.. พึ่ง .. ใจ
Pink Man
แม้จะไม่รัก แต่ไม่มีใครตั้งแง่คิดรังเกียจ
"ศิลปะ" กับ “คน” ยามที่ต้องหันหน้าเข้าหากัน ตลอดมาไม่อาจนับว่าเป็นความสัมพันธ์แบบที่เรียกว่า ฝ่ายฉันกับศัตรูได้เลย
แม้บางครั้งหลายคน(ผู้มองว่าศิลปะเป็นเรื่องที่ต้องปีนกระไดดู)จะเคยแสดงสีหน้างวยงงต่อศิลปะบางประเภทที่ปรากฏตรงหน้า และตั้งคำถามว่าศิลปินแสนเซอร์พวกเขาสื่อสารเรื่องราวอันใดกับเรากันหนอ
บ้างก็ว่าหากฉันลงมือสร้างมันขึ้นมาเองหรือลองให้เด็กๆอนุบาลแถวบ้านละเลงสีเล่น คงดูดีเป็นศิลปะกว่าเยอะ
อย่างไรก็เถอะไม่มีผู้เสพศิลป์และริลองเสพศิลป์ผู้มีใจเปิดกว้างรายไหน นึกอยากยกบาทาขึ้นเตะศิลปะ คว้าไม้ขีดจุดไฟเผา ให้มันพังทลายไปต่อหน้าต่อตาเป็นแน่แท้
อาจจะเคยเห็นอยู่บ้างหรอก ที่ท่านเซ่อร์ เอ้ย..ท่านเซอร์บางรายมีวิธีการนำเสนอสารจากใจถึงคุณผู้ชมด้วยการปฏิบัติการณ์อะไรบ้าๆเทือกนั้น
เป็นต้นว่า สร้างงานที่นิยามว่าศิลปะขึ้นมาสักชิ้น แล้วจงใจทำลายมันให้ย่อยยับในเวลาต่อมา จนไม่เหลือแม้ซากให้ท่านผู้รักการสะสมศิลปะคิดจับจอง เพราะการณ์นั้นท่านเซอร์จงใจสร้างให้เป็นศิลปะ...ดูเพื่อคิด มิใช่ดูเพื่อครอบครอง
ศิลปะไม่ว่าจะเป็นสายพันธุ์ไหน ถ้าคุณผู้ชมไม่มีอคติ หรือใช้อารมณ์ของตัวเองเป็นตัวตัดสิน
คำตอบที่น่าจะผุดขึ้นในใจลึกๆ ไม่น่าจะไกลไปกว่า ... แปลก – บ้า,ชอบ- ไม่ชอบ
น้อยคนนักที่จะลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าศิลปินสบถศิลปะ สรุปความโดยเลื่อนลอยว่า ช่างเป็นศิลปะที่แย่และแสนเลวทราม
ศิลปะนั้นเหมือนอาหารในร้านใหม่ที่เราทดลองแวะลิ้มรสเป็นครั้งแรก หรืออาจจะเป็นอาหารในร้านดังที่มีสถิติมหาชนเทคะแนนให้ท่วมท้น
อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะในร้านใหม่ ร้านดัง หรือร้านไหนๆ มันไม่อาจถูกปากใครได้หมด ถึงจะถูกปากคนส่วนมาก แต่ก็ยังมีคนส่วนน้อยที่ไม่รู้สึกอิ่มอร่อยตามไปด้วย
คงเคยอยู่หรอกที่คิดอยากโซ้ยอาหารประเภทข้าวมันไก่หรือโจ๊ก แต่ใจก็มิยักถวิลหา ว่ามันต้องอยู่ “ประตูน้ำ” หรือ “สามย่าน” เหมือนใครเขา
อาหารในจานสวย ท่ามกลางบรรยากาศหรู รสชาติแทบไม่กล้าติ ,อาหารในจานสังกะสี รับประทานง่ายๆข้างถนน รสชาติแบบบ้านๆ ที่สุดแล้วก็ขึ้นอยู่กับว่าปากใครจะเลือกสรรหา
อย่างไรก็ตาม อาหารใช้ประทังชีวิต ศิลปะใช้ประทังใจ ผู้ใช้ศิลปะบำบัดเยียวยาตัวเองคงเห็นด้วยอยู่บ้าง แม้ว่านั่นอาจไม่ใช่หน้าที่เพียงอย่างเดียวของศิลปะก็ตามที
ประทังใจ บอกนัยยะได้เหมือนกันว่า ศิลปะมีควาหมายเกินกว่าจะตีตราด้วยคำว่า “แย่”
เพราะอย่างน้อยๆ ดื่มกินแล้ว มันต้องมีส่วนช่วยให้ใจขับเคลื่อนและดำรงอยู่ได้
สำหรับฉัน “ไม่ชอบ” นอกจากเป็นคำที่ฟังแล้วถนอมน้ำใจกว่าคำว่า “แย่” ยามที่เราต้องเปิดปากเปิดใจของเราแสดงทัศนะต่อสิ่งใดก็ตาม โดยเฉพาะสิ่งที่ผู้คนนิยามกันว่า “งานสร้างสรรค์”
แต่ก็มิได้เป็นคำที่เลือกใช้เพราะต้องการหลบเลี่ยงการพูดตรงๆ เพื่อมิให้ถูกเกลียด ... หากว่าเราเกิดไม่โดนใจงานศิลปะบางชิ้นของศิลปินบางคนเข้า
“ไม่ชอบ” แม้นมิได้ยกยอแต่ก็ไม่ได้สร้างรอยด่างอันใดให้ สัมพันธ์กันดีกับคำกล่าว ที่ใครหลายคนมักพูดกัน
"ศิลปะนั้นไม่มีถูกไม่มีผิด"
เช่นนั้นจึงเป็นสิทธิ์ของเราที่จะบอก “ไม่ชอบ”
เพราะ “ไม่ชอบ” มิได้หมายถึงทั้ง ถูก ผิด ไม่ดี หรือ แย่
ทำศิลปะกันต่อไปท่ามกลางความ”ไม่ชอบ” เถอะศิลปิน ถ้าหากว่าคุณ “ชอบ”
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น
คำตอบ (0)
ไม่มีคำตอบ