เข้าพรรษา (14) ; ภาวนาผ่านการทำงาน

เข้าพรรษา (14) ; ภาวนาผ่านการทำงาน

พักหลังปรับวิถีชีวิตใหม่จากเดิมไปถวายจังหันที่วัดก่อนแล้วค่อยกลับมาทำงาน ซึ่งจะมาถึงที่ทำงานประมาณแปดโมงครึ่งหรือถ้าทำธุระอย่างอื่นก็อาจล่วงไปถึงเก้าโมง หลายเดือนมานี่จะงดวันจันทร์กับวันพฤหัสฯ ปรับเปลี่ยนมาเป็นมาถึงที่ทำงานเจ็ดโมงกว่าถึงเจ็ดโมงครึ่ง

พี่ๆน้องๆ ที่ทำงานต่างมีภาระทางครอบครัวเมื่อใคร่ครวญแล้วเรานั้นมีภาระน้อยกว่า การมาก่อนทำให้กระบวนการทำงานเพื่อเตรียมพร้อมให้บริการคลินิคจิตเวชลื่นไหลมากขึ้น เพราะธรรมชาติผู้ป่วยมักมาแต่เช้าและถ้าเห็นเจ้าหน้าที่มาถึงเช้าเขาก็เย็นใจ เมื่อเขาเย็นใจเราก็ทำงานสุขใจขึ้น

การฝึกฝนใจผ่านการทำงานบริการผู้ป่วยมันช่างดีมากๆ...หลายๆ ครั้งเราประเมินอาการคนไข้ผ่านการพูดคุยโดยถามถึงในเรื่อง...

"หงุดหงิดฉุนเฉียว..."

"ควบคุมอารมณ์ตนเองได้..."

"หดหู่ใจ...ไม่อยากพูดกับใคร"

"นอนไม่หลับไหม...หรือนอนมากเกินไป..."

...

คำถามต่างๆ ที่นำไปสู่การค้นหาสภาพจิตของผู้ป่วยช่วยสะท้อนให้เราตระหนักหันกลับมาสู่การสำรวจจิตใจของเราด้วย...

การตระหนัก...awareness

นำมาซึ่งการตื่นรู้ในตนเอง...

"ถ้าเราหงุดหงิดแล้วเราจะไปต่างอะไรจากคนไข้..."

องค์พระหลวงตามหาบัวท่านเคยเทศน์สอนถึงคนไข้กลุ่มนี้ว่า...คือคนที่พ่ายแพ้ต่อกิเลส คนดีกับคนไข้วัดจาก "สติ" คนที่มีสติจะต้องควบคุมอารมณ์ความคิดด้านลบตนเองได้ ซึ่งความคิดด้านลบนั้นมันก็คือกิเลส

การทำงานวันนี้สติดีมากๆ

ใจเย็น ขณะที่พูดคุยกับคนไข้ได้เกิดความรู้สึกสะท้อนใจ "นี่ไงคนที่แพ้ใจตนเองจึงป่วยเช่นนี้"

ก็ได้เป็นอุทาหรณ์สำหรับตนเองพอสมควร

หลังเลิกงาน

กลับเข้าวัดเดินจงกลม...ได้พิจารณและเกิดคำตอบในตนเองว่า "นี่ไง...พระพุทธเจ้าเทศน์สอนได้ถูกต้องแล้วว่า...ต้องภาวนา ถ้าไม่ภาวนาจะไม่เห็นอาการของใจ และถ้าไม่เห็นอาการของใจก็แก้ไขใจตนเองไม่ได้...ข้าพเจ้าก็เคยมีอาการที่ไม่เห็นใจของตนเองแต่ใจของคนอื่นนี้ชัด เราจึงมักหลงเข้าไปในสภาวะ "ตัวกูดีเลิศประเสริฐ"

เดินจงกลมอยู่หนึ่งชั่วโมง...

นั่งพักสักครู่ สังเกตอาการของจิต "นี่คือการที่จิตมีกำลังก็คงเหมือนกล้ามเนื้อกายถ้าออกกำลังกายก็จะแข็งแรงขึ้น จิตก็เช่นเดียวกันออกกำลังของจิตด้วยการฝึกเจริญสตินั่งสมาธิ จิตก็มีกำลังมากขึ้นเมื่อถูกนำมาใช้ในขณะที่เผชิญหน้ากับบุคคล เรื่องราว

โจทย์จริงนี่อยู่ในชีวิตจริง

การอยากรู้ว่า...การฝึกปฏิบัติธรรมได้ผลหรือไม่ก็อยู่ ณ ขณะที่เรากำลังเผชิญสถานการณ์จริงในชีวิตนี่แหละ

...

๑๓ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๘