น้องจูนพาชูจังกลับบ้านที่พัทลุงแล้วใช่ไหมคะ
มาเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้น้องจูนเข้มแข็งมากๆ ดูแลตัวเองให้ดีนะคะ มีเพื่อนพ้องมากมายใน GotoKnow ที่คงเป็นห่วงความรู้สึกของน้องจูนไม่น้อยไปกว่าพี่ รู้ว่าแม้จะทำใจมาแล้วเป็นปีๆ แต่ความรู้สึกจริงๆนั้นห้ามกันไม่ได้ รับสภาพจิตใจตัวเองแบบรู้เท่าทันก็พอนะคะ เวลาและภาระอื่นๆในชีวิตจะช่วยเยียวยาทุกสถานการณ์ได้ดีค่ะ หากเราไม่ยึดติดอะไรจนเกินไป พี่รู้ว่าน้องจูนทำได้อยู่แล้ว แต่ก็อยากตามมาบอกอีกอยู่ดีค่ะ
ความเห็น (2)
ไม่มีความเห็น
คำตอบ (1)
k-jira
เขียนเมื่อ
สวัสดีค่ะพี่โอ๋
ไม่ได้พาเค้ากลับไปฝังที่บ้านพัทลุงค่ะ เพราะรู้สึกคิดถึงเค้ามาก จึงให้น้องชายช่วยพาไปจัดการเผาให้ที่สงขลา จากนั้นเก็บเถ้ากระดูกเค้าไว้ วันนี้ครบเจ็ดวันพอดี ที่ร่างน้อยๆน่ารักร่างนั้นจากโลกนี้ไปเหลือแค่ผงอัฐิ
อยู่ด้วยกันมาเกือบ 11 ปี รักเค้าเหมือนลูก นอนด้วยกัน กอดกันหอมกัน ดูแลเป็นเพื่อนเคียงกายกันอยู่ทุกวัน ทุกๆที่ยังคงมีแต่ภาพในความทรงจำที่เกี่ยวกับเขา ยอมรับว่ามาถึงตอนนี้ก็ยังทำใจไม่ค่อยได้ค่ะ ยังคิดถึงเค้าอยู่ตลอดเวลาจริงๆ
เคยคิดบอกกับตัวเองว่า เดี๋ยวอีกสักพัก.. วันเวลาคงทำให้เราลืมเค้าไปได้ แต่พอคิดแบบนั้น ก็ยิ่งรู้สึกใจหาย..เพราะอีกใจจะบอกว่า ไม่อยากลืมเค้า อย่าลืมเค้านะ...
เฮ่อ......ทรมานจังเลยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะพี่สำหรับคำปลอบโยน ต้องขอโทษที่เพิ่งเข้ามาตอบ แต่ช่วงนี้คงไม่ค่อยได้เข้ามาเขียนบันทึก หรือเข้าไปคุยบันทึกกับใครได้เลย.. มันไม่มีใจอยากจะเขียนอะไรจริงๆ ต้องขอโทษนะคะ หากว่าจะห่างหายจากที่นี่ไปสักระยะ...หรืออาจจะนาน อย่างไม่มีกำหนด
ขอบคุณค่ะ.....
ความเห็น (3)
จูนค่ะ
ตามมาเป็นกำลังใจอีกคนนะคะ
พี่อ่านบันทึกการจากไปของชูจังที่ทำงาน.....น้ำตาร่วง...ร้องไห้ จนเพื่อนถาม
........มันยากจะทำใจเหมือนกัน
ตอนพี่ขาวจากไป พี่ร้องไห้ทุกวัน ร้องเท่าที่อยากร้อง ร้องไห้ทุกคืน พี่สาวต้องปลอบใจทุกวัน แล้วมันก็จะดีขึ้นค่ะ แต่...ที่แน่ ๆ ความทรงจำเค้ายังอยู่กับเราค่ะ ไม่เคยลืมกันเลยค่ะ ไปร้านหมอก็คิดถึงเค้า ผ่านที่ ๆ เค้าเคยไปก็คิดถึง คิดถึงทุกอย่างที่เป็นเค้า....จนถึงทุกวันนี้....ก็ไม่เคยลืมค่ะ.....ไปวัดทำบุญตักบาตรให้เสมอ ๆ ค่ะ.....
แต่.....เวลาจะช่วยให้เราดีขึ้น และพี่คิดว่าชูจังคงไม่อยากให้แม่มีความทุกข์ค่ะ....
คิดถึงนะคะ....รอวันกลับมาค่ะ......
ถ้ากลับมาช้าจะตามไปสงขลาเดือนสิงหานะคะ