เข้าพรรษา (50) ; ผ่านไปได้

18 กันยายน พ.ศ.2558

......

เป็นอีกหนึ่งวันที่สามารถผ่านไปได้ ด้วยอุปสรรคที่มาขวาง ข้าพเจ้าได้เรียนรู้อะไรจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นอันเนื่องด้วยปัญหาและอุปสรรคในการทำงาน

สิ่งแรกคือ ท่าทีการตอบสนองต่อปัญหา ยอมรับว่ามันมีเรื่องราวเกิดขึ้นและเราได้เข้าไปพัวพัน

พิจารณาใคร่ครวญสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นศีลหรือไม่เป็นศีล

เป็นธรรมหรือไม่เป็นธรรม

การตอบสนองของเราเป็นอคติที่เจอปนด้วยหรือไม่

อารมณ์และความรู้สึกเป็นอย่างไร...

ต่างๆ เหล่านี้เป็นสิ่งที่เราพิจารณาในตนเอง ข้าพเจ้าใช้พลังงานเยอะ...เพราะเรื่องราวชวนนำไปสู่อคติที่เป็นมิจฉาทิฐิอย่างมาก...ถ้าสติไม่มีหรือไม่มีกำลังมากพอก็คงจะทำให้เรื่องราวที่มากระทบมีอิทธิพลต่อจิตใจได้

ตอนเย็น... เข้าพักที่วัดเป็นปกติแต่สิ่งที่แตกต่างเพิ่มขึ้นคือ การช่วยสะท้อนเพื่อการขัดเกลากิเลสจากใจลูกศิษย์

เป็นเรื่องที่ง่ายถ้าเราได้เจอคนที่เป็นผู้ว่าง่าย แต่ถ้าหากเป็นผู้ว่ายากสอนยากการสอนก็อาจดูเหมือนมีประโยชน์และคุณค่าน้อยมาก คนที่พร้อมขัดเกลาและพัฒนาตนเอง ประตูแห่งการเรียนรู้ก็จะเปิดออกอย่างเปิดกว้าง การพัฒนาก็จำดำเนินไปได้เร็ว

บนเส้นทางของการพัฒนาจิตมีเรื่องราวที่ลึกซึ้งและซับซ้อนแต่ถ้าจับหลักได้ การเรียนง่ายมากขึ้น