หนึ่งในความยิ่งใหญ่ของชีวิตคือ "กตัญญู"
ทาน-ศีล-เมตตา--> ไม่พอต้องกตัญญูรู้บุญคุณด้วย
เมื่อผู้มีบุญคุณต่อเราท่านเดือนร้อน เราจะบอกว่า "...ไม่รู้ ไม่เกี่ยว..." ไม่ได้
อะไรที่พอช่วยได้เพื่อแทนคุณสำนึก
ให้รีบลงมือทำ...ปฏิบัติ
เปลี่ยนไฟร้อน-->ให้ร่มเย็น ศานติกลับมา
@ใจที่สำนึกในบุญคุณจะทำให้เรานิ่งนอนใจไม่ได้เลย...
เรียนรู้กับตนเองว่า...
โอกาสและบารมีที่เราได้สร้างมาคือ สิ่งที่ได้รับจากพระผู้มีพระคุณ
เรื่องของท่านก็เสมอเหมือนเรื่องของเรา
มีหลายคนบอกข้าพเจ้าว่า...อย่าไปยุ่งเกี่ยว
แต่ในเมื่อข้าพเจ้ารับรู้เรื่องราว เมื่อเรื่องถูกบิดเบือนให้เป็นเท็จจะนิ่งนอนใจได้อย่างไร
***ต้องเป็นพยานยืนยันในความบริสุทธิ์***
***การดำรงอยู่อย่างเคียงข้างในยามทุกข์และประสบภัย...คือ ความยิ่งใหญ่ของคำว่า "ร่วมทุกข์"...***
ไม่มีความเห็น