(25-29) ยาวนานกับความหนาวเหน็บ

(๒๕)วันที่ ๒๕ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

• ความหนาวเหน็บเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ... การเผชิญหน้ากับความหนาวของอากาศที่เปลี่ยนแปลงในวันอาทิตย์ที่ ๒๔ มกราคม ตั้งรับไม่ทัน สังเกตตนเองว่าน่าจะเริ่มมีอาการ ถ้าไม่เป็นไข้ก็เป็นหวัดแน่นอน...
• ตื่นนอนตอนเช้าไปทำงานตามปกติ ก่อนไป ก็ลุกมาทำกับข้าวถวายพระและนำอาหารมาที่วัด เป็นเช้าที่ท้าทายเพราะทุกอย่างเริ่มต้นช้า แต่ก็ผ่านไปได้โดยดี
• วันจันทร์นอกจากจะมีคลินิคจิตเวชแล้วก็ยังมีภารกิจที่ทำประจำคือ การ re-med และเตรียมความพร้อมของคลินิกในสัปดาห์ถัดไป ในเรื่องของยาและการรักษา สำหรับการทำงานถือเป็นความท้าทายความสามารถในการจัดการภายใต้ข้อจำกัดที่เราไม่มีจิตแพทย์...
• ตกตอนเย็นอุณหภูมิลดลง...เรื่อยๆ อากาศเย็นมากขึ้น เตรียมตัวออกเดินทางแต่เช้ามืดไป อ.ปางมะผ้า จ.แม่ฮ่องสอน
• สายการบินที่จะเดินทางโดยตรงจากอุบลราชธานีไปเชียงใหม่ และจากเชียงใหม่ไปแม่ฮ่องสอน แจ้งงดบิน ...โชคดีว่า นพ.สุพัฒน์ ใจงาม ผู้อำนวยการโรงพยาบาลปางมะผ้าช่วยเคลียร์เรื่องการเดินทางให้...

(๒๖)วันที่ ๒๖ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

• ดีมากๆ...แม่ทำอาหารเช้าสำหรับมาวัดก่อนออกเดินทาง ทุกๆ วินาทีคือ โอกาสของการสร้างบารมี
• ข้าพเจ้ามารับเภสัชติ๋วที่วัด และออกเดินทางไปสนามบินนานาชาติอุบลราชธานี การเดินทางนั่งเครื่องจากอุบลไปดอนเมือง..และจากดอนเมืองไปเชียงใหม่ ...จากเชียงใหม่นั่งรถไป อ.ปางมะผ้า จ.แม่ฮ่องสอน
• ก่อนขึ้นเครื่องได้รับความกรุณาและอนุเคราะห์จากพี่เจียมจิต ร้านตุ้มโฮมที่สนามบิน เลี้ยงอาหารมื้อเช้า เป็นเฉกเช่นนี้มานานหลายปีแล้ว พี่เจียมจิตเป็นลูกศิษย์หลวงปู่ และเป็นลูกหลายชาวยโสธร น้ำจิตน้ำใจงาม...
• ถึงดอนเมืองใช้เวลารอต่อเครื่อง ๓ ชั่วโมง...แล้วบินตรงไปเชียงใหม่ อุณหภูมิที่ดอนเมือง กทม.อุ่นขึ้น แต่พอไปถึงเชียงใหม่...อุณหภูมิลดลงและมีฝนตกด้วย รถที่หมอสุพัฒน์ส่งมารับขับดีมาก แม้ระหว่างทางจะมีทั้งฝนและหมอก
• ไปถึงอำเภอปายหกโมงเย็น ...แวะไปที่ "สบายคลินิก" ได้พบน้องสกาว คุณแม่เปิ้ล และหมอสุพัฒน์ คือ มิตรภาพและความอบอุ่นใจ สนทนากันเล็กน้อยพร้อมได้วิตาซีมาทาน...
• ระหว่างทางจาก อำเภอปายมาถึงอำเภอปางมะผ้า หมอกหนามาก อากาศรอบด้านมืด มองไม่เห็นถนน แต่คนขับรถชำนาญและใจเย็นมาก ชื่อคุณเงิน
• อากาศเย็น 6-7 องศา ในค่ำคืนที่หนาวเหน็บ...สุดยอดของชีวิตที่ได้มาสัมผัส และเกิดคำถามผู้คนที่อยู่บนดอยคงจะหนาวมากๆ ...

(๒๗)วันที่ ๒๗ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

• ตื่นเช้า...มีแสงแดดอ่อนๆ แต่อุูณหภูมิยังต้ำอยู่เช่นเดิม ข้าพเจ้าพักอยู่ "บ้านแก้วโมรา" เจ้าของคือคุณต่าย น้องพยาบาลสวยและจิตใจงาม อาหารที่นี่อร่อยและเน้นอาหารสุขภาพ ...สภาพร่างกายเสียงหาย คัดจมูก ...มีอาการหวัดลงคอ โชคดีที่ไม่เป็นไข้
• ได้พบปะกับเครือข่าย R2R ปางมะผ้าอีกครั้ง รอยยิ้มและการต้อนรับอบอุ่น ข้าพเจ้ารู้สึกชื่นชมคนทำงานที่นี่เสมอ เพราะการทำงานมีข้อจำกัดมากและต้องอาศัยกำลังใจพร้อมพลังด้านบวกในชีวิตในการทำงาน เป็นพื้นที่ที่มีโรงเรียน ตชด.ถึง ๓ แห่งภายใต้องค์อุปถัมภ์ขององค์สมเด็จพระเทพฯ
• กระบวนการเรียนรู้รอบนี้ในความรู้สึกของข้าพเจ้า...ลื่นไหลและชัดเจนกว่าปีก่อน
• ช่วงบ่ายๆ อุณหภูมิอุ่นขึ้น แต่ก็ยังถือว่าหนาว ...เสร็จจากการทำงานเข้าที่พักไม่แวะที่ไหน
• นอนพักยาว อาการภูมิแพ้กำเริบหนัก ...หายใจคัดจมูก โทรหาแม่ ...บอกให้รีบหายาทาน พอไหวพออยู่พอได้ ข้าพเจ้ามองว่าคือ สภาวะที่ถูก shock ด้วยอากาศส่งผลทำให้ธาตุไม่สมดุล

(๒๘)วันที่ ๒๘ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

• วันนี้อากาศเย็นมาก แต่ในความรู้สึกกลับไม่หนาว...การทำงานราบรื่น
• ปิติและอิ่มใจมากที่เสร็จสิ้นกระบวนการแล้วได้มอบปัจจัยทั้งหมดที่เป็นค่าวิทยากร จำนวน ๑๖,๘๐๐ บาท มอบให้กับกองทุนช่วยเหลือผู้ป่วยยากไร้โรงพยาบาลปางมะผ้า
• ก่อนเดินทางกลับไปเชียงใหม่ คุณหมอสุพัฒน์ พี่เก่ง และเภสัชแอ๊ว พาไปดูสวนพอเพียง ...ทำให้นึกถึงประโยคนี้เลย "ปลูกชีวิต" ทำหน้าที่มากกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ ...ทำมากกว่าการรักษา แต่คือการเยียวยาชีวิต ช่วยชีวิต และสร้างชีวิต
• ระหว่างการเดินทางกลับ จาก อ.ปางมะผ้า จ.แม่ฮ่องสอน อากาศดีและเริ่มอุ่นขึ้นคืนนี้ต้องนอนที่เชียงใหม่ เพื่อรอขึ้นเครื่องบินตรงจากเชียงใหม่ถึงอุบลราชธานี การเดินทางเรียบร้อยดีมาก แต่อาการซมจากพิษหวัดและความหนาวเหน็บทำให้รู้สึกถึงความทุกข์ทรมาณ แต่เมื่อประเมินตนเองก็สามารถทนได้

(๒๙)วันที่ ๒๙ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

• เดินทางกลับไม่การยกเลิกเที่ยวบิน
• ความประทับใจที่เกิดขึ้น คือ การได้พบปะพี่เล็ก ที่มารอตั้งแต่ตี๕ การสนทนากันในช่วงเวลาอันสั้น มันคือความอิ่มใจ
• ท้องฟ้าที่พระอาทิตย์กำลังเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้านั้นสวยงามมาก ข้าพเจ้าหลับและตื่นเป็นระยะๆ ตื่นมาทานข้าวของสายการบิน "อร่อย" อาจเป็นเพราะผู้โดยสารน้อย เครื่องบินลำเล็กความใส่ใจในการบริการเป็นไปอย่างทั่วถึง เมื่อถึงสนามบินอุบลราชธานีอากาศอบอุ่นมาก ให้ความรู้สึกกลับถึงบ้าน
• เมื่อถึงบ้าน ทานอาหารอีกครั้งฝีมือแม่ ...และนอนหลับด้วยการเป็นหวัด ตื่นมารู้สึกสบายขึ้น เริ่มเคลียร์งานที่คั่งค้างและเตรียมตัวเข้าวัดตามวิถีปกติ
• ตอนเย็น...กลับสู่วิถีแห่งการภาวนาที่วัด แต่อาการเป็นหวัดก็ยังไม่ดีขึ้น