(๕) ความชั่วเขาที่เป็นอยู่ คือ ความชั่วในใจเรา

วันที่ ๕ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

สภาวะการเรียนรู้ในใจวันนี้ ...สิ่งที่ตกผลึกกับตนเอง คือ...เวลาที่เรารับรู้ว่าคนอื่นไม่ดี นั่นแท้ที่จริงแล้วใจเราไม่ดีต่างหาก

บทเรียนนี้ข้าพเจ้าได้เกิดการเรียนรู้ย้อนหลังไปประมาณเจ็ดปีก่อน ...ข้าพเจ้ามีความกลัวสุนัขมาก และคิดเสมอว่าสุนัขจะกัด

และเมื่อเข้าไปใกล้ ...สุนัขก็ทำท่าจะกัดจริง ยิ่งเพิ่มพลังความคิดความเชื่อไปว่า "สุนัขจะต้องกัดข้าพเจ้า"

ข้าพเจ้ารู้สึกรำคาญใจมาก ....เพราะไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เจอแต่สุนัข ทำไมคนอื่นไม่เห็นจะกลัวสุนัขเช่นข้าพเจ้า

อยู่มาวันหนึ่ง...

ไปวิ่งเจริญสติ...เจอฝูงสุนัขกลุ่มหนึ่งนอนอยู่ ขวางทางที่ข้าพเจ้าจะวิ่งไป จึงตัดสินใจเลี่ยงไปทางอื่น แต่ก็ยังไปเจอตัวอื่นอีก

ก็ถามตนเองล่ะว่าจะทำอย่างไรล่ะทีนี้ ...

จะตกเป็นทาสความกลัวสุนัขไปเช่นนี้ตลอดชีวิตเหรอ ...คนอื่นทำไมผ่านไปได้ และทำไมทีเราเขาจึงจ้องจะกัด...

ถามคำถามต่อตนเอง...ทำไม ทำไม ทำไม...

ในใจตอนนั้นก็รีบหาคำตอบ...เรียงหน้ากันเขามา เช่น สุนัขเป็นสัตว์ที่ดุ เอ๊ะ...ถ้ามันดุจริงมันต้องดุกับทุกคน แต่นี่มันดุเฉพาะเรา ...หรือสุนัขลำเอียงเหรอ ...

เอ...ไม่นะ สุนัขไม่น่าจะรู้จักคำว่าลำเอียง...ถามค้นถามตอบตนเอง เช่นนี้ไปเรื่อยๆ...

จนได้มาเห็นชัดความคิดตนเองว่า ข้าพเจ้านั่นล่ะเป็นคนที่คิดไม่ดีกับสุนัขและคิดว่าสุนัขจะกัดตนเอง

ความคิดไม่ดีมันคือการส่งจิตออกนอก...ุสุนัขเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีจิตใจแบบหยาบ ย่อมจะสัมผัสจิตที่คิดไม่ดีของเรา

เพราะเราไปเพ่งโทษว่าเขาไม่ดี เขาชั่ว เขาเลวร้าย เขาต้องกัดเรา ...เขาก็ย่อมป้องกันตนเอง

พอตั้งสติได้เช่นนี้ ...เปลี่ยนกำหนดจิตใหม่ ส่งจิตแผ่เมตตาไปให้ ขอโทษ ขออโหสิกรรม...

แล้วรวบรวมกำลังใจเดินผ่านสุนัขฝูงนั้นไป ...

และที่สุดก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สุนัขก็เพียงแค่นอนเกาะกลุ่ม ...ตามประสาสัตว์

ไม่เห็นจะเห่า หรือทำท่าจะดุจะกัดเราเลย....

นี่ไง...เราต่างหากที่คิดไม่ดีคิดชั่วก่อน...

จากเหตุการณ์ครั้งนั้นข้าพเจ้าก็ได้เกิดการเรียนรู้กับตนเอง ....เมื่อเจอกับสิ่งมีชีวิตใดใด ก็เริ่มรีบสำรวจใจตนเองทันทีว่าคิดดีหรือไม่ดี

ถ้าคิดไม่ดีก็ให้รีบยุติ...ในใจตนเองให้ได้

ฝึกฝนตนเองเรื่อยมา...สติจะทำให้รู้เท่า ...บางครั้งก็อาจเป็นอาการรู้ตามคือ พลาดคิดไม่ได้ กว่าจะมารู้สึกตัวก็ได้แสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมออกไปแล้ว

นี่นะ...ชีวิต

จิต...นั้นเป็นเรื่องที่ละเอียดและลึกซึ้ง กว่าเราจะค้นเข้าไปในจิตเราได้ ...การศึกษาปริญญาเอกก็ไม่ได้ทำให้เกิดเป็นความเข้าใจ

สำคัญที่การปฏิบัติของเราต่างหากว่า ...ได้ฝึกฝนตนเองในการดูจิตดูใจตนเองมากน้อยและลึกซึ้งเพียงใด