นิยายชีวิต: เมื่อฉันเป็นคนบ้า

นิยายของชีวิต

~~

“เมื่อฉันเป็นคนบ้า”...

ยาวนานถึง 7 ปี นี่คือสายตาของคนบางกลุ่มที่ช่วยสะท้อนให้เห็นทัศนะที่ฉันเป็นในบทของชีวิตในช่วงหนึ่ง

ฉันเหม่อมองออกไปบนฟ้ากว้าง

เข้าใจในทุกปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นทางความคิดและความรู้สึกของผู้คน เพราะฉันอาจเคยเป็นผู้มองดั่งเช่นเขามาก่อน ก่อนที่จะมาเป็นผู้แสดงให้คนชมและเห็น

บทสมมติที่ฉันต้องทำความเข้าใจและเป็นไปอย่างเข้าใจในบทสมมตินั้น ทำให้ฉันได้เข้าไปสำรวจซอกแซกทุกแง่มุมในส่วนลึกตรงกลางของจิตใจ ที่หยั่งลึกลงไปเรื่อยๆ ความเข้าใจในความทุกข์ที่นำพาให้ผู้คนกลับมามีชีวิตอีก ช่างเป็นความทุกข์ที่ปิดหน้าปิดตาอย่างเนียนและแฝงอยู่ภายใต้ลมหายใจและการเป็นอยู่ของชีวิตในแต่ละวัน อย่างที่ทุกคนไม่รู้สึกตัว

มันช่างลามเลียจิตวิญญาณของสรรพสิ่งอย่างน่าปวดร้าว เพราะต่างยังคงเพลิดเพลินไปในชีวิตแต่ละวัน

ฉันไม่เคยรู้สึกโกรธคนดู แต่อาจมีบ้างในช่วงแรกๆ ที่รำคาญใจแต่เมื่อกลับมาทบทวนบทที่เป็นแสดงออกมา อาจจะดูแอบสแตรกเกินไป หรือบทนี้อาจจะดีมากมากที่ชวนให้ผู้คนได้ตีความและให้ความหมายที่แตกต่างกันออกไปหลากหลาย

ฉันก้มหน้ามองดูสายน้ำ

ลมอ่อนๆ พัดโชยมากระทบผิวแก้มของหญิงสาววัยกลางคนนี้ ฉันบอกตัวเธอว่า “ช่างโชคดีเหลือเกินที่เธอยังมีโอกาสของการมีชีวิต ซึ่งเป็นชีวิตที่ในแต่ละช่วงเวลามีความแตกต่างและหลากหลายให้เธอได้ตื่นรู้ และนำพาไปสู่ความเบิกบาน”

เมื่อบทสมมติคนบ้าจบลง ใจของฉันก็สงบเย็นลงอย่างน่ามหัศจรรย์ เวลาที่นึกถึงบทเรียนอันมากมายความสุขอุ่นๆ ก็จะปรากฏขึ้นอย่างเต็มอิ่มในใจ รอยยิ้มของฉันก็จะปรากฏบนใบหน้าได้อย่างสว่างกระจ่างใจ

#เรื่องสั้นของดวงจิต

#นิยายของชีวิต

[ยายธี]

ชีวิต.. นั้นสั้น.. แต่.. วันเวลา.. นั้น.. ยาวนาน.. ต่อเนื่อง.. ชั่วกัปชั่วกัลป์..