บนวิถีเรียนรู้จิตใจ

บนวิถีเรียนรู้จิตใจ

ปี 2548 รู้จักองค์พระหลวงตามหาบัว เริ่มฝึกฝนเรียนรู้การปฏิบัติภาวนา ด้วยเหตุผลเพื่ออยากเข้าใจเข้าถึงเรื่องจิตใจ ความทุกข์ และการเยียวยา 
"หนทางพ้นทุกข์มีจริงเหรอ"
"การอยู่กับความทุกข์อย่างสุขสงบทำได้ด้วยเหรอ"
"เราเกิดมาทำไม"
...

กระบวนการเรียนรู้ที่ออกแบบให้กับตนเองในช่วงนั้นคือ
[~]ใช้ชีวิตเป็นปกติ ไม่บอกเล่าให้ใครทราบว่ากำลังฝึกฝนเรื่องนี้ เริ่มฝึกให้ทาน รักษาศีล(พิจารณาทบทวนศีลทุกวัน) ภาวนาผ่านการวิ่ง ทำเช่นนี้จนถึงปี 2551-2552
[~] ปี 2552 เริ่มเข้ารูปแบบมากขึ้น ต่อมาบวชชีพุทธโกนผม 1 เดือน เมื่อครบหนึ่งเดือนกลับไปทำงานพ่อแม่ครูบาอาจารย์ให้โจทย์ฝึกฝนด้วยการแต่งชุดขาว รักษาศีลแปด โกนผมทุกเดือน และใช้ชีวิตร่วมกับผู้คน ท่านเอ่ยว่า "ไปบอกให้โลกรู้ว่าศีลแปดก็ใช้ชีวิตร่วมกับผู้คนได้ ทำงานได้"
[~] ผ่านมาเข้าปีที่ 7 (2560)เปลี่ยนเป็นผ้าถุงดำเสื้อขาว ไว้ผม แต่วิถีชีวิตวิถีปฏิบัติก็เช่นเดิมไม่แตกต่างจากปี 2548 "ทาน ศีล ภาวนา" บอกเล่าสื่อสารต่อผู้คนในรูปลักษณ์ใหม่ แต่กิจวัตรทำคล้ายเดิม
- ตื่นนอนตีสามนั่งสมาธิ 1 ชั่วโมง
- เขียนหนังสือ
- เดินภาวนา(เดิน-วิ่ง)
- ทำงานเป็นปกติ เป็นวิทยาทาน(ทรัพย์สมบัติเดียวที่มีมากคือ tacit knowledge ทำทานด้วยความรู้-วิทยาการที่พอมีบ้างในบางเรื่อง ทำทุกวันต่อเนื่องเป็นนิจ)
- ตอนเย็นนั่งสมาธิภาวนาอีกครั้งสองรอบๆ ละ 1 ชั่วโมง
- เข้านอนไม่เกิน 4 หรือ 5 ทุ่ม
- ทานข้าว 1-2 มื้อก่อนเที่ยงปกติโดยทั่วไปก็มื้อเดียว
ฝึกเช่นนี้เรื่อยมาปีนี้ 12 ปีแล้ว
- ค่าตอบแทนจากการถูกเชิญไปเป็นวิทยากรใช้ทำทานหมดเลย 

23-10-60
#kapoomlife