“ที่ภาคพี่ต้องการอาจารย์ สนใจมามั้ย”—-อาจารย์ ดร.พี่ภู ที่ ม.มหิดลเอ่ยชวน รับรู้และอบอุ่นใจที่ส่งมาถึง
ทำให้ใคร่ครวญและสะท้อนคิดในตนเองย้อนมองตนให้แจ่มชัด
เวลาที่มีอาจารย์หลายๆท่านชวนไปทำงานด้วย ทำให้ต้องต่อสู้กับความรู้สึกอยากไปมาก แต่ท้ายที่สุดก็หักดิบหักใจกับความอยากของตัวเอง
หักดิบหักใจมาตลอด 14-15 ปี
ความยากลำบากก็คงเหมือนขับรถบนถนนลูกรังที่ขรุขระ แต่ถ้าได้ไปทำงานที่ที่เหมาะสมตามความสามารถก็คงเปรียบการขับรถบนถนนคอนกรีตหรือลาดยาง
ส่วนตัวก็ยังคงหลงไหลถนนดินแบบบ้านๆ ขรุขระบ้าง เละตุ้มเป๊ะบ้าง ราบรื่นบ้างสลับกันไป ทำให้ได้ฝึกฝนจิตใจตนเองได้ดีมาก
ความฝันยังไม่ร้างจางหายต่อการอยากทำบ้านให้เป็นโรงเรียนเล็กๆ เด็กๆ มาวิ่งเล่น พูดคุย อ่านนิทาน ตามประสา และเหล่ากัลยาณมิตรมาเยี่ยมยามพบปะพูดคุยเชิงสุนทรียะอันดีงามพอกพูนพลังใจต่อกัน แม้จะเป็นความฝันที่ยากจะจับต้องได้ แต่ก็ได้เคยลิ้มรสความฝันนั้นในแบบจำลองที่เคยทดลองทำมาบ้างแล้ว สมัยอยู่ที่วัดป่าหนองไคร้ นับว่าเป็นความทรงจำที่อิ่มใจมาก
#SelfReflection
ไม่มีความเห็น