งานมหกรรมหนังสือ...กับเรื่องมหัศจรรย์ที่ได้เจอ
เมื่อวาน...ดิฉันไปงานมหกรรมหนังสือ มข. ที่ complex center ในงานจะมีหนังสือมากมาย...ดิฉันเดินอ่านและเสพไปเรื่อยๆ แทบจะทุกบูทก็ว่าได้...รอบแรกจะใช้การ scan ด้วยสายตาก่อน ในงานนั้นจะมีลานเสวนาด้วย...วันแรก (15 ธันวาคม 49) เป็นการเสวนาของนักเขียน อาทิ คุณชาติ กอบจิตติ พระจันทร์เสี้ยว พิบูลศักดิ์ ละครพล เป็นต้น ส่วนในวันที่สอง คือเมื่อวานนี้ เป็นการเสวนาของเหล่านักแต่งเพลง เช่น คุณกุดจี่ คุณนิด ลายสือ ซึ่งในช่วงนี้ดิฉันก็ถือโอกาสพักเท้าด้วยการไปนั่งฟัง...และอ่านหนังสือไปด้วย
เป็นการเสวนาพูดคุย..ด้วยบรรยากาศ...เรื่อยๆ แบบคนคอเดียวกัน ที่รักการอ่าน ใครใคร่อ่าน...อ่าน...ใครใคร่ฟัง..ฟัง...จากนั้นก็มีการแสดงดนตรีของคุณนิด ลายสือ และเพื่อน ซึ่งทราบว่าต่อจากงานนี้จะต้องเดินทางไปที่เขาใหญ่ต่อ...แต่ที่สะดุดใจดิฉันมาก...และค่อนข้างจะส่งผลต่อจิตใจที่ทำให้ "ตัวเอง" รู้สึกฮือฮา..และอดรนทนไม่ไหว...ต้องวิ่งไปเอากล้องในรถมาเพื่อจับภาพ...ประมาณอาการของคนคลั่งดารา-ศิลปิน...ที่ต้องบันทึกภาพไว้..
ไม่ใช่ใครที่ไหนคะ
....................................................................................
แต่เป็น "น้องหลอด"...มือกลองของวงคุณนิด ลายสือ...
....................................................................................
น้องหลอด เป็นวัยรุ่นอายุ 16 ปี นั่งยิ้มละไม ตลอดการเสวนา..ข้างๆ คุณนิด ลายสือ แรกทีเดียวดิฉันก็ไม่ได้ เอ่ะ!! ใจอะไร ก็คิดว่า คงเป็นวัยรุ่นธรรมดาๆ..ที่รักและเล่นดนตรี...ก็นั่งดู และฟังเพลินไปเลยคะ...
แต่มาสะดุด เอ๊ะ!!...ทำไม...ต้องมีเพื่อนมาคอยจูงเดินไปที่กลอง...อ้อ!!...น้องหลอดตามองไม่เห็น...ไม่เห็น บอดสนิททั้งสองข้าง...โอ้โห..มีการโชว์เดี่ยวการตีกลองด้วย...สุดยอด!!!...
จากนั้นการจบเพลงการแสดง คุณนิด...เชิญน้องหลอดโชว์เดี่ยวหนึ่งเพลง...โห!!!...ไม่อยากเชื่อเลย พลังเสียงดีมาก ร้องเพลงได้ไพเราะ...สะกดคนฟังใน ณ ที่นั้น...
เมื่อจบการแสดงดิฉันไม่รอช้าคะ...รีบเข้าไปขอคุยด้วย
ถึงได้รู้ว่า...น้องหลอด...เล่นดนตรีมาตั้งแต่อายุ 13 ปี และตอนนี้กำลังเรียนหนังสือด้วย...
เรียนอยู่ระดับชั้น ป.4 โรงเรียนเทศบาลวัดกลาง...อ.เมือง จ.ขอนแก่น...
...
น้องหลอดบอกว่า..."ผมเริ่มต้นเรียนช้าครับ.."...ดิฉันจึงยิ้มแต่น้องหลอดคงไม่ทราบหรอกคะว่า..ดิฉันนั่งยิ้มตลอดพูดคุยกับเขา...หรืออาจจะทราบก็ได้...แต่ดิฉันน่ะมองเห็นหน้าน้องหลอด...คะว่า "ยิ้มตลอด"...การพูดคุย...
...
การนี้ ดิฉัน..ไม่รู้สึกเลยคะ...ว่า "น้องหลอด เป็นคนพิการ"...เพราะดิฉันรู้สึกว่า...เหมือนนั่งคุยกับเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งคะ...
ความเห็น (15)
- เป็นกำลังให้น้องหลอดครับ เรียนรู้ต่อไปนะครับ
- ขอบคุณพี่กะปุ๋มที่เล่าเรื่องดีดีในสังคมอีสานบ้านเราให้ภูมิภาคอื่นได้รู้ เห็น ความดีความงาม ความจริงในสังคมบ้านเรา
- ยังไม่ได้ไปเดินเลยครับ หมดหรือยังเนี่ย
- รถเยอะจึงไม่อยากเข้ามอขอ จึงอดไปเดิน
สวัสดีค่ะ น้องกะปุ๋ม..
- พี่ติ๋วไปมาเมื่อวันเสาร์..ไปทานข้าวเย็นด้วย...ได้ฟังเพลงเพราะๆอีก...
- ยังนึกอิจฉาคนในมอขอว่ามีอะไรดีๆใกล้บ้าน..แค่ออกมานิดนึง..ก็ถึงแล้ว...พี่มีบ้านในเมือง..เลยมีโอกาสน้อยกว่าค่ะ..น่าเสียดาย
- ช่วงนี้ไม่ออกไปทานข้าวนอกบ้าน เพระคนเยอะทุกร้าน
- เลยไม่ได้เจอคุณ ka-poom
อ่านบันทึกนี้แล้วยิ้มได้ ^________^
ภูมิใจกับน้องหลอด และดีใจที่น้องมีเพื่อนดีๆ ด้วยนะคะ ทำให้เค้าได้แสดงความสามารถได้เต็มที่ ดนตรีคือสิ่งที่ทำให้คนเป็นตน
เย้...
มัวยิ้ม ลืมทักทายกะปุ๋มเลย
สวัสดีจ้า
เดี๋ยววิ่งไปทานข้าวกลางวันก่อนนะคะ จะหน้ามืดแล้ว บายจ้า
^_____^
ได้รับของฝากแล้วค่ะ " ปลาส้มจากยโสธร"
ที่อาจารย์หมอ JJ หอบมาให้
แถมบอกว่าเอาไปเลย
แล้วให้ทำมาแบบทานได้ด้วย 555
ไม่รู้จะทำได้สำเร็จหรือไม่ - -
มีเคล็ดลับเวลาทอดปลาส้มบ้างไหม
-น้อง-
มาเยี่ยม...
umi ว่า...น้องหลอด...เล่นดนตรีด้วยจิตใจนะครับ...
เป็นทั้งชีวิตของน้องเลย...น้องไม่ได้เล่นดนตรีแต่เป็นการทำหน้าที่เพื่อธรรม...
ขอชื่นชมคุณที่เข้าไปทักทายและให้กำลังใจน้องครับ...
ขอบคุณครับ...
คุณออตคะ...
น้องหลอดเป็นตัวอย่างของคนที่ไม่เคยที่จะหยุดนิ่งต่อชีวิต...หรือยอมแพ้ต่อชีวิต...และมองชีวิตก้าวเดินไปข้างหน้า...และก้าวเดินอย่างมีความสุขด้วยคะ...
(^______^)
กะปุ๋ม
สวัสดีคะพี่ติ๋ว...
ข้ามมาหลายวันแล้วค่อยสวัสดีก็คงไม่สายนะคะ...
ตอนนี้พยายามแย๊บๆ...เข้ามา...ให้บ่อยที่สุดคะ...
...
ช่วงนี้เพิ่มงานให้ตัวเอง...ด้วยการรับ consult ด้วยคะ...
และกำลังเพิ่มงาน..ความสุข อีกงานคะ..คือ งานร้านหนังสือ...และร้านกาแฟคะ...สองงานใหม่ที่เข้ามาก็เลยค่อนข้างยังทำให้ไม่ลงตัว...โดยเฉพาะงาน consult นี่...ต้องให้น้ำหนักเพิ่ม...
...
และพอได้เจอ..น้องหลอดแล้ว..ยิ่งทำให้รู้สึกมีกำลังใจในการทำงานเพิ่มมากขึ้นเลยคะ...
(^_____^)
กะปุ๋ม
สวัสดีคะ...อ.หมอสมบูรณ์...
กะปุ๋มก็ชอบทานข้าวที่บ้านคะ...ยกเว้น หากจะทานก็ไปทานที่ร้าน "ตะวันทองคะ"...ความสุข คือ การได้ทำกับข้าวทานเองที่บ้านคะ...
...
หากมีโอกาสกะปุ๋มจะแวะไปคาระวะนะคะ...
(^______^)
กะปุ๋ม
สวัสดีค่ะ..แนน..
แวะมาด้วยความสดใส..อีกแล้ว...
น้องหลอดและกลุ่มเพื่อนเขาเป็นตัวอย่างที่ดีของเยาวชนคะ...คือ ความสุข และความพยายามที่จะทำในสิ่งที่เค้าอยากทำ...
(^___^)
กะปุ๋ม
ขอบคุณพี่โอ๋...แทนน้องหลอดด้วยนะคะ...
น้องหลอดเป็นลูกศิษย์ของพี่สายชล...หากกะปุ๋มได้เจออีกจะฝากบอกคะ...
ตอนที่ไปคุยกับน้องหลอด...บอกน้องหลอดกับเพื่อนอยู่คะว่าพี่กะปุ๋มจะนำมาเล่าใน Blog...GotoKnow อยู่คะ...คิดว่าน้องๆ จะได้อ่านกันคะ...
(^_____^)
กะปุ๋ม
คุณน้องคะ..
ตกลงปลาส้ม...อร่อยไหมคะ...คราวหน้าจะหอบหิ้ว..ไปฝากใหม่นะคะ...
เพิ่งกลับมาจากขอนแก่นเมื่อเช้านี้...ทีแรกกะว่าจะโทรหาแต่...วุ่นๆ อยู่..เอาไว้นัดหมาย...พบปะกันนะคะ..
(^_____^)
กะปุ๋ม
ท่าน อ. umi
กะปุ๋มคิดแต่เพียงว่านี่คือ ความมหัศจรรย์ที่เราได้มาเจอคนพิเศษ...ที่เราไม่ควรพลาดที่จะเข้าไปทำความรู้จัก..เพราะนี่ คือ โอกาส..ที่ดีที่เราควรหยิบยื่นให้เราเอง...
(^___^)
ขอบคุณมากนะคะที่แวะมา...
กะปุ๋ม
เจนจิรา ศรีอุทัย
สวัสดีค่ะ พี่กะปุ๋ม
เจนเป็นศิษย์เก่าของโรงเรียนเทศบาลวัดกลางค่ะ ได้เคยมีโอกาสรู้จักกับ น้องหลอด...แต่กลุ่มเจนจะเรียก"อำพล" เป็นเด็กที่นิสัยดีมากๆเลยค่ะ เวลาพักเที่ยงจะชอบมาร้องเพลงและเล่นกีตาร์ให้พวกเจนฟัง เป็นคนที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่มาก แม้ว่าตัวเองจะเป็นอย่างไรแต่ก็ยิ้มและทักทายให้ทุกคนเสมอ จนบางครั้งพวกเจนเดินผ่านน้องเค้า ถ้าน้องเค้าจำเสียงได้ น้องเค้าจะทักออกมาเลยล่ะค่ะ ตอนแรกก็ตกใจนึกว่าน้องเค้าจะมองเห็นซะอีก ตอนนี้ยังไม่ได้กลับไปเยี่ยมที่โรงเรียนเลยค่ะ ก็คิดถึงน้องเค้าเหมือนกัน เผอิญได้ผ่านเข้ามาในเว็บของพี่กะปุ๋ม ดีใจมากค่ะที่มีแต่คนให้กำลังใจน้องหลอด ก็อยากให้น้องเค้าสู้ต่อไปนะค่ะ เจนเองก็จะคอยดูความสำเร็จของน้องเค้าตลอดไปค่ะ