ความทรงจำในความมืด

[1]

ความมืดยังคงปลกคลุม

ความเย็นยังไม่คลายออกไป

ความเงียบ ... สงัด

ฉันลืมตาตื่นในความมืด

จำทุกอย่างไม่ได้ ดับสนิทยิ่งกว่าความมืดนี้

ความทรงจำค่อยๆ ไต่ระดับ

ลางเลือนเหลือเกิน

ก่อนดับความรู้ตัว และดวงตานั้นฉันสัมผัสอยู่เรื่องอะไร

[2]

เป็นนานสองนาน

และฉันก็ยังหาความทรงจำนั้นไม่เจอ

หนังสือหลายเล่มวางอยู่ข้างๆ

แต่ ฉันก็ไม่แน่ใจนักว่า 

ได้หยิบมาอ่านก่อนหลับตาลงไปหรือไม่

…และฉันก็วางอดีตนั้นลงไป

บอกตัวเองว่า “ช่างมันเถอะ”

แสงสว่างเริ่มฉายส่อง

แต่ฉันก็ยังคงอยู่ที่เดิม

เป็นนานสองนาน

[3]

ฉันเริ่มพบว่า

ทำบางสิ่งบางอย่างหายไป

เทคโนโลยี อยู่ใกล้ตัวเหลือเกิน

มันอาจจะทำลายบางสิ่งบางอย่างในความสัมพันธ์

ฉันนึกถึงคลื่นที่ถูกส่งไปมา

และฉันอาจเป็นพื้นที่แห่งหนึ่งที่รับคลื่นนั้น

ฉันค่อยๆทิ้งหลายสิ่งหลายอย่าง

ระลึกถึงองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

แม้อะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็จะเดินไปจนสุดทาง

ตราบลมหายใจหมดลงไปอันนิจนิรันดร์