Laos 2019 : บรรยากาศที่ดำเนินไปในลาว

ชีวิตดำเนินไป

ความเคลื่อนไหวด้วยความเนิบช้า ภายใต้กาลเวลาและท้องฟ้าเดียวกัน

[1]

วันนี้ที่ มซ หรือ มหาวิทยาลัยแห่งชาติลาว: ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ หรือ ມ.ຊ.; อังกฤษ: National University of Laos หรือ NUOL ยังมีการเรียนการสอนแต่ป็นนักศีกษาปริญญาโท ปริญญาตรีหยุดพักเสาร์-อาทิตย์

ที่ ม.ดงโดก หรือ มซ ตามคำเรียกของเด็กๆ นักศึกษา มีการจัดการเรียนการสอน13 คณะ แต่ไม่มีคณะเกี่ยวกับทางการแพทย์ ส่วนใหญ่จะเป็นทางด้านสังคมศาสตร์มนุษย์ศาสตร์ วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี  ส่วนคณะทางการแพทย์และสาธารณสุขจะอยู่ที่ Health Science University จะตั้งอยู่ที่เวียงจันทร์ 

ฉันถูกชวนให้มาช่วยสอนเกี่ยวกับวิจัย (น่าจะเป็นคนไทยที่เคยเรียน R2R กับฉันแล้วบอกๆ ต่อๆ กันมาจนถึงที่นี่) และก็มีผู้เสนอให้สอนที่คณะพยาบาล แต่ฉันได้ปฏิเสธ เพราะไม่ถนัด อาจารย์ที่เคยเรียนจิตวิทยามาด้วยกันก็ชวนอยู่เนืองๆ แต่ฉันก็ยังไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ

แต่การเดินทางมาครั้งนี้มีความหมายต่อการเปลี่ยนแปลงชีวิตอยู่ไม่มากก็น้อย และการมาครั้งนี้คือ การมาลงสัมผัสพื้นที่เพื่อเก็บข้อมูลในมิติของการจัดการความรู้และวิจัย "อีสานไทย-ลาว" 

[2]

ฉันนั่งทำงานอยู่กับนักศึกษาปริญญาโทที่นี่ 

นั่งทำงานเงียบๆ ...

เหนื่อยก็พักเขียนสะท้อนความในใจ

สังเกตตนเอง ทำงานได้ค่อนข้างดี ไม่ค่อยวุ่นวาย 

โชคดีที่ ดงโดก มีร้านกาแฟ เล็กๆ น่านั่ง แต่ถึงแม้จะไม่มีก็ยังพอได้อยู่สำหรับชีวิตฉันที่ไม่ได้พึ่งพากาแฟมากเกินไป

คำเชื้อเชิญอยู่ร่วมพักผ่อนในวันซาติ ก็ยังติดตรึงอยู่ในใจ

เช้าวันนี้ตามท้องถนน ก็จะมีนักเรียน นักศึกษาช่วยกันเก็บขยะ 

และที่นี่สำหรับฉันแล้ว ได้รับความเอ็นดูอย่างดีจากคนที่นี่

[3]

อยู่ง่าย...กินง่าย

ด้วยความที่ฝึกตนเอง และธรรมชาติที่เป็นอยู่เดิมแล้ว ฉันเป็นคนที่ไม่วุ่นวายเรื่องอาหารการกินมาก กินอยู่อย่างเรียบง่าย ฉันได้เล่าประสบการณ์ในวัยเด็กให้ลูกศิษย์ฟังว่า 

"ตั้งแต่วัยเด็กก็ได้รับอิทธิพลจากฝรั่งเศสเหมือนกัน คือ ย่าและอาเป็นคนเลี้ยงดูมาที่บ้านปู่ย่า จะเป็นบันไดชักขึ้นได้ และน้องสาวก็จะชอบกระโดด และชวนฉันกระโดดอยู่บ่อยๆ แต่ฉันไม่กล้า ทุกวันนี้ก็ยังนำมาฝันถึง"

"กลางวันก็จะนอนกลางวัน เรียงเป็นแถวยาวอยู่ใต้ถุนบ้าน และพวกเราเป็นเด็กๆ ก็จะถูกบังคับให้นอนด้วย แต่เราอยากไปวิ่งเล่นมากกว่า ..."

"เวลาทานข้าว ก็จะล้อมวงนั่งพื้นทานข้าว มาทานกันทุกคนที่บ้านย่า ย่าจะเป็นคนทำกับข้าว และปู่ก็จะนั่งประจำอยู่ข้างกระป๋องยาเส้น เป็นกระป๋องที่ใหญ่และฉันชอบแอบไปเปิดดม ปู่ก็จะดุเป็นประจำ และมีน้องๆ ปู่มานั่งคุยด้วยเพื่อรอทานข้าวพร้อมกัน"

...

มีเรื่องราวมากมากที่อยู่ในความทรงจำเกี่ยวกับรากเหง้าของความเป็นคนอีสานไทย-ลาว

และฉันก็ไม่ค่อยเล่า เพราะมองว่านี่มีอยู่ในชีวิต อุปนิสัย อยู่แล้ว

[3]

โรงหมอ มหาวิทยาลัยแห่งซาติ

ซึ่งก็คือ โรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัย มีแพทย์ทั้งหมด 3 คนรวมผู้อำนวยการโรงพยาบาล ให้การรักษาเบื้องต้น มีพยาบาล และเภสัชกรด้วย ที่น่าทึ่งคือ รถกู้ชีพของเขาค่อนข้างทันสมัย

มุมที่ฉันนั่งทำงานค้นคว้าอยู่ทุกวัน เบื้องหน้าเป็นโรงพยาบาล

จึงต้องไปทำความรู้จักและเรียนรู้ 

...