เค้าว่า ปกติเป็นบาลี ปรกติเป็นสันสกฤต (แต่สันสกฤตจริงๆ เขียน ปรกฤติ) ในภาษาไทยมีใช้ทั้งสองคำ ...จำได้ว่าตอนเขียนวิทยานิพนธ์ อาจารย์ทักท้วงว่าให้ใช้เพียงคำเดียว คำไหนก็ได้ เพราะผู้เขียนมักใช้มั่วตามใจไม่ค่อยมีมาตรฐาน (เคยอ่านคำนำหรือคำชี้แจงของหนังสือบางเล่ม ขออภัยว่าใช้คำนี้มั่ว ไม่ค่อยมีมาตรฐานเหมือนกัน 5 5 5)...
ตามสำนวนไทย คำนี้ น่าจะบ่งชี้ความหมายว่า เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรพิเศษ หรือราบรื่น ซึ่งเราก็ใช้กันทั่วไป... แต่ในบาลี (ตามที่เจอมา) มีใช้น้อย และความหมายก็แตกต่างไปจากสำนวนไทย
ปกติ ถ้าแยกศัพท์ ป (ทั่ว) + กร (ทำ ลบ ร.เรือ คงเหลือแต่ ก.ไก่) +ติ (เป็นปัจจัย) = ปกติ (ป+กร-ก+ติ = ปกติ) ....แปลตามตัวก็น่าจะได้ว่า การกระทำทั่วไป สิ่งที่กระทำโดยทั่วไป ...ทำนองนี้ ดังนั้น ความหมายของคำนี้ น่าจะหมายถึง สภาวทั่วไปของธรรมชาติ
อันที่จริง ปกติ ปรกติ (ปรกฤติ ประกฤติ) เป็นชื่อธรรมชาติพื้นฐานในปรัชญาสังขยา คู่กับ ปุรุษะ ...ซึ่งในวรรณกรรมบาลีมีอ้างอิงถึงบ้างเท่านั้น แต่ผู้เขียนก็ไม่ทราบว่าคำนี้มาติดตลาดกลายเป็นคำทั่วไปในภาษาไทยตั้งแต่ยุคไหน หรือเพราะเหตุอะไร...ผู้ใดพอทราบสันนิษฐานหรือเรื่องราวก็โปรดเมตตาเล่าสู่กันฟังบ้าง..