แรงฮึบในวันฝึกสอน :) (18/05/59)
18/05/2559
สวัสดีวันพุธแสนสนุกของครูพลอย : )
ภาพตัด… เช้านี้ตื่นในเวลา 6.00น.ตื่นเร็วกว่าปกติไปแค่15นาที แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนตื่นคือความงง สมองเหมือนได้รับความกระทบกระเทือน จำอะไรไม่ค่อยได้ ไม่รู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบเราไหม หลายครั้งที่ตื่นขึ้มาพร้อมกับความงงว่า เรามาโผล่ที่นี่ได้ยังไง แล้วสมองก็ทำการนึกทันทีว่า อ๋อ วันนี้เวรครูพลอยนี่เอง ชีวิตตอนตื่นคืองงและลุกขึ้นไวมาก เหมือนสมองเราจำว่าเรานอนที่บ้านหรือหอที่สะลวงแต่ตื่นขึ้นมามันไม่ใช่ เลยเกิดอาการงงและรีบขึ้นมาทันที ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า พลอยยยย… ที่นี่สันป่าตองนะ แกเป็นนักศึกษาฝึกสอนแล้ว และวันนี้ต้องรีบไปเพราะเป็นครูเวรนะ … ความรู้สึกตอนนั้นคือเพลียและรู้สึกเหมือนภาพตัดชีวิตมากค่ะ T^T แต่จากที่รีบตื่น นั่งทบทวนชีวิตบนที่นอน วันนี้จึงกลายเป็นว่า ออกหอเวลาเดิม ไม่เพิ่มเติมความเร็วชึ้นมาเลยค่า 55555
ค้นพบสิ่งใหม่… จากเมื่อวานเปลี่ยนเป็นขับรถมาทางเดิมแล้วนะคะ ทางที่ดีกว่า ครูพลอยและครูกรถึงโรงเรียนเร็วกว่าปกติเพราะวางแผนจะมาทางอาหารที่โรงเรียน เพราะครูพี่เลี้ยงบอกพิกัดอาหารเช้าว่าโรงเรียนเราก็มี ในใจคิดแค่ไม่เอาข้าวมันไก่แล้ว สมใจครูพลอยแล้วค่ะเช้านี้ ได้ทานเมนูใหม่ คั่วกิ้งไข่ดาว ราคานักเรียน ถูกสุดๆ 20 บาท นั่งทานไปยิ้มไป แต่ก็ต้องรีบไปคุมเวรสีเช่นเคย ครูพลอยยากจนมาตั้งแต่เมื่อวาน ใช้กระเป๋าตังใบเดียวกับเพื่อนมาสองวันแล้ว เงินจะซื้อน้ำทานยังไม่มีเลยค่ะ เพราะธนาคารอยู่ไกล … ใครก็ได้มาตั้ง ATMหน้าหอที T^T (รู้สึกโล่ง … เงินในกระเป๋านะ ฮืออออ)
เอ๊ะเอ๊ะ นั่นใครคนที่เพิ่งเดินผ่าน …ครูพลอยคุมเวรสีม่วงเหมือนเดิม จุดเดิม และเด็ก ๆ คนเดิมๆที่ครูยังไม่คุ้นหน้า วันนี้รถเข็นใส่ใบไม้มาแล้ว ทุกคนช่วยกันอย่างขันแข็ง แปลกอยู่อย่างหนึ่งคือเด็กชายม่อนหายไป แต่วันนี้เวรประจำสีเราสะอาดขึ้นกว่าเดิมคงเพราะมีทั้งเข่งและรถเข็นนั่งเอง เอ๊ะเอ๊ะ นั่นคุ้น ๆ จากที่เมื่อวานได้ลงรูปในเฟซบุ๊คไป อาจารยฺยุทธนาที่ได้มาสอนเราในวิชาโครงงานก็ได้มาคอมเมนท์ จากนั้นก็ได้ติดต่อพวกเรามาว่าครูจะมาเยี่ยมที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะ มาถึงไม่น่าจะเกิน8โมง แต่ยังไม่นิเทศ นั่นไงๆๆ ตื่นเต้นขึ้นมาเลยทีเดียว ได้ครูยุทธนาเป็นครูนิเทศ และในใจก็กลัว ๆ หวั่น ๆ กลัวจะเคร่ง ขอเล่าตัดภาพมาที่ เอ๊ะ เอ๊ะหน้าคุ้นๆใหม่…นั่นแหละค่ะ 5555 นั่นแหละค่ะ ครูพลอยเห็นรถมาจอดที่ประตูหน้าโรงเรียนคุ้น ๆ มองไป เอ้า! ครูยุทธนามาแล้ว รีบวิ่งไปทั้งครูพลอยและครูกร ไปบอกครูว่า เข้าข้างโรงเรียนค่ะ ประตูเรามีเยอะค่ะครู พอครูเข้าโรงเรียนมาบังเอิญเจอครูนก ฝ่ายวิชาการโรงเรียนพอดี เลยให้ไปพักที่ห้องพักครูที่ติดห้อง ป.3 แนะนำครูยุทธนาเรียบร้อยก็พูดถึงโปสเตอร์โรงงานของครูประถม แจกให้โรงเรียนเป็นตัวอย่างอีกด้วย ครูกบเรียกเราและกรเตรียมแก้วกาแฟสำหรับเสิร์ฟครูยุทธนา ครูบอกให้พวกเราไปคุมแถว เราแจ้งว่ามีสอนคาบแรกและคาบที่สองติดกันเลยค่ะ ครูก็บอกว่าครูอยู่ทั้งเช้า ไม่เป็นไร ทำหน้าที่ตัวเอง สอนเสร็จค่อยมาคุยกัน คือในใจคือโล่งไปมาก คลายความกังวลในวันนี้ ครูมาดี มาแบบกันเอง ดีใจที่ได้เจออีกครั้งค่ะครู : ) เราก็แยกย้ายไปคุมแถวเช่นเคย
เธอ ๆ สะดุ้งอะ นัดเราหน่อย … เข้าแถวเสร็จเรียบร้อยก็ไปคุมใต้ถุนอาคารอีกเช่นเคย ครูคนอื่นยังไม่มา มีแค่ครูพลอยและครูแตงกว่า (อ้อลืมบอกไป เพื่อนเอกพละคนเมื่อวานชื่อแตงกวานะ) เราสองคนช่วยกันคุมเด็ก แตงกว่าป่านกหวีด เด็ก ๆ เงียบกริบ ครูพลอยยังตกใจเลยค่ะ555 จะเป่าไม่นัดกันเลย 55555 เด็กเงียบ เราก็ให้ขยับแถวคุมต่อได้สบาย และให้ครูคนอื่น ๆ บอกให้ขึ้นชั้นเรียนได้ ทีแรกครูพลอยก็คิดว่าจะมีเรื่องแจ้ง น่าจะเลยคาบครูอีกนิดหน่อย ครูพลอยจะได้ไปเตรียมสื่ออีกนิดหน่อย แต่สิ่งนั้นไม่เกิดขึ้นค่ะ ครูเวรบอกให้นักเรียนขึ้นห้องเลย ครูพลอยช็อคสิคะจุดนี้ 555555 เลยเนียนๆเดินไปตามเด็กแถวแรก เป็นป.4/1 ที่จะสอนพอดี และคิดในใจว่า อีกนิดเดียวน่า เดียวเตรียมในห้องก็ได้เนอะ ปลอบใจตัวเองไปก่อน เดินขึ้นบันไดไปนึกขึ้นได้ อ๋อ ! ยังไม่ต้องไปสอน หน้าบุญเพราะต้องเก็บเงินออมทรัพย์ก่อน เริ่มมีหวังเตรียมสื่อคือตัดครึ่งกระดาษบรุ๊ฟสำหรับเล่นเกมนั่นเอง …
เหรัญญิกในรอบ4ปี… ครูพลอยได้มาทำหน้าที่เก็บออมทรัพย์ โดยเด็กทุกคนจะเอาเงินมาฝาก จำได้ว่าเรามีหน้าที่เกี้ยวกับเรื่องเงินก็ตอนปี1 ที่ได้เป็นเหรัญญิกของโครงการครูเป็นเลิศ ตอนนั้นเป็นพร้อมกับยี่ ต้องใช้ความรับผิดชอบสูง เราชอบวิชาคณิตนะ จำได้เลยว่าคำนวณค่าข้าวแล้วรู้ว่าป้าเขาเก็บเกินไป ตอนนั้นเพื่อน ๆ ที่จ่ายอาจไม่รู้ แต่เราเป็นคนกอบกู้ไม่ให้เพื่อนเสียเงินเยอะเลยนะ จำได้ว่าตอนปี 1 ตอนนั้นภูมิใจมาก : ) เดี๋ยวนะคะ ขอตัดภาพมาที่ เก็บเงินเด็กเช่นเคย วันนี้คนไม่ฝากเงินเยอะกว่าเมื่อวาน แต่ส่วนมากก็ฝาก พอเก็บเสร็จ คิดว่าเงินน่าจะครบ เลยยังไม่นับ เก็บใส่ตู้ ล็อคอย่างดี เพราะกลัวลงไปสอนไม่ทัน … นั่นแหละนะ สุกท้ายก็ลืมเตรียมสื่อ …
แก้ปัญหา ฉับพลัน … เริ่มทำการสอนคาบที่ 2 กับนักเรียนชั้นป.4/1 วันนี้เด็ก ๆ เอาแบบฝึกทักษะมาส่งแล้วเราก็เริ่มเรียน วันนี้คล้าย ๆ เมื่อวานคือรูปแบบการสอนแบบเดียวกัน แต่เด็กต้องรู้จักหลักเพิ่ม เป็นจำนวนที่มากกว่า 100,000 ซึ่งเด็กสามารถตอบได้ถึงหลักล้าน สื่อของเราคือลูกคิด มีให้เห็นถึงหลัก ล้าน ตอนกลางคืนตอนเตรียเมื่อครูพลอยก็คิดแล้วนะคะ ว่าเด็กจะตอบได้ไหมนะว่าถัดจากหลักล้านคือ สิบล้าน คิดว่าจะทำสื่อไว้ แต่ก็ได้แค่คิดเพราะ เพิ่งเริ่มทำแผนตอนเที่ยงคืน และตอนเย็นพายุเข้า ร้านเครื่องเขียนจึงไม่ได้ไป แต่พอเอามาใช้จริง เด็กก็ตอบได้ แต่บางคนตอบไม่ได้ ครูพลอยเลยต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าในเวลาที่จำกัด วิธีนี้อาจไม่ดีที่สุด แต่คิดว่า ณ ตอนนี้ก็ต้องลองเอามาใช้แล้วล่ะ เราเลยเขียนจำนวนหลักแสน เด็ก ๆ อ่านได้ ให้เด็กอ่านในหนังสือ แล้วยกตัวอย่างโดยการเพิ่มเลขบนกระดานทีละหลักที่อยู่ซ้ายมือ เด็กเลยเข้าใจมากขึ้น และยังตอบไปไปถึงหลัก พันล้านแสนล้านได้ ครูพลอยก็ดีใจที่แก้ปัญหาผ่านพ้นไปได้ แต่คงเป็นบทเรียนในการเตรียมสื่อ ว่าต้องคิดถึงสถานการณ์จริง ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง หรือลงทำจริงทีละขั้นตอนถึงจะรู้ว่าเกิดปัญหาอะไร และนั้นก็คือคำสอนของครูบุญวัฒนา ครูบุ๊ญบุญ ครูสอนวิทย์ที่พวกเรารักมาก ๆ นั่นเอง หึหึ อยากบอกว่าหนูจำได้เสมอแต่ชอบลืมเรามาใช้ค่ะ แห่ะ ๆ ข้อคิดคือ ถ้าลองมองย้อนกลับไปถ้าเด็กตอบไม่ได้ขึ้นมาเราจะมีวิธียังไงบ้าง คือคำถามต่อยอดที่จะได้เลือกใช้วิธีที่ดีที่สุด หากเกิดสถานการณ์แบบนี้อีก ฝากไปคิดครับ 555555 คำนี้คุ้นๆ : ) การสอนดำเนินมาถึงช่วงเล่นเกม อธิบายกติกาแบบงง ๆ ไม่ได้คิดหรือจดมาก่อน เลยเรียงลำดับสิ่งที่จะบอกไม่ค่อยถูกต้อง บทเรียนที่ได้จากครูพี่เลี้ยงที่นั่งนิเทศหลังห้องคือ เวลาใกล้จะหมด ครูวิเดินมากบอกว่า ต้องกำหนดเวลาว่าเกมนี้ให้เวลากี่โมง ไม่อย่างนั้นเด็กก็ทำไปเรื่อย ๆ เวลาเราก็จะใช้มาก นั่นแหละค่ะ สิ่งที่ครูพลอยลืมไปสนิทเลย ดังนั้นจึงต้องประกาศว่า เอาล่ะนักเรียนนับถอยหลังอีก 10 วิ แล้วเราจะมาดูว่าคำตอบที่ได้ของแต่ละกลุ่ม ถูกต้องหรือไม่ … time is over !!! ยังดีที่แก้ทัน คำชี้แนะอันเลอค่า ที่หาได้จากครูพี่เลี้ยงใจดี : ) ทำการเฉลยพร้อมกัน ได้กลุ่มที่ชนะ เพื่อน ๆ ปรบมือให้กำลังใจ นั่นแหละค่ะ เราต้องาสั่งการบ้านนิดหน่อย จากนั้นรีบไปสอนในห้องถัดไป … ออกห้องมาครูพี่เลี้ยงแนะนำนิดหน่อย เรื่องกำหนดเวลานั่นเอง…
อย่าเชื่อเพียงแค่ตาเห็น หูฟัง แต่จงเชื่อในการกระทำ … เริ่มสอนคาบป.4/2 เริ่มไปได้ด้วยดี จากการสอนโดยรวม เด็กตอบได้เสียงดัง ดูท่าแล้วเข้าใจ ขั้นสรุปครูจึงให้เล่นเกม แต่ผลปรากฏว่า นักเรียนตอบเกือยไม่ได้เลย คือตอบผิดและไม่ตอบก็มี ครูพลอยรู้สึกแย่มาก เพราะพลายไปหลายสิ่ง จึงทบทวนทีละตัวอย่างอีกครั้ง และสั่งแบบฝึกหัดไปเพราะเลยคาบถัดไปมามากแล้ว คาบนี้เป็นบทเรียนเลอค่าอีกบทเรียนหนึ่งของครูพลอยเลยค่ะ T^T
แรงบันดาลใจ จุดประกายความคิดที่ฝังลึกเกินไป … พอสอนเสร็จครูพลอยก็ต้องลงมาหาครูยุทธนาและกรทิพย์ด้านล่าง ยินดี ที่ครูกลับมาอีกครั้ง คนที่เคยจุดประกายความคิดให้พลอยกลายเป็นพลอยจริง ๆ ในตอนปี 3 เกี่ยวกับเรื่องโครงงาน ขอเล่าย้อนไปตอนนั้นตอนที่เรียนโครงงานกับครูคือ ครูจะชอบพูดไปเรื่อยๆ จนเราสงสัยเอง การทิ้งคำถามไว้ทำให้เราได้คิดต่อ นั่นแหละ ทำให้เราจดจ่อและได้เอาศักยภาพที่ซ่อนไว้ลึก ๆ นั้นมาใช้ เข้าใจการทำโครงงานและอยากทำไปหมดทุกโครงงานก็ตอนนั้น แต่เนื่องจากมันถูกเลือนหายไปตามกาลเวลา ไม่มีครูคอยกระตุ้น ชีวิตของเราก็กลับมาวนลูปเดิมที่ธรรมดาและแสนหน้าเบื่อคือแค่การเรียนๆๆๆไปเรื่อย ๆ วันนี้ได้เจอ ทัศนคติเราโตขึ้น ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นหลาย ๆ อย่าบงไม่ใช่แค่เรื่องโครงงาน แต่เป็นทุกสิ่งที่เกี่ยวกับการเป็นครู ชอบที่ได้นั่งคุยที่ไม่น่าเบื่อเลยสักช่วง พูดน้ำไหวไฟดับ สมองต้องคอยคิดคำพูดที่เราจะต่อหรือสนับสนุน ขัดแย้งในเรื่องที่เรากำลังพูดอยู่ สรุปแล้วพูดง่าย ๆ คือ ครูเป็นแรงบันดาลใจ และจุดประกายอะไรสักอย่างในตัวเราอีกครั้ง นั่งคุยกันนานจนเที่ยง ครูก็แจ้งเรื่องการนิเทศ ให้เลือกวันได้เลย และครูจะไม่ได้เคร่งเพราะไม่ใช่สายนิเทศโดยตรง แต่จะดูเทคนิคในการสอนในเรื่องนั้นคาบนั้นมากกว่าว่าเราถ่ายทอดออกมาอย่างไร และต้องได้นัดเจอกันนอกรอบแน่ ๆ เพราะครูอยู่สวนสันป่าตองบ่อย ๆ : ) รู้สึกดีมากๆเมื่อได้คุยด้วยทุกครั้งค่ะครู :)
อยากเป็นแบบนี้บ้าง…เที่ยงนี้ครูพลอยยิ้มต่อเนื่องเพราะเมนูวันนี้คือลาบ ของโปรดครูพลอยเลยค่ะ 5555 เป็นอาหารที่คิดถึงตอบประถมจริง ๆ เมนูนี้คือเติมบ่อยมาก และเป็นเมนูสุดฮอตฮิตติดชาร์ตสมัยประถมด้วย นั่งทาน นั่งคุยกับครูหน่อย และเพื่อน ๆ ครูพี่เลี้ยวบอกว่าเสร็จแล้วให้ไปคุมเด็กเก็บกวาดห้องเดิมที่เราย้ายมาและเอาไวนิลออกมาด้วย เราจึงชวนไมเคินไปเอาไวนิลออกให้ เพื่อนคนนี้สร้างความคุ้นเคยกับเด็ก ป.5/2 ห้องเราได้ง่ายมาก เด็ก ๆ ฟังนิทาน มุก ต่างๆ จนติดไปแล้ว ครูพลอยอยากมีเรื่องเล่าแบบนี้บ้างจัง T^T แหะๆ
SBML ภาษาจีนกับครูพี่ก็พลอยน้องก็พลอยนะจ๊ะ … บ่ายนี้ครูพลอยนั่งคุมนักเรียนที่ห้อง เปิดคอมทำแผนไปด้วย ครูขนมก็สอนหน้าห้อง สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เกือบหลับกลางอากาศ ไม่ไหวเลยค่า ง่วง ง่วงมากมาก มากถึงมากที่สุด เลยคิดว่าต้องหาอะไรทำที่ไม่ใช่การจ้องคอม เลยคิดว่าจะไปช่วยกรทิพย์สอนแนะแนว ม.2 เนื่องจากครูกิจกรรมไปประชุม สรุปแล้ว พอถึงเวลา ไม่ได้ไปค่ะ เพราะคาบที่ 2 นี้เด็ก ๆ ต้องเลือก วิชาเลือกเราต้องตามไปคุมเด็กชั้นล่าง ดีใจมากเพราะได้เคลื่อนไหว ไม่อย่างงั้นหลับโชว์ครูขนมแน่ ๆ 5555555 นั่นแหละค่ะ ครูพลอยรีบคว้าแว่นแล้วลงมาคุมเด็ก ๆ แล้วเดินไปหาครู ถามว่าตอนนี้เราต้องทำอะไรคะ ครูก็อธิบายว่าจะให้เลือกวิชาเสรี คือเด็กอยากเรียนอะไรก็ได้ ที่เรามีให้ สามารถเลือกเรียนได้ ครูพลอยได้คู่กับครูพลอยระดับมัธยม และแล้วก็รู้ว่าพลอยอีกคนคือพี่คนนี้นี่เองสวยไม่แพ้กันเลย 5555 SBML ของสองพลอยคือภาษาจีน เรามีหน้าที่ช่วยพี่พลอยคุมเด็กได้ ส่วนที่เขาก็คือจะสอนภาษาจีนไป เด็ก ๆ ที่ให้ความสนใจจนเกินพิกัดที่ต้องการคือเด็ก ป.4 แต่ก็ต้องทำการตัดจำนวนแค่ 9 คนและกระจายไปอันอื่น เราใช้เวลาเลือกจนเลิกเรียนกันเลยทีเดียว ระหว่าคุมแถวเราก็ทำความคุ้นเคยกับเด็ก ป.6 ไปก่อนเพราะพรุ่งนี้จะได้สอนอาเซียนนะจ๊ะ ><
ไม่รู้และไม่ได้ทำ … วันนี้อย่างที่ทราบคือครูพลอยเป็นเวรประจำวัน แต่กลับไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่อย่างจริงจัง ทั้งที่ควรทำ แต่ไม่รู้พิกัดครูเวรท่านอื่นเผื่อจะได้เดินไปหา สรุปแล้วแอบรู้สึกผิดที่กลับมาก่อนในเวลาห้าโมงกว่า Y^Y
สิ่งเล็ก ๆที่ทำให้สุขใจ...ไส้ย่าง ... เย็นนี้หิวมาก ไปหาอะไรกินที่ใหม่ พบเพื่อนมาด้วยคือไมเคิน ผู้ชายเหงาคนเดียวที่โดดเดี่ยวไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วย จึงไปกินร้านก๋วยเตี๋ยวที่มีเกือบทุกอย่าง รวมถึงข้าวด้วย ระหว่ากินข้าวเชียร์วอลเล่ย์บอลไทย – ญี่ปุ่นอย่างเมามันเผลอเสียงดังเป็นช่วง ๆ ทานเสร็จปิดท้ายร้านไส้ย่าง อร่อยจริงขอบอก ไม่แพงด้วย สมในครูพลอยละก็แยกย้ายกันกลับหอ เย้ ๆ เหนื่อยมาก อิ่มมากค่ะ แห่ะแหะ
วันนี้ถือเป็นวันสร้างแรงบัลดาลใจในการฝึกสอน ดีใจมากที่มีแรงฮึบแล้ว ซึ่งอาจจะเกิดขึ้นช้าไปสองวันก็ตาม : )
#ทีมทุ่งฟ้าบด
ความเห็น (1)
เขียนบันทึกสไตล์ดรีม ๆ เหมือนเดิม
ป.ล. คุณครูดรีม (พลอย) ใส่วันเดือนปีลงไปที่ชื่อบันทึกด้วยนะ
ช่วงแรก ๆ บันทึกยังไม่เยอะ ไม่เท่าไหร่
แต่ถ้าต่อไป เยอะขึ้น การจำแนกแยกแยะและจดจำจะลำบากแล้ว