(82) เบิกบานกับชีวิต

ภารกิจที่ทำ

• ทำวัตรปฏิบัติในช่วงเช้า
• นำอาหารไปถวายพระที่วัด พร้อมทานข้าว
• ทำงาน-->เช็คยา
• กลับเข้าวัดพร้อมนำกับข้าวไปฝากเด็กๆ สังกะลีที่มาเตรียมตัวบวชเณร
• ทำงานต่อในช่วงบ่าย--> เตรียมประชุม ปรับแผนงาน
• ทำวัตรปฏิบัติในช่วงเย็น
• เขียนหนังสือ / เขียนบันทึก

ตื่นเป็นอัตโนมัติก่อนที่สัญญาณนาฬิกาจะเตือน นำมาซึ่งความกระปรี่กระเปร่า และตื่นทำภารกิจวัตรปฏิบัติ จากนั้นก็ทำกับข้าวเตรียมไปวัด และช่วยกันกับแม่ เวลาที่นึกถึงวิถีชีวิตในเรื่องนี้หัวใจจะปิติและเบิกบาน เพราะได้ทำหน้าที่เป็นสะพานบุญเพื่อแม่ให้แม่ได้ทำอาหารเพื่อถวายพระอริยสงฆ์และพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ... การได้ทำทุกวัน ต่อเนื่องมาหลายปี ก็ได้ขัดเกลาใจตนเองไปพร้อมกัน อีกทั้งได้บ่มเพาะทางปัญญาเพื่อจัดการในเรื่องต่างๆ เพื่อให้ทันเวลา และแม้จะรีบแต่ใจสงบ ...เป็นโจทย์ที่ข้าพเจ้าใช้เพื่อนำไปสู่การขัดเกลาตนเอง

วันนี้ไม่ต้องรีบมาก พอมีเวลาทานอาหารเช้าที่วัดก่อน คึกครื้นพอสมควรเพราะเด็กมาวัดแต่เช้า ทานข้าวเสร็จก็มีเวลาเข้าที่ทำงานไม่เลท ไม่เบียดเบียนทั้งต่อตนเองและผู้อื่น ช่วยรับเคส consult และตรวจสอบยาพร้อมคัดกรองแยกผู้ป่วยเป็นกลุ่มตามการตรวจของแพทย์

มีเรื่องพิเศษแทรกเข้ามา เมื่อได้ทราบว่ามีเด็กๆ มาวัดหลายคน จึงซื้อไก่ย่างและประสานแม่ออก(ชาวบ้าน) ช่วยเตรียมข้าว ส้มตำและเจียวไข่เสริมให้เด็กๆ เมื่อไปถึง ดีใจทั้งเด็ก และลูกสุนัขเริงร่าวิ่งเข้ามารับ แม้แต่ตัวข้าพเจ้าเองก็รู้สึกเบิกบาน เมื่อได้เจอกับเด็กๆ และลูกสุนัข ดูเขาทานข้าว เสียงหัวเราะและความเบิกบานใจสัมผัสได้ "มีความสุข"

บ่ายโมงกลับเข้าที่ทำงานอีกครั้ง ช่วงบ่ายเขียนหนังสือและเตรียมร่างประชุมปรึกษาหารือการเชื่อมโยงงาน HA, R2R และ KM เข้าด้วยกัน มองเห็นความดีงามมากมายและท้าทายวิถีการทำงาน ได้รับความอนุเคราะห์จากพี่ผู้ใหญ่หลายท่านเปิดทางและสนับสนุนภารกิจนี้ ข้าพเจ้ามองว่านี่คือ "โจทย์การทำงานในทศวรรษที่สองต่อจากขับเคลื่อนเรื่อง R2R มาเป็นสิบปี"... ย้อนมองกับตนเองเวลาที่จิตเป็นสมาธิ อาการของความปิ๊งแว้ปจะเกิดขึ้นเสมอ คือ เกิดไอเดียใหม่ๆ และมองเห็นหนทางของการทำสิ่งต่างๆ ที่ดีดีเสมอ

ตอนเย็นกลับเข้าไปวัดอีกครั้ง คุยกับเด็กๆ สังกะลี สนุกและสดใส วางแผนทำสิ่งดีดีกันหลายอย่างมองเห็นโอกาสของการสร้างบารมีกับเด็กๆ การได้ทำบทบาทของความเป็นผู้สนับสนุนมันทำให้อิ่มเอิบใจ นึกถึงทีไรหัวใจก็เป็นบุญ เพียงแค่มีโอกาสได้สนับสนุนให้เด็กๆ ได้บวชสามเณรภาคฤดูร้อนซึ่งข้าพเจ้าเป็นได้เพียงแค่ฟันเฟืองเล็กๆ น้อยๆ ก็สามารถสะสมกำลังใจได้อย่างมากมาย

...

๒๒ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๙