สวัสดีด้วยความสนุกตามไปด้วยเลยค่ะพี่โอ๋

ขออภัยอย่างสูงที่ตอบช้านะคะ  ช่วงนี้งานมะรุมมะตุ้มจริงๆ   คำตอบสั้นๆข้างบนนี้เพื่อยืนยันว่าแอมแปร์เขียนสั้นๆพอได้ค่ะ  .... แต่แรกๆคาดว่าจะทรมานใจน่าดู   อิอิ 

ปกติแอมแปร์ก็เขียนไดอารี่อยู่มั่งค่ะพี่โอ๋  แต่ที่บ่อยที่สุดคือเขียนโน้ต  เพราะบางทีก็ขี้ลืม เลยจดในกระดาษ  จดอย่างดี๊เชียว...แต่ไม่รู้ไปวางลืมไว้ตรงไหน ^_^

"อนุทิน" นี่แอมแปร์คิดว่าคล้ายกับ มินิไดอารี่ออนไลน์ หรือบันทึกประจำวันเล่มเล็กๆ สำหรับโน้ตอะไรที่แว่บนึกออกไว้กันลืม  หรือเขียนอะไรต่อมิอะไรไปตามแต่จะคิด นึก รู้สึก ตรึกตรอง ทบทวนได้ในตอนนั้น  มันสดดี  และสั้นด้วย ดูแล้วน่าสนใจดีนะคะ     

ว่าแล้วแอมแปร์ก็นึกเลยไปถึง    "หวัดดีห้า"   (hi5) ได้ไฮก็ไม่รู้อะค่ะ  ^_^  เห็นเขาฮิตกันจัง  หนุ่มน้อยของพี่โอ๋เล่นอยู่ด้วยป่าวคะ  (ว่าแล้วก็ขำที่สามหนุ่มบ้านพี่โอ๋เล่นพากย์ โคด-สะ-นา ซะอีกที   สุดยอด creative เลย...  อิๆๆๆ)

ขอบพระคุณมากที่พี่โอ๋แวะมาส่งข่าวดีๆถึงบล็อกนะคะ แอมแปร์แวะไปอ่านแล้วและรู้สึกชื่นชมการออกแบบช่องทางการสื่อสารของทีมงานจริงๆ  มีอะไรใหม่ๆให้ตื่นเต้นเรื่อยๆ  ไม่มีเบื่อเลยค่ะ

ขอให้พี่โอ๋มีวันครอบครัวที่แสนอบอุ่นทุกปีและตลอดไปนะคะ สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะพี่โอ๋ ^_^

แอมแปร์ค่ะ

เชื่อค่ะ เชื่อแล้วว่า ตอบสั้นๆก็ได้ (แต่อึดอัดใจใช่ม้า....มาปล่อยต่ออีกยาวเชียว เอิ๊ก เอิ๊ก...ขำจริงๆนะคะเนี่ย)

จะคอยอ่านอนุทินน้องแอมแปร์นะคะ (ถ้าออนไลน์บ่อยๆ พี่โอ๋เข้าเน็ตเป็นเวลาก็เลยยังไม่ค่อยได้ใช้งาน)

มีแค่หนุ่มวั้นและเหน่นค่ะ ที่"หวัดดีฮ้า"กันบ่อยๆ แต่รู้สึกตอนนี้เหน่นเริ่มเบื่อๆแล้ว ส่วนหัว creative นี่มีอีกหลายประการมากค่ะ ไม่รู้เขาคิดกันได้ไง มีเรื่องให้ขำได้ทุกวัน

ว่าแล้วก็อยากเล่าอีกเรื่อง ปิดเทอมที่เขาอยู่บ้านกันทั้ง 3 คน พี่โอ๋กลับไปตอนเที่ยง เจอเกมส์ใหม่น้องฟุงคิดขึ้นมา มีเชือกลูกเสืออยู่ 1 เส้น เขาสลับกันผูก ข้อมือบ้าง ข้อเท้าบ้าง สารพัดเงื่อนเลยนะคะ แล้วก็ให้แกะเอาเอง ห้ามใช้มือช่วย จับเวลา ตอนแรกพี่โอ๋ดูแล้วไม่น่าจะแก้ได้ แต่เขายืนยันกันว่า ได้แม่ แม่คอยดูสิ นึกภาพเวลาโดนผูกขานะคะ ทั้งพลิกคว่ำพลิกหงาย เอียงซ้าย เอียงขวา กว่าจะหลุด นั่งดูแล้วขำจริงๆ แต่ก็หลุดได้ มีครั้งนึงที่เห็นพี่วั้นผูกข้อมือน้องฟุง พันทบไปทบมา ซ้ายขวาหลายตลบ น้องฟุงก็พยายามอยู่นาน ทั้งหย่อนทั้งตึง จนมือแดง พี่โอ๋บอกว่า ระวังนะลูกอย่าให้รัดข้อมือน้องแน่นนานๆอันตราย พี่เหน่นบอกว่า แม่ไม่ต้องกลัว เหน่นดูอยู่ เดี๋ยวถ้าเขียวแล้วเหน่นจะช่วยแกะ โอ๊ย...เอากับเขาสิ พี่ต้องบอกว่า อย่ารอให้ถึงเขียวนะลูก ต้องแกะก่อน สรุปว่าคุณแม่ต้องกลับมาทำงานก่อน ตอนเย็นกลับไปถาม เขาบอกว่าน้องฟุงแกะได้เองจริงๆ เฮอ...สนุกเขาล่ะค่ะ

เอ๊ะ...นี่พี่โอ๋ก็ติดเชื้อน้องแอมแปร์เข้าแล้วนะคะ เขียนคุยด้วยทีไร สั้นๆไม่ได้เสียแล้ว อิ...อิ.. 

สวัสดีค่ะพี่โอ๋ ^_^

อ้าว... ตกลงแอมแปร์กลายเป็นตัวแพร่เชื้อ เขียนยาวๆ  ไปเสียแล้วเหรอคะ..    อิๆๆๆๆ

แอมแปร์อ่านเรื่องสามหนุ่มของพี่โอ๋แล้วฮากลิ้งเลยค่ะ  คือว่าไม่ค่อยซนเลยนะฮะเนี่ย    ธรรมชาติที่น่ารักมากของเด็กผู้ชายคือจะเอาอะไร จะทำอะไรก็บอกตรงๆ  เข้าใจง่ายดี   จะมัดก็มัด จะแก้ก็แก้ (เองดิ่)     อิอิ   สงสัยโตขึ้นคงมีใครสักใครได้เป็นหนุ่มน้อยในเครื่องแบบมังคะพี่โอ๋  เล่นกันเหมือนแม็คไกเวอร์เลย   อ่า...ตกลงน้องฟุงแกะได้เองจริงๆเหรอคะ  พลิกบิดดึงแบบไหนคะเนี่ย   น้าแอมป์ชักสนใจแล้วละ    อิๆๆๆ

ดีใจมากเลยค่ะที่พี่โอ๋แวะมาอีกที  แอมแปร์กำลังอยากแวะไปขอบคุณพี่โอ๋อีกครั้ง  ที่โพสต์ติ้งของพี่โอ๋ในครั้งกระโน้น  เป็นแรงบันดาลใจให้แอมแปร์ออกมาสัมพันธ์กับญาติพี่น้องในวันสงกรานต์ทั้งตัว  ทั้งใจ    ไม่นั่งหุบเป็นหอยกาบอยู่ในห้องอีกต่อไป   การแก้นิสัยดั้งเดิมที่ติดแน่นทนนานนี้ไม่ง่ายเลยค่ะพี่โอ๋  แอมแปร์ต้องบังคับตัวเองอย่างมาก  แต่พอกระชากตัวเองออกมาจากโลกใบเล็ก(ที่เราสร้างเอง)ได้   ก็ได้เห็นว่าโลกใบใหญ่นี้ก็มีอะไรๆน่ารักๆอีกมากมาย   เพียงแต่เราต้องแลกด้วยตัวตนเป็นๆของเราด้วย   และก็คุ้มจริงๆ...
            ว่าแล้วก็ขอบพระคุณพี่โอ๋อย่างสูงอีกครั้งนะคะ   

สำหรับ “หวัดดีฮ้า”  ของพี่โอ๋  ที่น้องเหน่นกับน้องวั้นติดใจนั้น  แอมแปร์ก็เคยแวะเข้าไปทีสองที  ที่จริงในนั้นเขาคุยกันสนุกดีนะคะ แถมมีลูกเล่นมากมาย  เป็นที่ถูกใจวัยรุ่น   ^_^

 แต่วัยป้าอย่างแอมแปร์ซึ่งชอบบ่นยาวๆให้สมวัยนั้น  หน้าตาไม่รับกับ  สวัสดีฮ่า   เป็นอย่างยิ่ง   เพราะขาดศิลปะการตกแต่งพื้นที่อย่างน่าตกใจ   เขาให้มาอย่างไรก็เอาไว้แบบเวอร์จิ้นเอ๊ยออริจิน่อลอย่างนั้น  มันจืดสิ้นดี     แถมเวลาคุยก็ชอบพูดยืดยาวแบบยึดไมค์ไว้คนเดียว    และคุยกับคนๆเดียว  ให้จบไปเป็นเรื่องๆ  ถ้าเรื่องนั้นยังไม่จบ  ก็ไม่สามารถแบ่งสมาธิไปคุยเรื่องอื่นกับใครได้อีก    : )

เพื่อนประชดว่าหยั่งงี้เก๊าะไปโทรศัพท์คุยกันสองคนเลยไป๊   แอมแปร์เก๊าะเลยทำตามคำแนะนำของเธอให้รู้แล้วรู้รอดไป  จาก hi5 เก๊าะเหลือแค่    hi2  สนุกไปอีกแบบอะค่ะ  อิๆๆๆ

ขอบพระคุณพี่โอ๋มากที่แวะมาอีกทีนะคะ  แอมแปร์ก็กำลังขำๆตัวเองเหมือนกันว่าจะบ่นอะไรสั้นๆได้ไหม   พอพี่โอ๋เข้าใจว่าแอมแปร์ต้องบ่นเอ๊ยปล่อยต่ออีกยาว  แอมแปร์ก็สบายใจชะมัด 

เพราะไม่ว่าจะเรียกพื้นที่นั้นว่าอะไร  แต่ถ้าแอมแปร์หลงเข้าไป  ก็เป็นอันทำใจล่วงหน้าได้เลยค่ะพี่โอ๋...

..ว่าต้อง    ยาว-แหๆ- เลย อะค่า ..  อิๆๆๆๆๆ

อ่านไป ขำไปค่ะ น้องแอมแปร์ นี่พี่โอ๋ว่าน้องแอมแปร์น่าจะเขียนหนังสือได้นะคะ อ่านสนุกแน่ๆเลย ไม่ว่าจะพูดถึงเรื่องอะไรมี humour ซ่อนอยู่ทุกเรื่องเลย อ่านเพลินค่ะ ยาวๆก็ไม่ว่าเล้ย...ไปแปะในอนุทินบ้างนะคะแบบเนี้ย ชอบค่ะ

สวัสดีครั้งที่สามด้วยความดีใจมากค่ะพี่โอ๋

แอมแปร์ขอโทษอย่างสูงเลยนะคะพี่โอ๋ ที่แวะมาช้า  เพราะเพิ่งไปอุ้มหลานชายตัวน้อยอายุเดือนกว่าๆลูกของน้องชายแท้ๆ (ในฐานะป้าแท้ๆ) ที่ กทม.ค่ะ     โอ้..ทำไมเด็กเล็กๆต้องน่ารักทุกคนด้วยก็ไม่รู้  กลิ่นก็ฮ้อมหอมๆๆๆๆๆ  หอมชื่นใจ  แอมแปร์รู้สึกว่ากลิ่นของหลาน หอมอร่อยมาก !!!   (เอ่อ... นึกถึงน้องต้นไม้ขึ้นมาทันที) ^_^
เห็นหลานแล้วก็ชื่นใจค่ะพี่โอ๋  พ่อกับแม่แอมแปร์ก็เห่อหลานน่าดู  สรุปว่าเบอร์ห้าประหยัดไฟกันทั้งบ้าน  อิๆๆๆๆ 

ช่วงนี้แอมแปร์วุ่นๆหลายงานหน่อย  ต้องเดินทางบ่อยค่ะ  เลยไม่มีจังหวะเขียนบันทึกสักที  ได้แต่เข้ามาตอบคำถามเป็นทีๆ   ตอบทีก็ยาวๆจนกลุ้มใจ  น้องที่รู้จักกันแวะมาอ่านยังบ่นว่า ที่แอมแปร์ตอบยาวๆไปนั้น  สามารถหั่นได้เป็นอีกหลายบันทึก   เฮ้อ...  ^_^

เรื่องนิสัย(style)การเขียน นี่ก็น่าสนใจดีนะคะพี่โอ๋  เป็นลักษณะเฉพาะตัวที่น่าสนุกดี  ตอนเรียนครูบังคับให้วิเคราะห์ลีลาการเขียนต้องอ่านกันตาลาย  นักเขียนคนเดียวงานเขียนเป็นสิบเล่ม และต้องสรุปออกมาให้ได้ว่าลีลาการเขียนของนักเขียนท่านนั้นมีลักษณะเฉพาะและลักษณะเด่นอย่างไร     ข้อดีของการวิเคราะห์ลีลาและกลวิธีการเขียนคือการซึมซับเอาถ้อยคำและวิธีการถ่ายทอดเรื่องราวแบบที่เราประทับใจมาโดยไม่รู้ตัว  แอมแปร์เลยนึกขอบพระคุณหนังสือทุกเล่มของผู้เขียนทุกท่านที่เคยอ่าน  เพราะได้ซึมซับมาจากสวนอักษรของท่านเหล่านั้น  จนฝังรูปรอยมาเป็นตัวเราในวันนี้   
...ว่าแล้วก็นึกไอเดียเรื่องใหม่(ที่สงสัยว่าจะยาว)ออกอีกหนึ่งบันทึกค่ะพี่โอ๋   แต่กว่าจะได้เขียนก็คงอีกยาว.ว..  : ) 

ขอบพระคุณมากนะคะพี่โอ๋ที่แวะมาพร้อมกำลังใจหนึ่งหอบใหญ่    แอมแปร์แวะไปอ่านบันทึกพี่โอ๋ทุกครั้งที่มีโอกาสนั่งหน้าจอ และอยากตอบเป็นกำลัง  แต่ต้องยั้งมือไว้ก่อน เพราะเกรงว่าจะยาวเกินบันทึก  แถมตอนแว่บไปอ่านอนุทิน  ยิ่งอยากตอบยาวๆเข้าไปใหญ่   
...คาดว่าอาการแบบนี้คุณหมอคงไม่รักษาให้แล้วอะค่ะ..  อิอิ