มีอะไรเป็นไทยแท้ ของไทยแน่นั้นหรือคือภาษา 

ทั้งคนมี คนจน แต่ต้นมา      ใช้ภาษาไทยทั่วทุกตัวตน"

จากบทกลอนนี้ เป็นสิ่งยืนยันได้ว่าภาษาไทยของเรานั้นมีคุณค่าและเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ ภาษาไทยเป็นมรดกตกทอดของบรรพบุรุษมาสู่รุ่นลูกรุ่นหลาน  แต่เราทุกคนจะพบว่าในปัจจุบัน ภาษาไทยจะด้อยคุณค่าและมีความสำคัญน้อยลง ด้วยเหตุผลหลายประการ ไม่ว่าในเรื่องของวัฒนธรรมทางภาษาที่มาจากต่างประเทศ การลอกเลียนแบบค่านิยมต่างชาติ ทำให้เกิดคำหรือภาษาในกลุ่มคนที่เราเรียกว้า วัยรุ่น

ในปัจจุบันประเทศไทยของเรามีเทคโนโลยีเข้ามาเกี่ยวข้องมากมาย เป็นเครื่องอำนวยความสะดวกในการใช้ชีวิตประจำวัน และสิ่งหนึ่งที่สำคัญ เทคโนโลยีกำลังกลืนภาษาไทยของเราโดยจะสังเกตได้จากพฤติกรรมการใช้ภาษาไทยของวัยรุ่น คือ ใช้ภาษาผิดเพี้ยนไปจากความถูกต้อง ไม่มีความไพเราะ สละสลวย มีแต่ความสนุก คะนองปาก เช่น "ม่ายเปนราย"(ไม่เป็นไร) "ไปเดก่า" ไปดีกว่า)  "ทามราย" (ทำอะไีร) "คริ คริ" หรือ พูดภาษาไทยปนกับภาษาอังกฤษ   "ฉันไม่มาย" พูดภาษาไทยออกเสียงตัวสะกดเป็นภาษาอังกฤษ (ส เป็นเสียง S) เราจะเห็นได้ว่า พฤติกรรมเหล่านี้ เป็นการลดคุณค่าและความสำคัญของภาษาไทย ไม่น้อยทีเดียว

  จากที่กล่าวมานั้นจะเห็นได้ว่า ภาษาไทยมีความสำคัญและคุณค่าน้อยลง ดังนั้นเราจะนิ่งเฉยคงเป็นไปไม่ได้ด้วยการที่เราเกิดมาเป็นคนไทยเราต้องรักษาและสืบทอดมรดกอันล้ำค่า นี้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะผู้ที่มีอาชีพเป็นครูผู้สอน ไม่ว่าจะเอกใดสาขาใด ก็ควรร่วมมือร่วมใจกันอนุรักษ์ภาษาไทยโดยการปลูกฝังให้เยาวชนหรือลูกศิษย์ของเราใช้ภาษาไทยอย่างถูกต้องและสิ่งที่สำคัญที่สุด ตัวครูผู้สอนต้องเป็นแบบอย่างที่ดีเสียก่อน

          "เราพลังชาวไทยร่วมใจกัน   สู่ความมุ่งมั้นอนุรักษ์ภาษา 

        สืบทอดมรดกไทยตามเจตนา  ให้ประชาเขารู้สู่สากล"