เรือยอดเพ็ชรออกจากจุดปล่อยตัว ลำเรือขวางเท้งเต้งกลางน้ำ เมื่อปรับลำแล้ว ได้ประแสน้ำดี เรือลำนี้ พุ่งสู่เส้นชัยอย่างสง่างามส่วน.../
เรือชีวาบูรณา ออกจุดปล่อยตัวมีเฮ เฟี๊ยวฟ๊าว พอเจอกระแสน้ำเชี่ยวหัวเรือขวาง เรือหมุนเท้งเต้งกลางนาวา ภายไม่ไป เปลี่ยนลำใหม่ ใช้ชื่อว่า "รุ่งอรุณ" โดยมี ดาบกานต์ เป็นหัวหรือเป่านกหวีด ดาบบูลย์เป็นคัดพาย (พันท้าย) ปณิธีวางไว้ตำแหน่ง ฝีพาย กดกติกา ต้องเอาคนเฒ่าลงเรือไปโตย เลขาก็เหมือนลูกวัวน้อยกินนม (วิดหย่องวิดแหย่ง อยู่บ่เป็นตี้เป็นตาง)
ขอเป็นกำลังใจกันและกันนะครับ../ ธีรกานต์ฯ
(มีอะไรก็หมั่นถาม หมั่นบอกกัน ถ้าวันฟ้าเจือจางลงเราคงได้สรวลสุราขุ่น ป้านใหญ่ให้ตำนาน เก่าเก่าใหม่ ๆ เสพสราญว่ากันไป)
ไม่มีความเห็น
โมบายของยอดเพชร อุตส่าห์เด็ดเก็บไว้บนข้างฝา
วางเบา ๆ เพราะกลัวเจ้าตกมา เผลอแป๊บ..เดียววิ่งหาว้า..ไม่เจอ
โมบายจ๋าถ้าหากเจ้าอยู่ที่ไหน ขอจงให้ผู้เก็บไปอย่าได้เผลอ
ช่วยคืนซิมให้เจ้าของด้วยนะเธอ เพราะข้อความที่เลิศเลออยู่ในซิม..
ขอแค่ซิมนั้น..คืน..ก็พอใจแล้ว ที่มันแล้ว ๆ ไปไม่ไถ่ถาม
ตัวโมบายยกให้ไม่อยากตาม ขอแค่ความในซิมคืนอนันต์
มณีขัติคิดว่าปัดสะเดาะเคราะห์ ความจำเพาะเห็นทีซื้อตัวใหม่ ตัวเก่านั้นยกให้ไม่เป็นไร ค่อยหาใหม่ แต่เสียดายซิม..เก่าเอย
ของรักของหวง ของที่ผูกพันกับวิถีชีวิต มาสูญหายจากเราไป ทำให้เกิดทุกข์ ใจเขาใจเรา เมื่อเก็บของเขาได้น่าจะคืนให้เจ้าของ ได้ความสุขมากกว่า ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับจิตใจของคนเก็บได้ ที่จะมีภูมิคุ้มกันมาแต่เยาว์วัย มากน้อยแค่ไหน และธรรมชาติมันไม่เคยปราณีใคร พัดเอาของรักของหวงของลูกสาว ลูกชาย ของผมไปเกือบหมด ที่เหลือก็ชำรุดเสียหาย ข้อมูลคอมพิวเตอร์ งานเรียนสามพ่อลูก ผมก็ต้องเดินลุยน้ำก้มหน้าก้มตามาเรียนต่อไป
ความหลากหลายทางชีวภาพของชุมชนเรายังมีอีกมากมาย ค้นให้พบใช้ให้เป็น ต้นทุนชีวิตต้องมี ชีวิตต้องมีแผน แม้ชุมชนก็ต้องมีแผนแม่บทเป็นของตนเอง อันเกิดจากการเรียนรู้ร่วมกัน อย่างสร้างสรรค์ ให้คุณค่ากับภูมิปัญญาท้องถิ่น ประยุกต์ให้เหมาะสมกับภูมิปัญญาสากล จนเกิดองค์ความรู้ใหม่ ที่บ่งชี้ถึงความเป็นเลิศทางปัญญา โดยเฉพาะธรรมชาติ ต้องอยู่ร่วมกันอย่างเคารพรักษา คือที่มาของความสุขอย่างยั่งยืน ณ วันนี้ บ้านของกระผมถูกน้ำป่าไหลหลากท่วม (ไม่ท่วมขัง แต่ท่วมแบบไหลหลาก) ตั้งแต่วันที่ ๒๘ ก.ย.๒๕๕๐ - ถึงวันนี้ก็ยังไม่ลด ยังมีแนวโน้มว่าจะมาอย่างหนักอีกระรอกหนึ่ง ในฐานะผู้ใหญ่บ้าน ก็ต้องเฝ้าฝัง เตรียมความพร้อมที่จะประกาศเพื่ออพยพชาวบ้านไปอยู่ที่ปลอดภัย
ขอบคุณในน้ำใจของเพื่อนกลุ่มที่ ๗ (ยอดเพ็ชร) ทุกท่านที่ไปเยี่ยมเยือนให้กำลังใจกันถึงแม่วาง หวังว่ามหาวิทยาลัยราชภัฎพระนคร คือแห่งสุดท้ายของพวกเราที่จะรับพระราชทานปริญญาตรี ร่วมกัน ขอบคุณอีกครั้งครับ