แหวนทองคำแห่งโซโลมอน : นิทานในยามที่ฟ้ามืดมน

กาลครั้งหนึ่ง พระเจ้าโซโลมอนตรัสสั่ง เบไน เบน เยโฮยาดา ผู้เป็นที่ปรึกษาคนสนิทว่า
"เบไน ข้าต้องการแหวนวงหนึ่ง และเจ้ามีเวลาหกเดือนในการตามหามัน"

"ตามแต่พระประสงค์ พระเจ้าข้า" เบไนตอบรับ 
"แหวนชนิดใดที่ใต้ฝ่าพระบาทประสงค์"

"มันเป็นแหวนวิเศษ" จอมราชาตรัส 
"ยามผู้มีความสุขเห็นมัน เขาจะละทิ้งซึ่งความลิงโลด
แลยามผู้เศร้าสร้อยเห็นมันเขา จิตเขาก็แช่มชื่น"

โซโลมอนรู้ดีว่าแหวนเช่นนี้ไม่มีในโลก
เขาเพียงต้องการทดลองสติปัญญาของข้ารับใช้เท่านั้น

จากฤดูใบไม้ผลิจนถึงฤดูร้อน เบไนก็ไม่สามารถหาแหวนที่ว่าได้
คืนสุดท้ายก่อนกำหนดเขาเดินไปยังย่านค้าขายในเยรูซาเล็ม
และถามพ่อค้าที่นั่นด้วยความสิ้นหวัง

"เจ้าเคยได้ยินแหวนที่ให้คนยินดีลืมความยินดี
และคนทุกข์ระทมลืมความโศกบ้างไหม?"

พ่อค้าหยิบแหวนทองคำเล็กๆอันหนึ่งและสลักอักษรลงไปบนนั้น
เมื่อเบไนได้อ่าน เขาก็ยิ้มกว้าง...

เมื่อครบกำหนด ราชาโซโลมอนก็ถาม
"เบไน เจ้าพบสิ่งที่ข้าให้เจ้าไปหารึเปล่า"

บรรดาขุนนางต่างอมยิ้ม แต่แล้วทุกคนก็ประหลาดใจ
เมื่อเบไนชูแหวงทองคำขึ้นและประกาศ
"อยู่ที่นี่พระเจ้าข้า ฝ่าพระบาท"

ทันทีที่โซโลมอนเห็นอักษรที่สลักบนแหวน เขาก็เข้าใจ
"This too shall pass" แล้วสิ่งนี้ก็จะผ่านไป

มันย้ำเตือนมิให้หลงระเริงในโชคลาภ
และปลอบโยนยามเมื่อทุกอย่างในโลกล้วนเลวร้าย

"แล้วมันก็จะผ่านไป..."

ขอบคุณผู้เขียนนิทานมา ณ ที่นี้ด้วยครับ (ขออภัยที่ไม่ทราบนาม)
ขอบคุณภาพประกอบจาก https://legendtheworld.blogspot.com