(131) ความสำคัญ

(131) ความสำคัญ

วันพฤหัสบดีที่ 11 พฤษภาคม

ตื่นนอนทำภารกิจช่วงเช้า เตรียมอาหารและนำไปถวายพระที่วัด แม้ตลอดเวลามีความคิดเกิดขึ้นว่า "ได้มอบปัจจัย(เงิน)ให้แม่ตึ่งซื้อกับข้าวทำถวายพระทุกวัน แม่ใส่บาตรประจำอยู่แล้ว เราไม่ต้องนำอาหารไปวัดก็ได้" นี่เป็นความคิดที่ผลุดขึ้นอยู่เสมอ

แต่ สิ่งที่รั้งไว้ให้ยังคงทำและดำเนินอยู่คือ

1. เป็นการฝึกความเพียรให้ฝืนใจที่เกียจคร้าน (ข้อวัตรปฏิบัติ)

2. เราบวชที่นี่ เรียนรู้ขัดเกลาใจที่นี่ พ่อแม่ครูอาจารย์ท่านอยู่ที่นี่

3. นี่เป็นโอกาสที่ยังอยู่ในวิสัยที่ทำได้ ควรจะต้องรักษาโอกาสนี้ไว้

กลับเข้าที่ทำงาน วันนี้มีภารกิจการงานอยู่ที่คลินิกจิตเวช "ทำสิ่งใดได้ก็ให้ลงมือทำ ทำอย่างเต็มที่ ทำแล้วเหตุก็จบ" ช่วงบ่ายอ่านงานวิจัย 6 เรื่องขณะอ่านมีความรู้สึกล้าเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ฝืนใจและเปลี่ยนอิริยาบถ บอกกับตนเองว่า "หน้าที่" ความรู้สึกล้าก็หายไป มุ่งมั่นในการอ่านต่อจนเสร็จตามเป้าหมายที่วางไว้

ตอนเย็นกลับเข้าวัด ตามข้อวัตรปฏิบัติที่ตั้งใจไว้ "แม้ทำคนเดียวก็ทำ" ครุ่นคิดภายในตนเอง "ความสามารถของความเป็นครูในตนเองน่าจะมีไม่มากพอ สอนตนเองว่ายากยิ่งสอนคนอื่นยิ่งยากกว่า ค่อยๆละออกจากความตั้งใจในการสอนคนอื่น" เสียงแห่งภายในปรากฏขึ้น

ติดตามเรื่องราวของการบรรจุวิชาชีพพยาบาล ไตร่ตรองในตนเอง เราเพิกเฉยก็ได้เพราะ

1. เราบรรจุแล้วรับราชการมาแล้ว 21 ปีไม่เดือดร้อน

2. เงินเดือนมากพอไม่เดือดร้อน

3. ไม่ได้ทำงานขึ้นเวรไม่เดือดร้อน

4. ...

และอีกหลายเหตุผลที่จะทำเพียงแค่ติดตามก็ได้ แต่พอนึกถึงการเดินทางที่ผ่านมา 10 ปีไปนำพาทำกระบวนการ R2R และ KM 80%เป็นพยาบาล ทำให้ความคิดชะงัก และนำมาใคร่ครวญ

1. พยาบาลทำงานหนักมาก เมตตาเกื้อกูลผู้คนตั้งแต่เกิด แก่ เจ็บ ตาย

2. ทำงานหนักพักผ่อนน้อย ถูกคุกคามด้วยภาวะการเจ็บป่วย

3. ทำทุกภารกิจที่นโยบายให้ทำ

4. ไปประท้วงใครก็ทำได้ยากเพราะทิ้งผู้ป่วยและหน้าที่ไม่ได้

5. ...ฯลฯ

และอีกมากมายของความงดงาม

"คง Ignore ไม่ได้ จึงร่วมสะท้อนออกมาให้กำลังใจน้องๆ...ในฐานะที่ข้าพเจ้าเป็นข้าราชการประกอบวิชาชีพพยาบาลคนหนึ่ง ...แต่น้องๆ ผู้สืบสานยังลำบาก จะนิ่งเฉยได้อย่างไร ความในใจผุดขึ้น

#อยู่เคียงข้างอย่าให้น้องๆรู้สึกโดดเดี่ยว

11-09-2560