การศึกษาไทยขณะนี้อยู่ในช่วงพัฒนาอยู่ครับ ซึ่งเมื่อมีการปฏิรูปกฎหมายในปี 2542 พวกเราชาวนักบริหารการศึกษาต่างก็มีความคาดหวังว่าจะมีการพัฒนาให้เป็นไปตามเป้าหมายในเวลาที่กำหนด แต่ระบบการศึกษาไม่เหมือนการพัฒนาระบบสาธารณูปโภค ดังเช่นที่ท่านอาจารย์ มล.ปิ่น มาลากุล ท่านได้กล่าวไว้ว่าการศึกษาเปลี่ยนเหมือนดอกกล้วยไม้ที่ออกดอกช้า แต่เมื่อออกดอกแล้วจะหอมนานครับ ดังนั้นระบบการศึกษาของประเทศไทยจึงพัฒนาไปอย่างช้า ๆ ซึ่งมีตัวแปรที่จะทำให้การพัฒนาไปอย่างช้า หรือเร็วขึ้นอยู่กับภาวะการเมือง ว่าเรามีนักการเมืองมืออาชีพในด้านนี้เข้ามาทำหน้าที่บริหารการศึกษาของเราให้พัฒนาไปได้อย่างต่อเนื่องหรือไม่ อีกประการคือนักบริหารที่ทำหน้าที่ในระดับนโยบายทำงานเป็นทีมเดียวกันหรือไม่ ในปัจจุบันนี้ ยังไม่สามารถดำเนินการได้เพราะ การที่เรามีบุคลากรที่มีความรู้ และมีการศึกษาในระดับสูง (ตามวุฒิการศึกษา)

แต่มีคุณภาพไม่ตรงตามวุฒิการศึกษาดังกล่าว มีตัวชี้วัดได้จากการพัฒนาการศึกษาของเรายังคืบหน้าไปได้น้อยมาก และคุณภาพของผู้จบการศึกษาต่ำลง มีมหาวิทยาลัยแข่งขันการเปิดสาขาตามภูมิภาคต่าง ๆ ปริญญาโท และเอก มีการโฆษณาเรื่องความเร็วของการจบการศึกษา ดังเช่นระบบธุรกิจ สิ่งเหล่านี้ เป็นปัญหาที่จะทำให้เราได้บัณฑิต มหาบัณฑิต และดุษฏีบัณฑิตที่ไม่มีคุณภาพ ที่เข้าไปทำงานในหน่วยงานต่าง ๆ ในประเทศไทย เกิดผลเสียหายแก่ประเทศไทยในภายหน้าต่อไป ขณะเดียวกันในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน เรายังใช้วิธีการที่เด็กนักเรียนสอบตกซ้ำชั้นไม่ได้ เด็กนักเรียนที่เลื่อนชั้นขึ้นไปจนจบการศึกษาจึงไม่มีคุณภาพตามเกณฑ์ที่กระทรวงศึกษากำหนดเป้าหมายไว้ หากพวกเราชาวบริหารการศึกษายอมรับตามข้อเท็จจริงว่า เด็กนักเรียนในปัจจุบันโดยภาพรวมมีคุณภาพทางการศึกษาต่ำกว่าเกณฑ์ที่กระทรวงกำหนดเป้าหมายไว้ และเด็กนักเรียนในปัจจุบันเป็นเด็กที่มาจากครอบครัวที่ปัญหาเป็นจำนวนมาก เช่น คุณพ่อและคุณแม่มีอายุน้อยและมีปัญหาหย่าร้างกัน นอกจากนี้ยังมีตัวแปรที่ทำให้เด็กนักเรียนไม่สนใจการเรียน เช่น การติดเล่นเกมส์ หนีเรียน ยาเสพติด ปัญหาการมีเพศสัมพันธุ์ ปัญหาเหล่านี้ทางรัฐบาลยังไม่สามารถแก้ไขได้ จึงทำให้ส่งผลมายังระบบการศึกษาไทยโดยตรง หากรัฐบาล และทุกท่านที่ทำหน้าที่ในวงการศึกษาให้ความสำคัญกับเรื่องที่กล่าวมาแล้วนี้ระบบการศึกษาของประเทศไทยคงพัฒนาไปได้อย่างดีครับ ด้วยใจที่รักการศึกษาของประเทศไทยเราครับ