เช้าวันนึง ผู้เขียนได้เดินทักทายผู้ป่วยในตอนเช้า ซึ่งจะทำเป็นกิจวัตร แต่สายตาของผู้เขียน ได้สะดุดอยู่ที่ผู้หญิงวัยกลางคน รูปร่างท้วมคนนึงผู้ป่วยมะเร็งเต้านมและมีแผลขนาดใหญ่บริเวณเต้านมข้างซ้าย มีกลิ่นเหม็น มีถาดอาหารอยู่ตรงหน้าแต่กลับพบว่าแววตานั้นไม่ได้สนใจถาดอาหารนั้นเลย แววตาดูเลื่อนลอยและไม่สนใจสิ่งแวดล้อม
ผู้เขียนเข้าไปทักทายและสร้างสัมพันธภาพตลอดระยะเวลาสามวัน แต่ดูเหมือนจะไร้ผล ผู้ป่วยยังคงเฉยชาและไม่ค่อยตอบคำถามผู้เขียน พอวันต่อมาผู้เขียนเข้าไปทักทายเหมือนเคย ผู้ป่วยถามว่า "คุณพยาบาลฉันอยากกลับบ้าน" ผู้เขียนถามกลับ "ทำไมค่ะ แผลยังไม่ดีขึ้นเลยค่ะ" ผู้ป่วยก้มหน้าและนิ่งไปขณะหนึ่ง แล้วพูดว่า "รู้สึกอายที่จะบอกว่าฉันเป็นร่างทรง" โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความเห็น