กฎหมายเป็นเครื่องมือของสังคม   ช่วยให้การจัดการความสัมพันธ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านพาณิชยกรรม/ธุรกิจ   มีการคาน  การตรวจสอบ   เกิดความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดี   อย่างไรก็ตามในโลกแห่งความเป็นจริง  การเอารัดเอาเปรียบ  ไปจนถึงการโกงกันโดยอาศัยกฎหมายเป็นเครื่องมือ  ก็ยังปรากฎให้เห็น

ความจำเป็น  ขั้นต่ำ  เพื่อป้องกันตนจากการเอารัดเอาเปรียบ  และสามารถใช้ในการสร้างความสัมพันธ์ทางธุรกิจที่เป็นธรรม

เมื่อสังคมยังมีขนาดเล็ก  ไม่สลับซับซ้อนมาก  ผู้คนอาจใช้เครื่องมืออื่นๆ  ในการจัดการความสัมพันธ์ดังกล่าวได้ไม่ยากนัก

เมื่อสังคมมีขนาดใหญ่โต  สลับซับซ้อนมากขึ้น   ขนาดของธุรกรรมใหญ่ขึ้น   ยิ่งเป็นธุรกรรมในระบบโลกาภิวัฒน์   ความจำเป็นที่ต้องใช้กฎหมายก็จะยิ่งมีความจำเป็นมากยิ่งๆขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้   ความซับซ้อนไม่เพียงแค่ ตัวภาษาที่ใช้   แต่วัฒนธรรม ฯลฯ  

ในปัจจุบันเราไม่อาจแยกส่วนของแต่ละเรื่อง  เช่น  ธุรกิจ  สังคม  การเมือง  จริยธรรม  สิ่งแวดล้อม ฯลฯ  ออกจากกัน  แต่จะเห็นว่ามีความเกี่ยวพันกันอย่างแยกไม่ออก   จำเป็นต้องพิจารณาแบบองค์รวม   คำนึงถึงบริบท  และพลวัต  แห่งการเปลี่ยนแปลง

นักศึกษาที่ยังเรียนในระดับปริญญาตรีมักตกอยู่ในข้อจำกัดของการเรียนแบบแยกส่วน   และเวลาที่จำกัด   ยิ่งมีทัศนคติคณะนิยม  หรือ ขาดความสามารถในการพุดคุยแลกเปลี่ยนกับ ผู้ที่มีความแตกต่างในสาขาอื่นๆ  หรือ ผู้ที่ต่างระดับ   ย่อมมีปัญหาอยู่บ้าง

ข้อแนะนำในขั้นนี้   ต้องเปิดโลกทัศน์  พัฒนาความสามารถในการติดต่อสื่อสาร  ทั้งภาษาไทยและภาษาอื่น  เช่นภาษาอังกฤษ   และเรียนรู้ตลอดชีวิต