Laos 2019 : เดินทางไปในเวียงจันทร์

[1]

8 องศา

และขนมรังผึ้งเตาถ่าน

เมื่อสมัยก่อนย้อนไปสามสิบสี่สิบปี ลักษณะเช่นนี้จะเห็นเยอะมากแถวบ้าน ร้านขายขนมกรุบกรอบมีน้อยมากๆ

ขนมรังผึ้งจากเตาถ่านดูเหมือนจะเป็นทางเลือกของเด็กน้อยได้บ้าง และที่ลาวภาพนี้ก็ยังหลงเหลืออยู่

อาจารย์ทางมานุษยวิทยาเคยย้ำกับฉันเสมอว่า “ที่นี่ห่างบ้านเราไม่ต่ำกว่า 50 ปี” แต่การย้อนมาครั้งนี้ ที่นี่ก็ดูเหมือนก้าวไปสู่การเปลี่ยนแปลงทางวัตถุนิยมมากพอสมควร

ฉันตั้งข้อสังเกตว่า

“อาจเป็นเพราะโลกของโซเชียลมีเดีย” และการเดินทางที่สะดวกและง่ายขึ้น คนที่นี่จึงได้รับอิทธิพลที่นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตได้ง่ายขึ้น

แต่อย่างไรก็ตาม

เมื่อออกไปสู่บ้านนอก ความคงอยู่แบบเดิมๆ ก็ยังมีให้เห็นอยู่มาก

[2]

วันนี้ไม่ได้ไปมหาวิทยาลัย

ตั้งใจจะไปหาข้อมูลตามที่มิสฮวงแนะนำในเวียงจันทร์

เมื่อวานคุยเรื่องทอผ้ากับชาวไทดำที่นั่งรถมาด้วยกัน ซึ่งต้องเดินทางออกไปจากตัวเมือง เอาไว้มานานกว่านี้จะขึ้นไปทางเหนือเลยหลวงพระบางขึ้นไปทางสิบสองปันนา แต่ต้องรอดูก่อนว่าจะมีใครพาไปเป็นเพื่อนได้บ้าง

หลังจากไปทานลาบหมูลาวมาแล้ว ซึ่งทำให้นึกถึงลามหมูตอนเป็นเด็กๆ เลยเสียดายว่า เขาไม่ได้ใส่หนังและตับให้ แต่รสชาตินี่ใช่เลย จุดแตกต่างที่เพิ่มเข้ามาคือ ลาบหมูใส่เพี้ยออกรสขมด้วย แต่แถวอีสานไทยจะใส่ก็ต่อเมื่อเป็นลาบวัว

[2]

“เด็กขอทานในลาว”

จากที่เดินไปตามเมือง สังเกตว่าวันนี้เด็กๆ มาขอทานเยอะมาก มาจากอีกแขวงผู้ใหญ่พามา

ทางการเจอ จะนำตัวพาไปอบรมและส่งกลับ...

ส่วนใหญ่เรียน ป.3 ป.4 

ฉันเลือกที่จะให้ขนมแทนการให้เงิน

เห็นนำออกมานับดูเยอะมาก

แต่...

สำหรับฉันแล้ว “เขาและเธอก็ยังเป็นเด็กที่น่ารัก”

ฉันนึกถึงเด็กๆ ขอทานที่อินเดีย แม้แต่ลูกอมหนึ่งเม็ดที่ยื่นให้เขาก็พากันมีความสุขและกัดแบ่งปันกันเป็นชิ้นเล็กๆ

เด็กๆ ที่ฉันพบเจอวันนี้เช่นกัน

แววตามีความสุขเมื่อได้ขนม

[3]

"โรงเรียนประถมสมบูรณ์มีซัย"

เป็นโรงเรียนที่ตั้งอยู่ในวัดมีซัย ( ວັດມີໄຊ Mee Xay Temple วัดมีชัย)

การจัดการเรียนการสอนถึงชั้น ป.5

จากนั้นเด็กๆ ก็ไปต่อในระดับมัธยม ... 

เป็นโรงเรียนเล็กๆ และมีบรรยากาศร่มรื่น 

เห็นความง่ายงามตามวิถีของชาวลาว 

แต่ในบ้านนอกออกไป สภาพโรงเรียนมัธยมไม่ได้ดีเท่านี้

อย่างน้อยก็ยังชื่นใจว่า ระบบการศึกษาที่ลาวยังดำเนินไป

สำหรับฉันแล้วภาพที่คุ้นตาที่สุด คือ การบวชเรียน 

จากบทสนทนากับสามเณรและพระภิกษุ 

"ถ้าไผอยากเฮียนกะบวชเฮียนเอา"

...

[4]

หาປື້ມ

มิสฮวงแนะนำหนังสืออยู่หลายเล่ม

และเล่มที่ฉันอยากได้ คือ 

Lao-Tai Textiles :

The Textiles of Xam Nuea and Muang Phum

น้องซัย เรียนมาทางด้านสังคมและการเมือง มหาวิทยาลัยแห่งชาติลาว: ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ หรือ ມ.ຊ.; อังกฤษ: National University of Laos หรือ NUOL 

ให้คำแนะนำหลายเรื่อง รู้สึกขอบใจหลาย 

ที่นี่หนังสือใช้คำว่า ປື້ມ

ส่วนความหมายของคำว่า หนังสือ หมายถึง ตัวอักษร

หนังสือส่วนใหญ่พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศษ และลาว

Mr.Chai is study  social and political in National University of Laos: ມະ ຫາ ວິ ທະຍາ ໄລ ແຫ່ງ ຊາດ or ມ. ຊ.; English: National University of Laos or NUOL.

He sugges me about culture and social,

 thank you very much.

[5]

"อาหารการกิน"

ภาพบรรยากาศ ขณะเดินไป ก็จะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คุ้นเคยในชีวิต

หากแต่เป็นชีวิตในอดีต ช่วงวัยเด็ก ที่สามารถพบเห็นได้ง่าย

"ข้าวเหนียวปิ้ง"

"ข้าวหลาม"

...ส่วน "ข้าวจี่ลาว" มีพบเห็นอยู่ทั่วไป

"ข้าวจี่ลาว"

หรือ เรียกอีกอย่างว่า ขนมปังฝรั่งเศสมีพบอยู่ในประเทศลาวใช้เพื่อเป็นอาหารให้กับทหารในช่วงสงครามเมื่อครั้งอดีต 

พกพาง่าย กินได้หลายวัน

ขนาดยาวกว่า 1 ฟุต เส้นผ่าศูนย์กลาง 2-3 นิ้ว 

ผิวนอกแข็ง รสชาติจืด ไม่ใส่น้ำตาล (ส่วนผสมประกอบด้วย แป้งขนมปัง แป้งเชื้อหมัก ยีสต์แห้ง เกลือ และน้ำเย็น)

หาซื้อได้ง่ายราคาไม่แพง 

นิยมทานเป็นอาหารเช้า คู่กับกาแฟลาว 

และนิยมนำมาทำอาหารหลายชนิด เช่น แซนด์วิชลาว หรือข้าวจี่ปาเต๊ะ ซึ่งเป็นขนมปังฝรั่งเศสสอดไส้ด้วยตับบด ผักกาดหอม มะละกอดองหรือผักดองต่าง ๆ ราดหน้าด้วยซอสพริก 

นิยมนำมาปิ้งไฟให้ร้อนแล้วผ่ากลาง ใส่ผัก หมูยอ กุนเชียง 

หรืออย่างอื่นตามชอบ ราดด้วยน้ำซอส คล้ายเบอร์เกอร์ขนาดใหญ่ 

เป็นฟาสต์ฟู้ดยอดนิยม มีขายทั่วไปตามถนนหนทาง ราคาไม่แพง

และนอกจากนี้ที่พบเห็นทั่วไป ตามร้านเฝอ คือ ผงชูรส

นิยมจัดเตรียมให้ลูกค้าตักเติมได้ตามชอบ

ส่วนน้ำตาลนี่ ต้องเรียกขอ จึงจะหยิบมาให้ 

นั่นหมายถึงว่า "ผงชูรส หาง่ายกว่าน้ำตาล"

...