เท่าที่พี่ผ่องใสเขียนมาตรงนี้ ก็เป็นบันทึกหนึ่งได้แล้วนะคะ ตั้งชื่ออีกนิดเดียว เช่นว่า ความในใจทำไมไม่ได้เขียนบล็อก (แซว...แซว...ค่ะ แต่ทำจริงๆได้นะคะ)

คิดว่าพี่ผ่องใสอาจจะยังเกร็งๆมากกว่าค่ะ ลองให้เวลาตัวเองนิดนึงก่อนกลับบ้านทุกวัน เขียนลงในบล็อกผู้แก่วัดฯก็ได้ค่ะ เพราะชื่อบล็อกมีความหมายกว้างขวางดี เขียนแบบที่เขียนตอบโอ๋นี่แหละค่ะ สั้นกว่านี้ก็ได้ ถ้าไม่มีเวลาจริงๆก็แค่บอกนิดเดียวว่า

วันนี้ได้ไปประชุม ....หมดเวลาไปทั้งวันอีกแล้ว...

วันนี้ได้รับคำถามที่น่าสนใจ.....ตอบไปว่า....เวลาหมดแล้ว จะมาเล่าต่อวันหลังนะคะ....

โอ๋ว่าพี่ผ่องใสเขียนได้เหมือนคุยนะคะ น่าจะเขียนได้แน่นอนเลย ยังไม่ผิดหวังค่ะ ไม่ต้องกลัว เพราะรู้ว่าพี่ตั้งใจจริงๆ รอติดเครื่องนานหน่อยเท่านั้นเอง  เอาใจช่วยเสมอค่ะ

จำไม่ได้ว่าเราให้สมาชิกเลือกบล็อกไหนของพี่เข้าแพลนเน็ตของตัวเองกันนะคะ แต่มีวิธีว่า ถ้าพี่ใช้วิธีส่ง mail บอกทั้งกลุ่มหลังจากที่พี่เขียนทุกครั้ง แล้วก็ขอให้นำบล้อกนี้เข้าแพลนเน็ตของแต่ละคน น่าจะใช้ได้ค่ะ

ไม่ทราบว่ามีใครใช้ GotoKnow เพื่อถามปัญหาพี่บ้างไหมคะ

ยังไงก็ตาม โอ๋ยังเชื่อว่าถ้าผู้นำเริ่มทำเป็นตัวอย่างละก็ มีคนตามแน่นอนค่ะ พี่ผ่องใสมีทรัพยากรในหัวมากมาย รับรองเริ่มติดเครื่องเมื่อไหร่ ก็คงมีอะไรมาใส่ได้เสมอแหละค่ะ เอาใจช่วยเสมอนะคะ พี่ผ่องใสเป็นทรัพยากรบุคคลที่มีค่ามากๆค่ะ เชื่อเช่นนั้นและไม่มีทางหยุดลุ้นที่จะได้เห็นคลังความรู้ที่เพิ่มพูนขึ้นจากพี่ค่ะ (แต่ไม่ได้หมายความว่า พี่จะต้องเขียนแต่เรื่องหนักๆนะคะ เท่าที่เห็นๆมาและพบด้วยตัวเองก็คือ เราต้องทำแบบสบายๆ เล่าโน่นเล่านี่ เขียนนั่นเขียนนี่ไปสักพัก กว่าจะเป็นธรรมชาติ และ tacit knowledge จริงๆถึงจะหลุดออกมาน่ะค่ะ ถึงอยากให้พี่เริ่มเร็วๆ บันทึกแรกๆ อาจจะไม่ต้องมีอะไรนักหนาหรอกค่ะ เล่าเรื่องงานในวันนั้นๆก็มีคนอยากอ่านอยู่แล้วล่ะค่ะ)