(49-54) วนเวียนและก้าวออก

(๔๙) วันที่ ๑๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• เสร็จภารกิจจากการร่วมขับเคลื่อน R2R ของสถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติแล้ว ก็เข้าโหมดความเป็นวิถีปกติ
• ตื่นเช้านำอาหารไปถวายพระที่วัด และเข้าสู่ที่ทำงาน
• ให้บริการคลินิกจิตเวช
• หลังเลิกงาน เข้าวัด ...ภาวนา

(๕๐) วันที่ ๑๙ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• ภารกิจช่วงเช้าก็่เช่นเคย ตื่นเช้ามืดทำอาหารไปที่วัด
• เข้าที่ทำงาน วันนี้ได้ลองเช็คยาของผู้ป่วย และคัดกรองแยกกลุ่ม พร้อมรับ case consult
• ช่วงบ่ายปิติที่ได้รับการชักชวนบุญเรื่องเครื่องช่วยหายใจ
• เข้าวัด นอนวัด ...

(๕๑) วันที่ ๒๐ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• เช้ามืดวันนี้อากาศเย็น ... แต่ไม่หนาวมาก เสร็จกิจส่วนตัว เข้าครัวทำอาหาร
• วันนี้ทดลองทำโมเดลบ้านไม้จากไม้ไอติม สนุกและเพลิดเพลิน
• ช่วงบ่ายเดินจงกลม-ภาวนา ...เช่นเคย

(๕๒) วันที่ ๒๑ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• ภารกิจช่วงเช้า ผ่านไปคล้ายทุกวัน
• เคี่ยวเข็ญบอยและทุ่ง เด็กสังกะลีที่วัดให้ช่วยกันทำกระต๊อบภาวนาให้เสร็จ
• วันนี้ช่วงบ่ายได้รับแจ้งข่าวจากแม่ว่า อาทัย ป่วยวิกฤติ อาการโคม่า
• หลังได้รับข่าววางงานทุกอย่างลง เข้าทางภาวนา
• ตอนเย็นเข้าไปเยี่ยม อยากจับมือให้กำลัง
• กลับเข้าวัดอีกครั้ง ...ภาวนาข้ามคืน

(๕๓) วันที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• จิตใจนิ่งแน่วมากในการทำภารกิจต่างๆ ตั้งแต่เช้ามืด "ภาวนาผ่านวิถีการงาน"
• ติดต่อลุงหยัดมาติดมุ้งลวดที่กุฏิให้ ...จากการแพ้ยุงเมื่อช่วงเข้าพรรษาที่ผ่านมา จึงตัดสินใจติดมุ้งลวด
• บ่ายเข้าไปเคลียร์งานที่ทำงาน
• เย็นกลับเข้าวัด ...เข้าทางภาวนา แสงจันทร์ส่องสว่าง อบอุ่นใจ

(๕๔) วันที่ ๒๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• ตื่นเช้ามา "ทำวัตรเช้า" ...หลังจากพักนาน อาการไอเริ่มลดลงและห่างออกไป
• ทำกับข้าวถวายพระก่อนกลับเข้าบ้าน
• ทานข้าวที่แม่เตรียมไว้ให้ และเข้าที่ทำงาน
• วันนี้ทำกระบวนการ R2R ของโรงพยาบาลและเครือข่ายในจังหวัด
• บ่ายแวะไปเยี่ยมอาทัยและพูดคุยกับอา
• หลังเลิกงาน เข้าทางภาวนา เดินจงกลม ...
• ออกจากการภาวนา เล่นกับเจ้าลูกหมาสองตัวน่ารักๆ ...
• ทำวัตรเย็น และสะสางงานเขียนที่ค้างไว้

---

ความประทับใจ...และความทรงจำที่ดีที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันที่ผ่าน

---

มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย สิ่งที่มั่นคงคือ จิตใจ

ความมั่นคงที่เกิดขึ้นนี้ เกิดจากการสร้างเหตุในกุศลทั้งปวงทั้ง "ทาน ศีล ภาวนา"

ทำให้แน่วแน่ในใจยิ่งนักว่า ...ความอดทนต่อสภาวะทั้งปวงนำมาซึ่งการเติบโตภายใน

---

สิ่งที่ได้เกิดการเรียนรู้กับตนเอง

---

เรามิอาจรู้ได้ว่าความตายจะมาถึงเมื่อไร...

การทำปัจจุบันให้เต็มเปี่ยมด้วยกุศล ...คือ หน้าที่ของการมีชีวิตอยู่