อยู่อย่างไรกับผู้ป่วยทางจิต
ไม่ขอถามนะคะ...แต่ขอมาพูดคุย
ผู้ป่วยทางจิต...ก็จัดว่าเป็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่อาจเรียกได้ว่า "คนชายขอบ"...เพราะมักไม่ได้รับการเหลียวแลจากคนรอบด้าน และสังคมได้อย่างแท้จริง...ภาพที่มองเห็นทุกวันนี้ล้วนแล้วทำเพียงเพื่อสนองนโยบาย...หามีการแก้ปัญหาในผู้ป่วยทางจิตอย่างจริงจัง...
....
จึงเห็นว่า...ทุกวันนี้คนทุกข์ในใจ...ไปจนถึงขั้นป่วย...มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ...ทุกวินาที...
....
นี่อาจเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่กะปุ๋มไม่อยากเปลี่ยนไปในระบบอาชีพในสถาบันการศึกษาเพราะยังไม่สามารถคำตอบในสิ่งที่สงสัยได้ในหลายเรื่อง...การคลุกอยู่กับงานประจำทุกวันนี้...ก็เป็นส่วนหนึ่.ในการแสวงหาคำตอบแห่งความสงสัย....
รู้สึก"ดีใจ".....ขอบคุณมาก...ที่ได้มาเห็น Blog "คนเล่าเรื่องจิตเวช" และ การให้คำปรึกษา "จิตวิทยา" มีผู้สนใจ...แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม....เพราะสังคมเราหากผู้ถึงคนด้อยโอกาสกลุ่มนี้เมื่อไร...ก็มักอยากเบือนหน้าหนี....
ความเห็น (3)
ไม่มีความเห็น
คำตอบ (1)
มงคล ยะภักดี
เขียนเมื่อดีใจจริงครับ ที่ท่าน Ka-Poom แวะมาพูดคุย
เว้ากันซื่อๆ แล้วประสบการณ์การดำเนินงานเกี่ยวกับผู้ป่วยทางจิตของผมคงเป็นแบบฉาบฉวยเสียมาก
โดยเฉพาะกับการดำเนินงานเกี่ยวกับการอยู่ร่วมกับชุมชน คงยังอ่อนอยู่มากครับ
อ่อนขนาดว่าคงอีกนานกว่าจะเป็นวุ้น
ผมยังไม่ได้สรุปกรอบความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องเป็นราวนักครับ
แต่ก็เหมือนว่าจะออกมาปรากฏตามบันทึกเรื่องต่างๆ บ้างประปราย
แน่ละ ประปรายตรงโน้นนิด ตรงนี้หน่อย ก็ย่อมไม่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก
เท่าที่นึกได้และพอจะคุยกันได้ ณ ตอนนี้ เท่าที่พอพูดได้ ก็คือ ในส่วนของครอบครัว
ผมใช้คำว่า "ไม่สบาย" แทนคำว่าป่วย
ผมใช้คำว่า "อุบัติเหตุที่เกิดในครอบครัว" เป็นคำอธิบายปรากฏการณ์ที่สูญเสียแรงงานในครอบครัว
ผมใช้คำว่า "เรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกัน" เป็นตัวย้ำว่า ทำไมหลายครอบครัวอยู่ร่วมได้
แน่นอนละ บริบทแต่ละครอบครัว ล้วนแล้วแต่มีปัจจัยภายใน/ภายนอก ที่แตกต่างกัน
ในส่วนของสถานสงเคราะห์ ผมย้ำเสมอ (และต้องย้ำๆๆๆ เพื่อให้เราชนะ ประสาคนเอาแต่ใจตัวเอง (ฮา))
ว่างานสังคมสงเคราะห์ที่เริ่มแต่ สงเคราะห์-ช่วยเหลือ-บำบัด-ฟื้นฟู-พัฒนา นั้นเราให้น้ำหนักที่ตัวไหนมากที่สุด
หนักๆ เข้าแล้วเหมือนว่าเรามุ่งเน้นการเลี้ยงดู
ผมไม่อยากให้จินตภาพของผู้ป่วยโรคจิตของคนทั่วไป กับผู้ปฏิบัติงานที่เกี่ยวข้องโดยตรงเป็นอันเดียวกัน
จินตภาพของผู้ป่วยโรคจิต ทั่วไปเป็นอย่างไรละครับ เสื้อผ้ารุ่งริ่ง เหม็นคลุ้ง ทัดดอกไม้ เด็กโห่ เอาก้อนหินปา ปะแป้งหน้าวอก ฯลฯ (พอๆ กับภาพของสมทรง ในหนังเรื่อง "ไอ้ฟัก" และจินตภาพนี้ไม่ต่างจากจินตภาพของคำว่า "คนจน" และ "คนใช้" ที่ปรากฏตามสื่อต่างๆ)
เราต้องใช้เวลานานหมือนกันกับการอธิบาย (เพื่อให้ได้ตามใจตัวเอง) เมื่อต้องจัดงานอะไรสักอย่างโดยมีผู้ใช้บริการร่วมกิจกรรม คำถามที่ผมมักจะกลางวง คือ "ถ้าเราเชื่อว่าเรามีศักยภาพในการฟื้นฟู พัฒนา ให้เขาอยู่ร่วมกับสังคมได้แล้ว ทำไมไม่ทำให้กลืน" กลืนไปคนร่วมงาน กลืนไปกับแขก กลืนไปกับเจ้าหน้าที่
เครื่องแต่งกายก็ไม่ควรที่จะแยกสี แยกเพศ แยกอาการ หรือผมที่ต้องตัดเกรียนเสมอกัน
หากแต่ให้หลากหลาย--หลากหลายทั้งเสื้อผ้า และทรงผม ยิ่งกลืนได้เท่าไหร่ก็ยิ่งสะท้อนได้ถึงความสำเร็จ สะท้อนได้ถึงฝีมือ
ตราบใดที่เรายังทำให้เขารู้สึกว่า "ต่าง" ไปจากเรา (จะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม) ผมว่าจะยิ่งทำให้เขา "แปลกแยก" ไปไม่จบสิ้น
ผมว่าจินตภาพนี่ละ สำคัญไม่น้อยทีเดียว
ตอนนี้ ผมยังนึกไม่ออกจริงๆ ครับ ท่าน Ka-Poom
ผมคงต้องหาโอกาสไปนั่งสมาธิสักพัก
เผื่อจะเขียนอะไรได้เป็นเรื่องเป็นราว
ผมดีใจนะครับ ที่มีบล็อกดีๆ ให้ติดตามอ่านอย่างบล็อกของท่าน Ka-Poom
ความเห็น (3)
ขอบคุณ...คะ..ที่ตอบนะคะ...
เมื่อกี้พิมพ์ไปเยอะมาก...
พอกด "บันทึก"....ข้อความหายไป เลยเซ็งคะ..
...
เอาเป็นว่า รอท่านไปนั่งสมาธิ...ก่อนแล้วค่อยคุยกันใหม่แล้วกันนะคะ...
ผมรอให้ท่าน Ka-Poom เขียนใหม่น่าจะง่ายกว่ามังครับ
เพราะผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องนั่งสมาธิอีกนานแค่ไหนกว่าจะเขียนได้รู้เรื่อง หรือบางทีอาจต้องทำอะไรมากว่าน่าสมาธิมังครับ ...
สวัสดีค่ะ คุณมงคล
ไม่รีรอที่จะถาม ถามเลยแล้วกันว่าอยากจะพาผู้ป่วยไปรักษาหรือเรียกว่าบำบัดที่โรงพยาบาลแทนที่บ้านเพราะที่บ้านไม่มีคนดูแลเพราะว่าอยู่กับแม่สองคนแม่ก็แก่แล้ว ทำไมมันยากเย็นจังไม่รู้จะพาไปบำบัดที่ไหนได้ค่ะ หลังจากที่ได้พาพี่ชายไปหาหมอที่รพ.ศรีมหาโพธิ์ จ.อุบล กลับถูกปฎิเสธจากหมอ ว่าต้องรอให้เขาถึงขั้นฆ่าคนตายก่อนรพ.ถึงจะรับไว้บำบัดที่รพ.มันทำใจไม่ได้เพราะว่าคนแรกที่โดนก็คงเป็นแม่แน่นอนเพราะอยู่ด้วยกัน ซึ่งตอนนี้พี่ชายเขาเข้าขั้นถึงควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้วไม่ยอมกินยาไม่ยอมทำอะไรสักอย่างเลยเฉยอย่างเดียวพอพูดด้วยมากๆๆ ก็จะเดินมาทุบตีคนที่พูดนั่นแหละ ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะทำยังไงค้นหาทางออกมาตลอดว่าควรทำยังไง จนมาเจอกระทู้นี้ อยากจะให้คุณมงคลรบกวนตอบหน่อยว่าควรทำอย่างไรดีค่ะ