(147)
วันเสาร์ที่ 27 พฤษภาคม
ตื่นแต่เช้าตามปกติ อุปนิสัยเดิมเป็นคนตื่นสาย สิบปีที่ผ่านมาได้ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมตนเองหลายอย่าง การนอนตื่นแต่เช้าก็เป็นเรื่องหนึ่งที่ฝึกฝนจนจิตคุ้นชิน การตื่นจึงไม่ใช่เรื่องที่ลำบากมากนัก หลังเสร็จภารกิจส่วนตัวภายในบ้านพักแม่ชีแล้ว ก็ออกไปที่ครัว เตรียมอาหารถวายพระ
ก๋วยจั๊บจากอุบลราชธานี และหมูยอของฝากจากพี่วี(คุณกิตติพจน์) เตรียมนำขึ้นถวายพระ ทุกครั้งที่ได้รับของฝากมาจะนำมาถวายพระเสมอเพราะผู้ที่ฝากจะได้ร่วมอานิสงส์ในการทำทานบารมีด้วย อยากให้โอกาสทุก ครั้งได้สั่งสมบารมีตามที่โอกาสเอื้ออำนวย และอีกอย่างเป็นการฝึกฝนตนเองออกจากการยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่ได้มา ละออกจากความหวงแหน และการสร้างความรู้สึกของความเป็นเจ้าของ
เสร็จจากรับข้าว ก็เตรียมตัวนวดและถอนพิษ ได้เล่าแลกเปลี่ยนให้แม่รีและน้องนีฟังถึงการทดลองปฏิบัติกับตนเอง หลังเสร็จงานร่างกายมักจะมีภาวะร้อนเกินเสมอ บางครั้งร้อนมากจนเกิดอาการคันตามผิวหนัง ได้ทดลองกับตนเองมาสองครั้งแล้วด้วยการทำกัวซาถอนพิษร้อนดังกล่าว รู้สึกว่าอาการจะดีขึ้น ผ่อนคลายและสบายตัวมากขึ้น ในการนวดวันนี้ก็เช่นเดียวกัน ถ้าทำกัวซาก่อนการกดนวดแทบจะไม่ต้องใช้การกดมากเพราะร่างกายเริ่มจะรู้สึกสบายตัว
ช่วงบ่ายแทนที่จะได้นั่งภาวนาแต่กลับหลับแบบสลบไสลสงสัยจากอาการแพ้โซเดียมกลูตามเมตหรือผงชูรส พอตื่นนอนดื่มน้ำอย่างมากเพื่อขับพิษนั้นออก อาบน้ำและเดินจงกลมจึงค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้น
ช่วงหัวค่ำมีโอกาสได้บอกเล่าถึงกิจกรรมบุญที่ตนเองมีศรัทธาในการทำและทำต่อเนื่องมานานหลายปีมากๆ ปรับเปลี่ยนวิธีไปตามเหตุ ช่วงนี้จะเป็นการทำ กราโนล่า หรือเรียกเองง่ายๆ ว่า "ธัญพืชอบน้ำผึ้ง" เป็นกุศโลบายที่จะบอกผู้คนให้ได้มีโอกาสสร้างทานบารมีในขณะเดียวกันก็ได้ทานอาหารสุขภาพ ภายใต้คอนเซ็ปท์ "ชวนทำบุญและดูแลสุขภาพ"
เย็นวันนี้ได้พิจารณาในตนเองอยู่หลายเรื่อง
มองเห็นแต่ความอดทนที่มีอยู่ภายในตนเอง อดทนต่ออารมณ์ ความคิดและความรู้สึกที่ไม่ชอบใจต่อบางสิ่งบางอย่าง ความอดทนคล้ายเป็นอาวุธแรกที่ใช้ในการจัดการความคิดและความรู้สึกดังกล่าว จากนั้นเมื่อเกิดปัญญาจึงจะสามารถสลายสิ่งที่ปรากฏในใจนั้นไปได้
การฝึกปฏิบัติเป็นดั่งการเรียนรู้ที่นำไปสู่ความลึกซึ้ง
และสะท้อนกลับมาเป็นความเรียบง่าย
บอกกับตนเองว่าการเดินทางสู่การเรียนรู้เช่นนี้ยังดำเนินไปได้จนหมดลมหายใจ ... สภาวะขณะสิ้นลมน่าจะเป็นบทเรียนสุดท้ายที่จะได้ทำความเข้าใจก่อนลาจากและการมามีชีวิตในครั้งนี้
มีอยู่กี่คนที่ตระหนักรู้เช่นนี้
มีอยู่กี่คนที่เข้าใจเข้าถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่
มีอยู่กี่คนที่จะดำเนินตนเองไปตามร่องแห่งสัมมามรรคนี้
มีอยู่กี่คนที่จะตื่นรู้ในความหมายของลมหายใจที่ดำรงอยู่
...
27-05-2560
ไม่มีความเห็น