(79) ในหนึ่งวัน

๑๙ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๙

ความรู้สึกตัวตอนตื่น...เป็นคล้ายร่างกายอ่อนเพลียมาก เมื่อพิจารน่าจะมีสาเหตุหลายอย่าง การเดินทางเจ็ดสิบกว่ากิโลเมตร อากาศร้อน การซึมซับเรื่องราวที่ให้ความรู้สึกหลากหลาย สลดใจ เห็นใจ และเป็นห่วง การได้นั่งสวดมนต์ทำวัตรเช้าทำให้จิตมีกำลัง กิจวัตรช่วงเช้าดำเนินไปเช่นทุกครั้งที่นอนอยู่วัด

ที่วัดมีคณะพุทธธรรมสงฆ์มาถวายผ้าป่า และทำบุญใส่บาตร บรรยากาศที่วัดดูคึกคัก ชาวบ้านพ่อออกแม่ออกมาช่วยกันทำอาหารถวายพระและเลี้ยงผู้คน เด็กๆ เริ่มปิดเทอมและมาเตรียมตัวบวชเณรในโครงการบรรชาสามเณร ภาคฤดูร้อน ปีนี้ตั้งใจว่าจะทำหน้าที่เป็นเพียงผู้สนับสนุนแต่เมื่อเห็นเด็กๆ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะมาเป็นส่วนหนึ่งในกิจกรรม ทางครอบครัวเห็นพ้องต้องกันปวารณาตัวรับเป็นเจ้าภาพถวายอาหารวันที่สามเณรเข้ามาบิณฑบาตในตัวเมืองและแม่เป็นต้นบุญถวายปัจจัยเป็นเจ้าภาพการสร้างห้องน้ำ ที่พิพิธภัณฑ์สุมนานุสรณ์ฯ นึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็อบอุ่นในใจและปิติ

หลังจากพระอาจารย์พาเด็กๆ เตรียมของในโครงการฯ ข้าพเจ้าก็ชวนพาทำความสะอาดศาลาที่พัก ปีนี้โตขึ้นเยอะ การรู้จักหน้าที่แม้อาจจะมีพฤติกรรมเป็นเด็กๆ คือ เล่นไปด้วยทำงานไปด้วย แม้ผลงานจะไม่เรียบร้อยแต่ในฐานะแม่ครูก็พอใจต้นทุนเพียงเท่านี้ทำได้ขนาดนี้ก็สุขใจแล้ว เป็นความสุขเล็กๆ ที่ได้เห็นในวิถีของชีวิตเด็กๆ ในหมู่บ้าน

วันนี้อากาศค่อนข้างร้อนมาก... ดีว่ากุฏิตั้งอยู่ใต้เงาร่มไม้ ความร้อนจึงพอทน มองดูบริเวณรอบๆ ด้านช่างแห้งแล้งและร้อน ต้นไม้ที่ทนความร้อนไม่ได้ก็เฉา นึกไปก็สงสารขนาดเรายังรู้สึกร้อนและต้องการน้ำ ต้นไม้ใหญ่แม้ให้อิงอาศัย แต่ต้นไม้เล็กๆ ก็ดูจะแทบประคองตนเองไปไม่ได้

หลังจากที่ได้อุปกรณ์ทำความสะอาดประเภทดักฝุ่นได้ รีบจัดการกวาดถูบริเวณกุฏิ แม่ชีพาคนมาหา ถามไถ่เรื่องราวอยากพาหลานมาบำบัดยาเสพติด แต่เมื่อพูดคุยกันไปสักพัก มีอาการทางจิตเวชร่วมด้วย จึงแนะนำให้เข้ารับการรักษาเพื่อเยียวยาอาการทางจิตควบคู่ไปด้วย ทำให้ได้คิดในตนเองว่า ในรายนี้ยอมรับตนเองว่ามีอาการประสาทหลอนและหวาดระแวง การเข้าสู่กระบวนการรักษาก็ทำได้ง่าย แต่สำหรับในรายที่ไม่ยอมรับการเจ็บป่วยของตนเองนี่สิ น่าจะยังเป็นปัญหาอีกมากต่อชุมชน

ทั้งวัน...การดำเนินชีวิตดำเนินไป สิ่งที่ปรากฏในร่างกายคือ อาการปวดตัวและร้อนใน ไม่สุขสบายในตัวเอง สงสัยการแพ้ผงชูรส แต่ก็ยังพาตนเองปฏิบัติข้อวัตรปฏิบัติได้ หลังจากนั่งภาวนาและเดินจงกลม แหงนหน้ามองท้องฟ้า สว่างและเย็น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ป่า ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงคำสอนของหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ที่ท่านพูดถึง "การก้าวย่างอย่างสันติ" ...ดวงจันทน์ส่องแสงสว่าง และให้ความรู้สึกสงบ

ช่วงเวลาที่สบายใจที่สุดคือ การนั่งเล่นกับลูกสุนัข...