วันแรกก็แพ้แล้วครับ

          เรื่องวันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายเหมือนชื่อบล็อกหรอกครับ

          555....มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับลูกของผมเอง เข้าโรงเรียนวันแรกมาครับ

          ลูกผมไม่เคยห่างจาก ผมหรือแฟนผมหรือแม่ยายผมเลยครับ คือยังไงก็ต้องเจอใครคนหนึ่งตลอดเวลา และเป็นคนติดแม่(แฟนผม)มากครับ  

          มีพี่ที่ทำงานผมเล่าให้ฟังก่อนว่า ระวังร้องให้นะ เพราะพี่ตอนลูกเข้าโรง เรียนครั้งแรกคิดว่าทำใจได้ แต่พอถึงเวลาจริงๆ ก็ทนไม่ได้ ตอนนั้นผมฟังแล้วก็คิดในใจว่าเราคงไม่เป็น เพราะยังไงก็ต้องเป็นแบบนี้เด็กยังไงก็ต้องร้อง

          แต่พอเวลาถึงวันของเรา เรา 2 คนพ่อแม่(ผมและแฟน)ไปส่งครับ(ลางาน) นั่งเล่นกับเค้าที่ห้องซักพัก พูดกับลูกว่าพ่อกับแม่ต้องออกไปนอกห้องแล้ว พ่อกับแม่จะกลับมารับ ไม่หนีลูกไปไหน อยู่กับคุณครูใจดีนะครับ เล่นกับเพื่อนๆ เล่นของเล่น.... แค่นั้นหละครับ เหมือนรู้ล็อคคอคุณแม่เลยครับ (อ่านไม่ผิดครับ...ล็อคคอครับ...ลูกผม 3 ขวบเมื่อ 7 มีนาคมที่ผ่านมา แต่น้ำหนักประมาณ 25 กิโล สูงประมาณ 105 เซ็น เนื้อแน่นครับ แรงเยอะมาก) ไม่ให้คุณแม่ไปไหน คุณครู 2 คนต้องมาช่วยแกะออก หลังจากนั้นก็ร้องหน้าดำหน้าแดง จนอาเจียน ประมาณ ชั่วโมงกว่าก็เพลียจนหลับไป ผมก็แอบดูอยู่ตลอดเวลา แฟนผมน้ำตาไหลพรากเลยครับ ผมก็คอยปลอบแฟน พอลูกตื่นก็เป็นช่วงที่ต้องไปทานข้าวกลางวันพอดี ก็เริ่มร้องอีก คุณครูก็ให้เข้าแถวเดินไปทานข้าวที่โรงอาหาร ก็ร้องหาแม่ไปตลอดทางแต่ไม่ดัง นั่งทานข้าวก็ร้องมองซ้ายมองขวาหาแม่(ปกติลูกไม่ติดผมหรอกครับ ผมจะเป็นลำดับที่ 3 รองจากแฟนผมและแม่ยายครับ...นับครั้งได้ 2 ครั้งครับที่ลูกให้ผมนอนกอดและลูบหลังให้เวลานอน...วันนั้นผมมีความสุขที่สุดเลยครับ..)

          ถึงตอนนี้ต่อมน้ำตาผมแตกเลยครับ... ดีที่คุณครูมาช่วยป้อนให้เพราะหากรอให้ทานเองคงไม่ทา่น(ปกติทานเองได้ครับ..แต่เลอะหน่อย)

          ทานเสร็จก็ให้แปรงฟันแต่ลูกผมไม่ยอม... แล้วก็เดินกลับมาห้องเรียน เดินแบบซึมๆ น้ำตาไหล ไม่เหมือนลูกที่ผมเคยเจอเคยเล่นทุกวันเลยครับ

          พอเข้าไปในห้องก็ถึงเวลานอน ผมไปบอกคุณครูว่ามีนมของลูกผมในกระเป๋า

          ก็ร้องให้ไปกินนมไประหว่างนอน หาแม่ตลอดเวลา เรา 2 คนมองหน้ากันแบบจะเอายังไงกันดี สุดท้ายคือ พ่อกับแม่ยอมแพ้ครับ ผมให้แฟนเข้าไปหาลูก ลูกเห็นแฟนผมรีบเข้ามากอดเลยครับ แล้วก็พูดว่า คุณแม่หนีน้องเก้าไปไหนมา น้องเก้าคิดถึงคุณแม่ คิดถึงคุณพ่อ คุณพ่ออยู่ไหน แฟนผมก็พาลูกออกมาข้างนอกห้อง ผมนั่งรออยู่ห่างจากห้องประมาณ 4-5 เมตร ลูกเห็นผมวิ่งแจ้นเข้ามากอดเลยครับ ต่อมน้ำตาแตกอีกรอบครับ(ผมรู้สึกว่าแกกอดผมแน่นกว่าที่ผ่านๆมามาก)

          เรานั่งพูดคุยเล่นกับลูกซักพัก( ซึ่งตอนนี้ลูกผมกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว ) จึงไปขอคุณครูกลับบ้านครับ.... พรุ่งนี้เอาใหม่

          ใครเป็นอย่างผมบ้างครับ ทำอย่างไรนอกจากทำใจครับ... มันทรมานมากเลยครับ 

          คำพูดอมตะของพ่อและแม่ผมและใครอีกหลายคนคือ "เดี๋ยวมีลูกแล้วจะรู้ว่าไอ้รักลูกมันเป็นยังไง" มันก้องในใจผมมากขึ้นกว่าทุกวันเลยครับ.....