ความในใจอันไตร่ตรอง

“ความในใจอันไตร่ตรอง”

ถ้าเราไม่เคยอดข้าว เราอย่าได้อาจหาญไปคิดว่าตนประเสริฐหนือแน่กว่า เพราะแม้แต่อด อันเป็นพื้นฐานของชีวิตเรายังทำไม่ได้ แล้วสภาวะใจอย่างอื่นอันละเอียดไม่ต้องพูดถึง... สายปฏิบัติ เรียนรู้ฝึกฝนใจจากการลงมือทำ เพื่อต่อสู้เรียนรู้อารมณ์และความรู้สึกของตน

สิบปีกว่าอันสั้นนัก ที่ฉันทานข้าวมื้อเดียว หรือบางวันฉันก็ไม่ทานเลย ไม่ทานต่อเนื่องได้นานกว่าสามวัน และฉันก็ใช้ชีวิตเหมือนทุกคนทั่วไป พูดคุยพบปะกับทุกคน แต่ต่างมากมายในรายละเอียด ไม่ดูหนัง ไม่ฟังเพลง ไม่แต่งหน้าเสริมความงามใดใด นอนน้อย ทำงานมาก มากยิ่งกว่าคนที่ทำงาน Routine ทั่วไป

ทุกๆ วันเรียนรู้แต่ใจของตนเอง ทุกวินาทีที่มีสิ่งมากระทบ ไม่ว่าจะเป็นวาจา คำพูด หรือใจอันเปี่ยมด้วยพลังลบ แต่ฉันรับรู้ว่า นี่คือความทุกข์ของบุคคลเหล่านั้น เพราะถ้าไม่ทุกข์ก็คงจะสงบเย็นใจ ไม่นำวาจาและการกระทำอันร้อนรุ่มทำร้ายผู้อื่นให้เสียหาย และฉันก็ได้แต่อดทน...

สิบกว่าปี ฉันไม่ได้เดินลำพัง มีพ่อแม่ครูบาอาจารย์เมตตานำพาให้ทำ ฉันต้องอดทน ต้องฝึกฝนโกนผมเองทุกเดือน จากใช้เวลาเป็นสองสามชั่วโมง เวลาก็สั้นลงไม่ถึงสิบนาที เพราะทำความเข้าใจให้ลึกซึ้ง ฉันมีหัวโล้นพาก้าวไปเดินทางทั่วประเทศเพื่อสอนวิจัย ท่ามกลางสายตาอันหลากหลาย แต่นั่นทำให้ฉันมองเห็นในตนเองชัดเจน

สิบกว่าปี ที่ฉันแจ่มชัดถึงคำตอบที่ว่า เกิดมาทำไม และทำไมต้องดำรงอยู่ เมื่อตายแล้วจะไปไหน ที่คำตอบเหล่านี้ไม่สามารถหาได้จากใบปริญญาใดใด ทุกอย่างล้วนก่อเกิดจากการลงมือกระทำเรียนรู้

ชีวิตแต่ละวันมันมีคุณค่ามากกว่า หาเงิน หาชื่อเสียง หาเกียรติยศ มันมีคุณค่าและมีความหมายมากยิ่งกว่านั้น ยากที่จะเข้าใจจากการอ่านหนังสือตำราอย่างเดียว

สิบกว่าปีผ่านมา ที่ฉันตั้งใจเรียน และใส่ใจทำความเข้าใจ และฉันก็ไม่แน่ใจว่า วันพรุ่งนี้จะมีอยู่หรือไม่ ฉันได้แต่บอกตนเองเสมอว่า อย่าได้ประมาทและอย่าไปปรามาสใคร เพราะเรามิอาจรู้สภาวะใจ ของใครได้หากภูมิใจเราไปไม่ถึง ก็คงเหมือนเด็ก ป 1 ที่อาจพลาดไปสอนให้พี่มหาวิทยาลัยบวกลบคูณหารเลขคณิต ...นั่นเอง

#SelfReflection