พ.ศ. 2526 ยังนุ่งขาสั้นเรียน ม.4 ที่ ร.ร.สุราษฎร์ธานี จำได้ว่ามีเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง(ไม่สนิทนัก)ชื่อ"ลาภลักษณ์ พ. รณรงค์" หน้าตาก็ละม้ายคล้ายกัน ไม่ทราบว่าเป็นคนๆเดียวกันหรือไม่ ถ้าใช่ "สบายดีหรือเปล่าครับ" ผมไม่เคยได้รับข่าวคราวเพื่อนร่วมชั้นเรียนสมัยนั้นเลยแม้แต่คนเดียว เพราะลาออกตอนม.5 เพื่อไปเรียนต่อที่อื่น เจอะเจอใคร ฝากความคิดถึงด้วยน่ะครับ (ขอโทษที่ถามเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับห้องสมุด...)
ธีรวัฒน์ สัมภวมานะ
ไม่มีความเห็น
หลังจากได้อ่าน"จดหมายน้อย" ตอบจาก"มอ.สุราษฎร์" ถัดมาราวหนึ่งสัปดาห์ จู่ๆ เพื่อนเก่า ชื่อ"สนธยา คำจันทร์" ก็เดินจู่โจมเข้ามาทักทายถึงโต๊ะทำงาน ด้วยบังเอิญอ่านเจอป้ายชื่อหน้าห้อง กว่าชั่วโมงที่สองหนุ่มใหญ่เกเรเบี้ยวงานนั่งจิบกาแฟคุยกันยามบ่าย เรื่องราวเก่าๆเมื่อสองทศวรรษก่อนผลัดกันรื้อค้นกระจุยกระจาย (คนหนึ่งใส่แว่นหนา อ้วนดำ แก่งั่ก ผมเปลี่ยนสีเกินครึ่ง อีกคนผม(ย้อม)ดำเข้ม หุ่นยังเพรียวสมาร์ทเหมือนเดิม) ความสุขของคน(เริ่ม)แก่คือการคุยเรื่องเก่าๆ ก่อน"เหวียว"กลับไม่ลืมขอเบอร์โทร. เพื่อนหลายคน กับประโยค(กึ่ง)คำถามบรรทัดสุดท้าย"จะนัดรวมรุ่นคนแก่กันเลยซะทีดีไหมเนี่ย" "ดีครับ" รีบนัดระดมพลโดยพลัน จะรอด้วยใจระทึก
ธีรวัฒน์ [email protected]
- "เหวียว"แวะมาเยี่ยมอีกครั้ง มีเวลาได้ทานข้าวด้วยกัน เล่าให้ฟังถึงความตั้งใจของการนัดรวมรุ่น เขาส่ายหน้า ไม่เห็นด้วย............
-"เจอกันในเมือง เดี๋ยวต่างคนต่างขอตัวแยกย้าย ไม่ทันหายคิดถึง" เสียงตอบขึงขัง "มันต้องคุยกันสักคืน ที่แพในเขื่อนเชี่ยวหลาน ดีไหม" เขาหันมาขอความเห็นเพื่อนหนุ่มแว่นหนา แก่งั่ก คนนั้น
-คนสองคน ไม่สามารถเป็นตัวแทนเสียงส่วนใหญ่ได้ เบอร์โทร. ที่พอมี เลยใช้ติดต่อดูทีท่าของแต่ละคน และ.......ได้ความว่า...
-เพื่อนสองคนชื่อ "แตน" และ"รุ่งรัตน์" ฝากบอกว่า คิดถึงและอยากเจอเพื่อนๆเหมือนกัน พบกัน ใกล้ๆน่าจะสะดวกกว่า ด้วยมีภาระต้องดูแลลูกๆ ตอนนี้ ตะละแม่ทั้งสอง หันมาใช้นามสกุลตัวเองอีกครั้ง การสนทนาจึงจบลงแบบกระชับ การจะกล่าวว่า"เสียใจด้วยนะ" หรือ "ดีใจด้วย จริงๆ" ดูจะละเมิดข้ามเส้นมารยาทเกินควร (ทั้งที่อยากคุยต่อ)
-ฝากเบอร์โทร. เท่าที่มี เพื่อการติดต่อทุกกรณี
ตั๋ง 081-5358094
แตน 086-2708929
รุ่งรัตน์ 086-5951779
เหวียว 085-7946438
ธีรวัฒน์ 087-2770032
แล้วค่อยพบกันครับ