(12) คือความดีงาม

วันที่ ๑๒ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

.....

วันนี้มีสิ่งที่รู้สึกตกผลึกกับตนเอง คือ คำว่า "ดีงาม"...

เช้าๆ ได้นั่งดูคลิปเกี่ยวกับความกตัญญูของสุนัข ทำให้นึกถึงเจ้าหางซัน ที่ได้ฉายาว่า "หมากตัญญู"... หางซันไม่รู้ที่ไปที่มารู้แต่ว่าตามเด็กๆ มาอยู่วัดในหลายปีก่อน แต่เจ้านี่จะมีความจงรักภักดีมาก เมื่อก่อนข้าพเจ้าแทบจะไม่สนใจแต่ท่าทีของเจ้าหางซันสะดุดใจมาก ในหลายๆ เหตุการณ์

ในค่ำวันหนึ่งขณะที่เดินกลับกุฏิมีหมาบางแก้วตัวหนึ่งดุชอบกัดคนวิ่งมาอีกนิดเดียวก็ถึงตัวข้าพเจ้า...ไม่รู้ว่าเจ้าหางซันมาจากไหนวิ่งมาอย่างเร็วกระโจนใส่เจ้าหมาดุตัวนั้นจนวิ่งหนีทั้งที่ตัวเองตัวเล็กกว่า แต่ก็สู้เอาชีวิตเข้าแรก

แถมดึกๆ...ก็จะไปคอยนอนเฝ้าระแวดระวังที่บันไดกุฏิ...พักหลังมานี่รู้สึกซึ้งใจ ใครที่คิดไม่ดีด้วยเจ้าหางซันคล้ายรู้จะวิ่งเข้าใส่และเห่าไล่...ตอนเย็นก็จะไปคอยที่ประตูโขลงหน้าวัดพอรถข้าพเจ้าขับเลี้ยวเข้าไปจะรีบวิ่งตามรถอย่างร่าเริง...

พักหลัง...

เวลาที่เจ้าหางซันมาใกล้ๆ ข้าพเจ้าก็จะเอามือลูบหัว สังเกตว่าน่าจะชอบเวลาลูบหัวแล้วเธอก็จะนอนลงใกล้ๆ...สงสาร ไม่รู้ว่าไปทำกรรมอันใดมาหนอจึงได้เกิดมาเป็นเช่นนี้

ข้าพเจ้าจะคุยด้วยเสนอว่า ...มาอยู่วัดอย่าได้ไปวิ่งไล่กัดใครหรือไปกัดไก่...และชาติหน้าขอให้ได้เกิดเป็นคน... จะรู้เรื่องไม่รู้เรื่องอย่างไรแต่การได้เอ่ยพูดด้วยเช่นนี้ก็ทำให้รู้สึกสบายใจคล้ายหางซันรับรู้

ชีวิต...แม้อาจเป็นเกร็ดเล็กๆ แต่ก็คือความดีงามเสมอที่ทำให้ใจของเรานี้นุ่มนวลและอ่อนโยน