(31) วันพระ


วันที่ ๓๑ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

วันนี้เป็นวันพระ ตื่นแต่เช้ามืดเช่นเดิม ทบทวนตนเองถึงกิจกรรมและภารกิจที่จะทำในวันนี้

หลังจากที่เสร็จกิจส่วนตน ...หกโมงเช้าก็เข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารถวายพระ วันนี้มีเมนูที่ให้ความสนใจพิเศษ คือ การทำพิซซ่าหน้าเห็ดผักรวมโดยใช้ขนมปังโฮลวีท และใช้ไข่แทนเนย หลังจากที่จัดลำดับการทำอาหารเพื่อให้การงานทันเวลา หุงข้าวอบผัก และนึ่งฟักทอง ก็มาลงมือทำพิซซ่า ...

และเมื่อนำเข้าเครื่องอบ ก็มาทำกล้วยโยเกิร์ตสตอร์เบอรี่กราโนล่า ...และล้างผักสดปลอดสาร

น้องนิน้อย...มาสาละวนดูและอยากชิม หลังจากที่อาหารทุกอย่างเรียบร้อยพร้อมถวายพระ ...ก็ได้แบ่งพิซซ่าให้น้องเมย์และน้องนิ สิ่งที่ประทับใจ คือ ทั้งสองคนทานไม่หมด เพราะอยากเหลือไว้ให้พี่แฝดด้วย ข้าพเจ้าถามแรงบันดาลในว่าทำไมถึงอยากเหลือไว้ให้พี่ น้องเมย์ตอบว่า "เวลาที่พี่มีขนมก็จะแบ่งไว้ให้หนูด้วย" ...นี่แหละหน่อกล้าศีลธรรม ความกตัญญูและการแบ่งปัน...แม้เป็นสิ่งเล็กๆ แต่สำหรับข้าพเจ้ามองว่ายิ่งใหญ่มาก

วันนี้เราแบ่งหน้าที่กันทำกราโนล่า กับมล ข้าพเจ้ามานั่งตัดเย็บผ้า มลเป็นคนแพ็คกราโนล่า...

ภารกิจเสร็จ...ประมาณบ่ายสอง

ข้าพเจ้าเข้าไปส่วนในของวัดโซนกุฏิแม่ชี ....อากาศเริ่มอุ่นอาบน้ำและขึ้นกุฏิพักสักครู่ก็มาเดินจงกลม

เมื่อเช้ามีฝนตก ..อากาศชุ่ม การเดินภาวนาบนผืนดินเช่นนี้ดีมากๆ...

ขณะที่เดิน สติกำกับดีมาก ทำให้ไม่มีอาการไอจากหวัด ...

เกือบจะหกโมงเย็นออกมาเล่นกับเจ้าหมาน้อยสองตัวที่ศาลา๔ ก่อนกลับเข้าบ้านในตัวเมือง

เมื่อกลับมาถึงบ้านได้วกกลับไปที่วัดอีกครั้ง เพราะลืมหยิบเอาโน๊ตบุ้คขึ้นรถด้วย มัวสาละวนอยู่กับขนหม้อและของชิ้นอื่นๆ ขึ้นรถ และห่วงกังวลเกรงว่าจะถอยรถเหยียบเจ้าหมาน้อย ทุ่งเป็นคนขับมอเตอร์ไซต์มาดักในหมู่บ้านพร้อมโน๊ตบุ้ค และสงสัยถามว่า "ทำไมแม่ครูลืม...ทุกครั้งไม่เห็นจะลืมอะไร" เออ...เนาะ! วันนี้มีหลายภารกิจที่ต้องสะสางและทำ แถมยังทานยาลดน้ำมูกอีก คุมสติได้ขนาดนี้ก็ถือว่าใช้ได้

ความประทับใจ...และความทรงจำที่ดีของวันนี้

คือ...การได้สนับสนุนอาหารเลี้ยงนักศึกษา ม.รามที่มากราบหลวงปู่ แม้ว่าจะเป็นภารกิจเสริมและเกื้อหนุนจากที่แม่ออกมาทำครัววัดแล้ว คนที่มาวัดต่างมาทำบุญ การที่ได้สนับสนุนหรือเกื้อหนุนอาหารให้ได้ทานอิ่มหนำสำราญแก่ทุกคน มันทำให้เรารู้สึกปิติ

ใครๆ ก็อยากมากราบหลวงปู่ มาวัดแล้วมีความสุขทั้งกายและใจ ย่อมดีอย่างยิ่ง "อิ่มท้องและอิ่มใจ"

ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจให้แม่ตึ่งทำไก่ทอดสมทบ เพราะคิดเผื่อถึงการได้ห่อไปทานระหว่างทางในรถด้วย และเสริมด้วยไข่เจียวและส้มตำ

เพียงแค่นึกถึง ก็สุขใจ...เหมือนกับนึกถึงการสร้างกุศลต่างๆ เวลาที่ระลึกถึงมันอิ่มใจ

สิ่งที่ได้เกิดการเรียนรู้ในวันนี้...

การที่จะทำให้ความคิดและการกระทำอันเป็นอกุศลเบาบางลงได้ คือ การเพิ่มพูนทำสิ่งที่ดีงาม ต่อเนื่อง ...

และเมื่อมันมากพอมันก็จะมีอานุภาพมากกว่าการคิด พูด หรือทำอันเป็นอกุศล...

ความโกรธ ความเกลียด ความชิงชัง มันเบาบางลงเรื่อยๆ...เพราะเวลาที่ระลึกถึงบุญจากการทำความดีมันจะมาช่วยเกื้อกูลใจให้เต็มอิ่มได้


หมายเลขบันทึก: 600247เขียนเมื่อ 31 มกราคม 2016 21:08 น. ()แก้ไขเมื่อ 31 มกราคม 2016 21:13 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท