(39-42) ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้

(๓๙)วันที่ ๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• นำอาหารไปถวายพระที่วัด ...ค่อยกลับเข้าทำงาน
• วันนี้มีคลินิกจิตเวช..เริ่มทำงานตั้งแต่รับบัตรนัด มีเพื่อนร่วมงานมาค่อยปลีกตัวไปทานข้าว ซักประวัติผู้ป่วย Re-Med
• เลิกงานกลับเข้าวัด ...เยียวยาเจ้าลูกหมาน้อยที่นอนป่วย

(๔๐)วันที่ ๙ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• ทำและนำอาหารไปถวายพระที่วัดเช่นปกติ
• เข้าที่ทำงาน ... ช่วงเช้าทำงานเกี่ยวกับเอกสาร
• ช่วงบ่าย ทำกระบวนการ R2R สำหรับ R2R Facilitator ในกลุ่มหัวหน้าและรองหัวหน้าตึก
• เย็นหลังเลิกงานกลับเข้าวัด ...ดูและเจ้าหมาน้อยต่อ อาการยังมีอ่อนแรง ใจเป็นห่วง ...

(๔๑)วันที่ ๑๐ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• ทุกวันตื่นเช้ามืด ทำอาหารและนำไปถวายพระ
• เข้าที่ทำงาน ... ทำงานเอกสารต่างๆ
• บ่าย...ลา ตั้งใจจะไปให้น้ำเกลือเจ้าหมาน้อย ...ปรากฏว่า ลุกยืน เดิน ได้แล้ว "ดีใจ"...
• ทำภารกิจหลายอย่างตอนเย็นไปบ้านนาสะไมย์กับแม่รี ... ได้เห็นว่าทุกครัวเรือนมีกิจกรรมทำ คือ สานกระติบข้าว
• วันนี้เขียนบันทึกและถอดบทเรียนหลายเรื่อง พอจะกด save แต่...มือไปแตกกดปิด ...ยับยั้งตนเองก็ไม่ถันเสียแล้ว จึงวางและเข้านอน

(๔๒)วันที่ ๑๑ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๕๙

• ได้เกิดการเรียนรู้กับตนเอง...

"ใครชอบ...ใครชัง...ช่างเถิด

ใครชู...ใครเชิด...ช่างเขา

ใครเบื่อ...ใครบ่น...ทนเอา

ใจเราร่มเย็นเป็นพอ" - พุทธทาสภิกขุ

....................................................

เมื่อตอนเย็นเล่นกับสุนัข ๒ ตัวนี้

ได้ตกผลึกเป็นบทสรุปกับตนเอง

ใครจะชี้จะพูดให้เราเป็นคนชั่วก็ช่างเขาเถิด

ใครจะชมจะชื่น ...ให้เราดี ...ก็เป็นบุญ แต่ก็ขอให้ช่างเขาเถิดอีกเช่นกัน...

ฝึกตนเองต่อไปอย่างที่เราเป็นนี่แหละ...

ก้าวต่อ...ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและมั่นคง...

โกนผม...ใส่ชุดขาว
เพื่ออะไร...?
ก็เพื่อฝึกฝนตนเอง...มิใช่เหรอ...

ฝึกต่อใจที่มีสิ่งต่างๆ มากระทบ...
อาจเป็นสุข...หรือเป็นทุกข์...

ใครจะชม...ใครจะด่า
ก็ช่างเขา ...หน้าที่เราก็ฝึกใจเรา

เราจะเป็นคนดี หรือจะเป็นคนชั่ว
ไม่ใช่เป็นที่ปาก...วาจาของคนอื่น
แต่เป็นอยู่ที่กาย วาจา ใจเราเอง...

"ชีวิต..."