..........แด่..บรมครูกลอนสุนทรภู่
ได้เรียนรู้เขียนอ่านผ่านจากท่าน
กวีเอกเสกสรรปั้นผลงาน
โคลงกลอนสานสืบต่อก่อกวี
..........เหมือนดั่งสอนตอนเยาว์ให้เราเรียน
โดยหมั่นเพียรเลียนมาดนิราศที่
จากไม่รู้ดูเอาจนเข้าที
พ้นจากมีคนหยามเพราะตามครู
..........กลอนกระฉ่อนย้อนนึกระลึกนี่
อภัยมณีที่ขานให้ผ่านหู
นิราศะพระบาทที่จัดดู
ล้วนเลิศหรูสู่โสตของโปรดเรา
..........ความสุนทรีที่อ่านบทกานท์กลอน
อยากจะย้อนกลับมาเวลาเก่า
ได้อ่านท่องลองเขียนเพียรไม่เบา
เลิกโง่เขลาเราเปลี่ยนบทเรียนเอง
..........ทรหดอดทนยลประวัติ
ที่เซซัดสู่โพ้นโดนข่มเหง
โชคยังดีที่ร้ายกลายกลับเกรง
ชะตาเปล่งราศรีฟื้นดีมา
..........ภู่ภมรร่อนบินจากถิ่นอยู่
ด้วยว่ารู้หลบหลีกใช้ปีกขา
รู้อะไรไม่สู้รู้วิชา
รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
..........คำกลอนยังฝังจิตติดรูหู
สุนทรภู่ครูดังเมื่อครั้งหนี
ด้วยชีวิตปิดสลายคล้ายผงคลี
เภทภัยมีตามจองเลยต้องจร
วันปีย์
ขอบคุณมากครับผม วันนี้คุณมะเดื่อ กับนักเรียน ไม่จัดกิจกรรมอะไรหรือครับ