เราอยู่กับธรรมชาติที่สวยงามมาตั้งแต่เด็ก เนื่องจากความคุ้นเคยเราไม่เห็นคุณค่า ป่าชายเลนที่ร่มรื่น แม่น้ำบางปะกงที่ใสเย็น
วิถีชีวิตแบบชนบทที่ทุกคนในหมู่บ้านรู้จักกันหมด ต่างช่วยเหลือเกื้อกูลกันด้วยดี การลงแขกเกี่ยวข้าว ในน้ำมีปลาในนามีข้าว ทุกคนมีวิถีชีวิตของเกษตรกร ไม่มีเงินเราก็อยู่ได้ ปลูกข้าวเอง ปลาผัก หาได้ตามแหล่งธรรมชาติ กุ้งก้ามกามรึ ปูทะเลรึ หาได้ จากลำน้ำบางปะกง น้ำจากแม่น้ำเราตักมาใช้ทั้งอุปโภคและบรโภคได้เพียงแต่แกว่งสารส้มให้น้ำใสเราก็นำมาใช้ได้ แต่ปัจจุบันวิถีชีวิตเปลียนไป วิถีชีวิตด้านเกษตรที่มีมาแต่ดั้งเดิมเปลี่ยนไปเป็นวิถีชีวิตแบบอุตสาหกรรม เริ่มมีคนแปลกหน้าใหม่เข้ามา พร้อมทั้งต่างชาติก็เข้ามาด้วยมีทั้งที่ถูกกฎหมายและผิดกฎหมาย ทรัพยากรธรรมชาติเริ่มเสียเช่นน้ำเน่า เนื่องจากภาคอุตสาหกรรม ภาคเกษตรกรรมและที่อยู่อาศัยตามหมู่บ้านจัดสรรต่างๆขาดการบำบัดน้ำก่อนปล่อยสู่ลำคลอง และในที่สุดก็ปล่อยลงสู่แม่น้ำบางปะกงตามลำดับ ปากแม่น้ำบางปะกงเป็นแหล่งกำเหนิดกุ้งหอยปูปลา เมื่อเกิดผลจากมลภาวะเช่นนี้ สัตว์น้ำที่เป็นแหล่งอาหารของมนุษย์เริ่มน้อยลงไป
ข้าพเจ้าเสียดายวิถีชีวิตรูปแบบเดิมเป็นยิ่งนัก แต่ใครล่ะจะสามารถย้อนอดีตกลับมาได้
ไม่มีความเห็น