ประสบการณ์เล็ก ๆ น้อย เกี่ยวกับการช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยในครั้งนี้ ปี ๒๕๕๔

ผมได้มีโอกาสไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมที่ท่าวุ้ง ลพบุรี จะเล่าประสบการให้ฟังครั้งหนึ่งผมเคยใช้เส้นทางนี้วิ่งออกไปช่วยน้ำท่วมแบบเดียวกันที่โคราช ช้าวโคราชเดือดร้อนมาก ลำบากมาก ทุกข์ยากมาก มาวันนี้ก็มีโอกาสมาช่วยเหลือช้าวบ้านในเส้นทางที่เคยผ่าน ผมไม่มีโอกาสถ่ายรูปเพราะออกไปกับเรือ กล้อง โทรศัพท์ไม่กล้าพก น้ำสูง แรงมาก และไกลมาก กว่าจะนำสิ่งของไปแจก เรือหนึ่งเที่ยวกับสิ่งของที่แจก 100 ชิ้น ใช้เวลาในการแจก 2 ชั่วโมง วันหนึ่งเข้าออกได้แค่ 3 เที่ยว ต่อเรือหนึ่งลำ เรามีเรือกันแค่สองลำ ไม่สามารถแจกข้าวได้ครบ มีข้อคิดอยู่อย่างหนึ่ง บทเรียนหลาย ๆ ที่ ทำไมจังหวัดไม่กำหนดแนวทางการช่วยเหลือ ว่ามูลนิธินี้เข้าหมู่ใหน มรอะไรมาบ้าง มีคนเท่าไร ปัจจุบันต่างคนต่างทำ ช้าวบ้านได้รับการช่วยเหลือไม่ทั่วถึง บ้างบ้านได้แล้วได้อีก เพราะแจกแล้วก็ไป มาใหม่ก็บอกว่ายังไม่ได้ ๆ มองเลยเข้าไปใหนบ้านของเต็มไปหมด

จะกล่าวถึงเพื่อนทำงาน เพื่อนเอ๋ยเพื่อนทุกข์อย่าให้ถึงครึ่งเราทุกข์ถ้าเพื่อนสุขให้สมหวังและยิ่งใหญ่ถ้าเพื่อนหวังให้สมหวังทุกครั้งไปถ้าร้องไห้โศกเศร้าขอเราแทนนี้เป็นบทกลอนหนึ่งที่ผมไปเจอหนังสืออ่านเล่นในท้องทุ่งนา อ่านแล้วหลายหน้า มาเจอหน้าที่เลยสะดุดใจ เก็บไว้ในความทรงจำตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปีที่ 3 และวันนี้จึงได้หยิบยกเอามาใช้ เพื่อนไม่ว่าจะอยู่ที่ใหน ความประทับใจต่าง ๆ ก็ยังมีอยู่ ที่กล่าวมาทั้งหมดมีเหตุผลอยู่ว่า เพื่อนผมได้ย้ายไปอยู่สุรินทร์ได้ทำโทรศัพท์หายหลายรอบ เปลี่ยนเบอร์โทรหายแล้วหลายคน ทำให้จำใครไม่ได้ (อือ) 5555+ ผมจึงได้ลองสืบค้นประวัติสรุปว่ายังอยู่เดิมจึงได้โทรไปคุยด้วย เฮ ฮา ปาตี้ กันหลังได้สนทนา สอบถามทุกข์ทุกข์พอสมควรจึงได้ลากัน สุขใจที่ได้เพื่อนแบบนี้ และยังหวังว่าเพื่อนเก่า ๆ ยังรักกันเช่นเดิม

ผมไม่ได้เข้ามานานมาก ก่อนอื่นขอสวัสดีเพื่อน ๆ ทุกท่าน ช่วงนี้งานที่ทำอยู่ไม่ค่อยราบลื่นเท่าไร ลักษณะของงาน พื้นที่ และคน ยังต้องมีการปรับกันยกใหญ่ งานทุกอย่างจะเดินให้ดีได้ต้องอาศัยทุกคนมีส่วนร่วม ผมมาอยู่ที่แห่งใหม่ สิ่งแรกที่เจอคือ ผู้นำไม่ลงชุมชนปล่อยให้พนักงานลงพื้นที่เอง พบปะประชาชน สอบถามปัญหาแล้วนำมาให้ผู้บริหารตัดสินใจ กว่าจะจบงาน กว่าจะได้ข้อสรุป ชาวบ้านรอไม่ไหว หันไปพึ่งหน่วยงานอื่น พอท้องถิ่นจะขอความร่วมมือจากประชาชน ขาดความร่วมมือเลย นี้คือปัญหาของท้องถิ่นที่ผมอยู่

สวัสดีครับทุก ๆ ท่าน วันนี้ได้มีโอกาสได้เข้าไปสัมผัสกับองค์กรอีกองค์หนึ่งที่ได้ชื่อว่าท้องถิ่นเหมือนกัน แนวความคิด และปัจจัยในการพัฒนาบุคคลากรต้องเริ่มที่ประชาชน การให้ความรู้ต่าง ๆ การสนับสนุนที่พอจะกระทำได้ เช่น วันนี้มีการฝึกอบรมอาสาสมัครป้องกันภัยฝ่ายพลเรือน (อปพร.) ปัญหาส่วนใหญ่ในปัจจุบันคือ ประชาชนมีความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินน้อยลง ประชาชนหวังพึ่งองค์กรของรัฐเข้าไปช่วยบำบัดทุกข์ บำรุงสุข เพื่อให้รอดพ้นจากวิกฤตหรืออันตรายที่เกิดขึ้นในขระนั้น ปัญหาก็คือภาครัฐไม่สามารถไม่สามารถที่เข้าไปแก้ปัญหาได้ทุก ๆ ปัญหา จึงต้องขอความร่วมมือจากภาคประชาชนให้เข้ามามีส่วนร่วมในการพึ่งพาตนเอง โดยการฝึกอบรมเป็นอาสาสมัครป้องกันภัยฝ่ายพลเรือน เป็นกำลังสำรองให้กับรัฐ ในขณะเกิดเหตุสามารถช่วยเหลือญาติมิตร แม้นกระทั่งตัวเราและครอบครัวเราเองได้

ใกล้ถึงวันแม่จะทำอะไรให้แม่ดี

ขอเขียนบทความหรือบ่นยังไม่ทราบว่าจะเริ่มอย่างรัยดีเหตุผลมีดังนี้ ผมได้ย้ายไปทำงานสถานที่แห่งใหม่ เริ่มทำงานก็พยายามจะพัฒนาในสิ่งที่ขาดหายไป พอเริ่มต้อนทำงานทุกอย่างไปได้สวย แต่พอทำไปสักระยะเริ่มรู้ปัญหาก็คือ การบริหารจัดการภายในองค์กร ทำงานล่าช้า พัฒนาระบบไม่ได้ การเดินเอกสารแก้หลายรอบ พนักงานหลายคนเบื่อ เรื่องไม่เป็นเรื่องก็เอามาคิดกัน สำหรับผมได้ดำเนินตั้งจุดตรวจในช่วงเทศกาลสงกรานต์ ปี ๒๕๕๔ จ่ายเบี้ยเลี้ยงสำหรับผู้ปฏิบัติงาน คนละ ๑๐๘.-บาท(เนื่องจากงบประมาณมีอย่างจำกัด) และก่อนหน้าได้ดำเนินการจ่ายให้โดยวิธีการซื้อของให้หัวหน้าชุดฝ่ายปกครองเอาไปแจกจ่าย ผลตอบรับเป็นที่น่าพอใจ แต่หัวหน้าชุดไม่พอใจ

ทำงานวันนี้ชั่งไม่มีอารมณ์เลยกับหัวหน้า…………