1.รับรางวัลแต่งกายผ้าไทยสวยงาม ในงานสิบปีแอร์พอร์ตเรลลิงก์

งานทำบุญครบรอบสิบปีแอร์พอร์ตเรลลิ้ง  เราได้รับมรดกผ้าไหมแพรวาจากคุณแม่เป็นผืนที่สวยงามมากผืนหนึ่ง  งานนี้เป็นงานแรกที่เราแต่งผ้าไหม ครั้งแรกตั้งใจจะใช้ชุดเดิมๆที่มีอยู่แล้ว  แต่ด้วยการปรารภให้ได้ยินกันทั้งบ้านในวันอาทิตย์ที่กำลังช่วยกันทำความสะอาดบ้าน  พี่สาวก็พูดให้ได้คิดว่า  ทำไมจะต้องไปซื้อของใหม่  ในเมื่อผ้าไหม ผ้าไทย ของแม่มีมากมายลองไปค้นดูสิ  ทันใดนั้น  เราก็นึกออกทันทีว่าเมื่อสี่ปีก่อนตอนที่เราย้ายคุณแม่มาพักรักษาตัวที่กทม.  เราเองเป็นคนไปขนผ้าเหล่านี้มาด้วยตัวเอง  ใช่แล้ว นึกออกแล้ว   ดีใจมากค่ะที่เจอผ้าแพรวาผืนนี้  เป็นผ้าใหม่พร้อมตัดเป็นชุดทั้งเสื้อและผ้าถุง หรือ กระโปรง หรือเป็นdress สีทองงดงามมาก  สีตรงกับธีมของงานคือ ฟ้าหรือทอง   หลังเสร็จงานบ้านเราจึงไปหาซื้อเสื้อที่matching กับผ้าผืนนี้ และตั้งใจให้แล้วเสร็จภายใน ๒ วัน  เพื่อให้ทันใช้งานในวันอังคารที่ ๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔  ลำดับแรกคือ จ้างให้ช่างเย็บชายผ้าให้เป็นผ้าถุง  จากนั้นนำไปทาบกับเสื้อที่เราต้องการ  ปรากฎวันอาทิตย์ได้เสื้อมา ๑ ตัว  แต่ด้วยเหตุบางอย่างที่เราไม่รู้  เราต้องกลับไปหาเสื้อตัวใหม่อีกหนึ่งครั้งในคืนวันจันทร์และก็ได้มาจริงๆค่ะ  คืนนั้น เรากลับมาค่อนข้างดึก  เหลือคุณแม่นั่งอยู่ในห้องโถง  รอเวลาขึ้นไปนอน  เราจึงนำเสื้อไปลองใส่และด้วยแบบของเสื้อ  จำเป็นต้องให้คุณแม่ช่วยรูดซิปให้  จึงเป็นที่มาของชื่อเรื่อง  ว่าแต่งตัวลูกสาว  วินาทีที่คุณแม่รูดซิปให้  เราฉุกคิดว่าแต่งตัวคราวนี้เป็นครั้งแรกในรอบ๕๐ ปีที่คุณแม่ช่วยเราแต่งตัว   เท่าที่จำความเราจะช่วยคุณแม่แต่งตัวมาตลอด  เมื่อเราถามว่า  เสื้อสวยไหม  คุณแม่ตอบว่า  โอ้โห เสื้อสวยมาก เข้ากับผ้าถุงพอดีทั้งสีและแบบ  หญิงไปซื้อมาเหรอ  นัยน์ตาของแม่เป็นประกาย  ชื่นชมความงามของผ้า   และสัมผัสได้ว่าแม่มีความสุขเมื่อได้แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสวยงาม  แต่ด้วยราคา ความปื้มคงลดลงเราจึงไม่บอกเมื่อคุณแม่ถามถึวราคา  ชุดนี้ผ่านไหมคะแม่  หญิงจะไปชิงรางวัลแต่งกายผ้าไทยสวยงาม  คุณแม่ตอบว่า "ผ่าน"  และในวันรุ่งขึ้น  คุณแม่ก็ช่วยรูดซิปแต่งตัวให้  และให้กำลังใจว่า   เออ  เสื้อกับผ้าถุงเข้ากันได้ดี  พอดีเลยนะ  สวยงามดี  น้ำเสียงมีความสุขมากที่ได้เห็นของสวยๆงามๆ ที่ห่างหายไปจากกิจวัตรประจำวันมากว่า 4 ปี  หลังจากที่ย้ายจากปักษ์ใต้มาพักรักษาตัวที่บ้านลาดพร้าว  แม่ชอบแต่งตัวและมีผ้าที่ซื้อสะสมไว้จำนวนหนึ่งที่รอการตัดแต่มาป่วยและย้ายมากทม. เสียก่อน   ความรู้สึกนี้ที่ได้รับการช่วยแต่งตัวเป็นความปลื้มปิติที่เห็นแม่มีความสุขและเราเองก็มีความสุขด้วย  คำประกาศิตของคุณแม่  ส่งลูกสาวไปรับรางวัลเป็นหน้ากากผ้าลิมิเต็ด เป็นผ้าไหมสีฟ้าปักอัตตลักษณ์รถไฟฟ้า จำยนวนจำกัดตามภาพค่ะ  ขอบคุณค่ะ                      บันทึกเมื่อ ๒๖ มีนาคม ๒๕๖๔                นภัสราพร  เด่นพงศ์พันธุ์