(103) สติปัญญาทำให้ระวังกรรม

(103)

วันพฤหัสบดีที่ 13 เมษายน

เช้าวันนี้ที่วัดเงียบสงบ มีงานทำบุญวันสงกรานต์ที่กุดกะเหลิบ อุปนิสัยส่วนตัวจะไม่ชอบไปในที่คนเยอะ เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตยังดำเนินในการงาน เวลาที่ปลีกวิเวิกภาวนามีน้อยมาก จึงตั้งใจที่จะใช้เวลาที่มีให้มากที่สุด เก็บสะสมเพิ่มพูนการเรียนรู้ภายในผ่านการภาวนาให้มากที่สุด

สายๆ สามเณรกลับมาที่วัด หลังรับเพลเสร็จเดินมาบอกแม่ครูว่า "สองสามวันนี้คงจะไม่ได้เรียนหนังสือกับแม่ครู เพราะต้องไปช่วยงานที่วัดป่าหนองเป็ด" แม่ครูได้แต่อนุโมทนาบุญ มองดูสามเณรเก็บอัฐบริขาร ในใจระลึกถึงเรื่อง "วาสนาบารมี"

มีเรื่องที่ได้รับทราบที่เกิดขึ้นในวัด นำเรื่องนี้มาพิจารณาใคร่ครวญ เป็นเรื่องที่ละเอียดลึกซึ้ง บอกกับตนเองว่าเป็นเรื่องที่ยาก ที่จะลงใจ กำลังของจิตมีน้อย ปัญญามีน้อยการพิจารณาจึงยังไม่ลงใจสักที

แต่เมื่อค่อยๆ เทียบเคียงไตร่ตรองกลับไปกลับมา เชื่อมโยงไปเรื่องราวในอดีตหลายๆ เรื่อง เทียบเคียง พิจารณาตรรกะ และความเป็นเหตุเป็นผลอยู่หลายรอบ มาลงใจเอาจนดึก เมื่อใจลง ใจก็เบาโล่งโปร่งสบาย พร้อมก้าวเดินต่อไป

"ความอยากของคนมันจะจบลงเมื่ออิ่ม และเมื่อแหล่งนั้นๆ ไม่มีสิ่งที่เขาอยากแล้วเขาก็จะไปแสวงหาความอยากจากแหล่งอื่น" -- #Noteความคิด

มีเรื่องราวอีกมากมายที่ปัญญายากหยั่งถึง แต่ก็ถือว่าหากยังมีชีวิตอยู่นั่นหมายถึงโอกาสของการเรียนรู้ เมื่อถ่องแท้ในเรื่องนั้นๆ การเรียนรู้นั้นก็จบลง

ดังนั้นเมื่อมีเรื่องใดมากระทบ หากยังไม่เข้าใจ สติที่มีกำลังและฐานของปัญญาที่สะสมไว้ก็จะนำมาพิจารณาเป็นเรื่องๆ ไป เมื่อเข้าใจก็พร้อมตั้งรับการเรียนรู้ในรอบใหม่ต่อไป

จิตที่ไม่ได้ฝึกฝนเรื่องการภาวนา จะไม่สามารถชำระล้างกิเลสในใจได้เลย เพียงแค่บุญจากทานและศีล จะไม่สามารถแก้กิเลสได้มีแต่การภาวนาเท่านั้น การภาวนานำมาซึ่งการเกิดปัญญา ทานและศีลจะเป็นกำลังหนุนให้การภาวนามีกำลัง "ปัญญาตัวเดียวที่นำมาตัดกิเลสได้ จัดการกิเลสได้"

กรรม คือ การกระทำ ที่ประกอบไปทั้งความคิด คำพูด และการกระทำ บางครั้งสิ่งที่หนุนความคิด คำพูด และการกระทำอาจจะดันหนุนมาจากอดีตซึ่งเป็นอดีตอันยาวนานจนตัวรู้ของเราจำไม่ได้ แต่จิตดวงนี้ถูกฝังไว้ ทางแก้ทางเดียวคือ การภาวนา เพราะการภาวนาที่เต็มเปี่ยมด้วยกำลังของสติ กำลังของปัญญา จะทำให้เราพิจารณาได้ว่าสิ่งที่เรากำลังคิด กำลังพูด หรือกำลังทำนั้น เป็น "ธรรมะหรือเป็นกิเลส"

ก่อนนอนนึกถึงธรรมะบทหนึ่งที่องค์พระหลวงตามหาบัวท่านเมตตาสอนไว้ นั่นคือ

"มือของครูบาอาจารย์กับมือของลูกศิษย์ลูกหาญาติมิตรเพื่อนฝูงเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันใช้แทนกันได้ ไว้ใจกันได้"

เมื่อนึกถึงธรรมะบทนี้ใจดวงนี้ก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมา

บอกกับตนเองว่า "ตั้งใจก้าวเดินพร้อมเรียนรู้ในทุกขณะจิต ทั้งสิ่งที่ชอบใจและไม่ชอบใจ"

13-04-2560