บทสนทนาระหว่างทาง

บทสนทนาระหว่างทาง

ขากลับจากขอนแก่นมีเภสัชติ๋ว เดินทางกลับมาด้วย ทำให้ได้ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมามากมาย หวนให้รำลึกถึงการสงเคราะห์ต่างๆที่ได้มีในชีวิต

นับตั้งแต่เด็กและเยาวชนที่มาบำบัดฟื้นฟูชีวิตและจิตใจที่วัด

เด็กๆ ในหมู่บ้านใกล้วัดทั้งเด็กหญิงและเด็กชาย พามาหัดเขียนหัดอ่าน เบิกบานไปกับการเรียน คลุกคลีวิธีคิด

ถัดมาก็เป็นสามเณรน้อยภาคฤดูร้อน ทั้งอุปฐากและถวายความรู้

แม่ขาวน้อย พาเด็กหญิงตั้งแต่ ป 1 ป2 ไปจนถึง ป 4 ป 5 ถึง ป6 แทบทุกชั้น ที่มาคลุกคลีด้วยได้ฝึกหัดรักษาศีลแปด โกนผมบวชชีน้อย

ลูกหมาลูกแมวที่ต่างป่วยเจียนตาย ที่มาจากไหนไม่รู้ก็มาผูกพันให้ได้ฝึกฝนการช่วยเหลือเขา

แม้แต่คนมาพึ่งวัดที่ป่วยทางจิตเวชก็ได้หอบหิ้วพาไปส่งโรงพยาบาลพระศรีมหาโพธิ์

และอีกมากมายนับมิถ้วน

เราคุยกันไปรำลึกเส้นทางชีวิตที่ผ่านก็ทำให้ได้ขำและหัวเราะ แม้ตลอดเวลาที่ผ่านมาจะมีแรงเสียดทานมาก แต่ทุกคนที่ใกล้ชิดจะรู้ว่า “ครูกะปุ๋ม”ไม่เคยย่อท้อ ทำเต็มที่ และผ่านมาได้ แม้แต่ชีวิตปลา หากมีเงินก็ไปกว้านซื้อมาปล่อยที่หนองไคร้

เภสัชติ๋วตั้งข้อสังเกตว่า “แมวเมื่อเจอครูดูเขาสงบลง ดูเหมือนดีใจ” ก็เลยบอกไปว่า เขาคงรับรู้ความใจดีน่ะนะ แม้เป็นสัตว์เดรัจฉานเช่นหมาแมวก็รับรู้ได้ และแต่ละชีวิตที่มาก็ต่างมาให้เราได้สร้างกุศลบารมีด้วย เพราะไม่เคยมีอะไรเรียบง่ายเลย

ความทรงจำที่ทำในภารกิจสงเคราะห์มากมาย ทำให้เรียกรอยยิ้มกลับมาได้ ในใจก็ชุ่มช่ำ หัวเราะเสียงดัง ทำให้การเดินทางจากขอนแก่นกลับมายโสธรใช้เวลาสั้นมาก

เป็นอีกครั้งของการเดินทางที่มีพลังทั้งขาไปสามชีวิต แมวสองคนหนึ่ง และคนขับรถเปิดเพลงให้แมวฟังด้วย ส่วนแมวก็ร้องแข่งกัน ขากลับก็มีเรื่องแมวๆ ให้ได้หัวเราะเพราะชอบตดให้คนดม แมวนี่พอทำอะไรก็ดูเหมือนจะน่ารักไปหมดเลย

#SelfReflection

27-09-62