ความหวังและกำลังใจ
ภายในอาคาร...ผนังห้องทำงานทาสีขาว พื้นหินอ่อนเรียบดูสะอาดตา บ่งบอกถึงความใส่ใจของผู้ดูแลเป็นอย่างดี หลังจากที่ผลักประตูกระจกเข้าไปในห้อง พบโต๊ะทำงานเป็นเคาน์เตอร์ไม้ขัดอย่างเงางาม บนโต๊ะวางแฟ้มอลูมิเนียมซ้อนกันไว้อย่างเป็นระเบียบ หลังเคาน์เตอร์นั้นเจ้าของโต๊ะแต่งกายด้วยชุดสีขาว เก็บผมเรียบร้อยและสวมหมวกสีขาวเช่นเดียวกับชุดทำงานดูสะอาดสะอ้าน นั่งพลางมองเฝ้ามองผู้คนที่นอนบนเตียงผู้ป่วยอยู่ภายในห้องนั้นด้วยความห่วงใย ภาพบรรยากาศของห้องนี้ ถึงแม้บางวันจะดูสงบแต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไป ทำให้คิดไปถึงคำกล่าวที่ว่า “ทะเลสงบก่อนพายุจะมา” แต่ก็แอบคิดในใจไม่ได้ว่าอย่าให้เป็นแบบนั้นเลย ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่มุมโต๊ะอีกด้านหนึ่ง กริ๊ง..กริ๊ง..แอบคิดในใจอีกครั้ง “ขอให้วันนี้สงบ” จากนั้นฉันได้ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาคุย “แล้วพายุก็มาจริงๆ” หอผู้ป่วยอุบัติเหตุและฉุกเฉินก็คือ “ทะเล” นี่เอง...
ชายร่างกำยำ นอนบนเปลนอนที่ลำคอได้รับการสวมเฝือกรองคอชนิดแข็งและใส่ท่อช่วยหายใจ มีสายระโยงระยางให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำ ถูกเข็นเข้ามาในหอผู้ป่วย ลูกชายผู้ซึ่งเป็นดวงใจและเป็นกำลังสำคัญของพ่อแม่ ผู้ชายผู้ซึ่งเป็นความหวังของภรรยาและลูก ผู้ชายที่เป็นรั้วของชาติทำงานไกลบ้านเมื่อถึงวันหยุดได้เดินทางกลับมาเยี่ยมครอบครัวและบุคคลที่รักที่บ้านเกิด แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น อุบัติเหตุเป็นสิ่งที่ไม่มีใครรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดตอนไหน จะมาเมื่อไหร่ อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บที่ไขสันหลังระดับคอ การบาดเจ็บไขสันหลังระดับคอนำมาซึ่งการสูญเสียของระบบประสาทในส่วนที่อยู่ต่ำกว่าคอลงไป ไม่สามารถหายใจได้เอง ไม่สามารถขยับแขนและขาได้เอง
ทุกๆวันฉันจะต้องส่งภาพถ่ายผู้ป่วยชายรายนี้และอาการปัจจุบันให้กับผู้บังคับบัญชาของเขาทราบ ซึ่งได้โทรศัพท์มาสอบถามทุกวัน ..อาการที่เป็นอยู่ ความสามารถของตนเองที่หายไป การงานที่กำลังจะก้าวหน้าก่อให้เกิดความทุกข์ใจกับเขาเป็นอย่างมาก แววตาของลูกผู้ชายคนหนึ่งมีความเศร้าสร้อยและสิ้นหวัง ทำให้ฉันและเพื่อนร่วมงานทกคนได้แต่คิดว่าจะช่วยเขาและครอบครัวให้สามารถก้าวข้ามจุดวิกฤติที่พลิกผันชีวิตในครั้งนี้ไปได้อย่างไร
“ผมประเมินร่างกายของคุณ ผมคิดว่าน่าจะสามารถถอดท่อช่วยหายใจให้คุณกลับมาหายใจเองและทำกายภาพบำบัด เพื่อให้สามารถช่วยเหลือตนเองให้ได้มากที่สุด” เป็นน้ำเสียงหนักแน่นจากบุคคลที่ฉันเรียกว่าอาจารย์หมอ ทำให้ผู้ป่วยชายคนนี้เริ่มมีดวงตาเป็นประกายอย่างมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง วันนี้เขาได้รับการถอดท่อช่วยหายใจแต่แล้วความหวังของเขาก็ต้องมอดลง เมื่อเขาต้องใช้กำลังอย่างมากในการหายใจเองแต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ ในที่สุดเขาได้รับการใส่ท่อช่วยหายใจอีกครั้งและแววตาที่หม่นหมองก็หวนคืนกลับมา ทีมแพทย์และพยาบาลได้ปรึกษากันว่าควรมีการเตรียมร่างกายของเขาให้มีความพร้อมเพิ่มขึ้น จึงได้ปรึกษากับทางกายภาพบำบัดให้มาร่วมดูแลอีกแรง หลังจากที่ได้มีการฝึกการหายใจ การไอ จนกระทั่งร่ายกายเขามีความพร้อม จึงได้มีการถอดท่อช่วยหายใจเป็นครั้งที่สอง แต่เหตุการณ์ก็เป็นเช่นเดิม เขาได้รับการใส่ท่อช่วยหายใจใหม่เป็นครั้งที่สอง ถึงตอนนี้ทางทีมเราที่ให้การดูแลก็ยังคงเชื่อมั่นว่าเขานั้นยังสามารถกลับมาหายใจได้เอง แต่ทางผู้ป่วยเองกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น แววตามีความท้อแท้และสิ้นหวังมากกว่าเดิม ทีมให้การดูแลก็ไม่ย่อท้อ เราให้กำลังใจทั้งตัวเขาเองและครอบครัว ฝึกทางร่างกายให้เขาบริหารการหายใจและการไออีกครั้ง ในที่สุดก็มาถึงวันที่ต้องถอดท่อช่วยหายใจเป็นครั้งที่สาม หลังถอดท่อช่วยหายใจทีมให้การดูแลและครอบครัวอยู่ดูแลใกล้ชิดเขาตลอดเวลา เวลาผ่านไปจาก 1ชั่วโมงเป็น 2 ชั่วโมงและหลายๆชั่วโมงผ่านไป เขาสามารถหายใจได้เองจริงๆ นัยน์ตามีประกายสดใสได้กลับมาหาชายคนนี้และครอบครัวอีกครั้ง..
ความเห็น (4)
เก่งจังน้องละมุด
เรื่องเล่าเร้าพลัง
สวยจังน้องละมุด แต่สวยน้อยกว่าพี่นิดนึง
สวยสดใส เก่งดีมีสุขนะคะ
เขียนต่อไปเยอะๆนะคะ
เชียร์ๆๆๆครับ พี่กุ๊กไก่คนสวยของเอี