วันที่สามสิบเอ็ด I หลังการทดสอบ

สามสิบวันผ่านไป...

วันที่หนึ่งของเดือนที่สองก็เริ่มต้น วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๑๙ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๗ ข้าพเจ้ารู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ตีสอง นี่คือ อาการของการนอนเต็มอิ่ม หลังจากที่เมื่อวานนี้( วันที่สามสิบ ) หลับใหลไปตั้งแต่สองทุ่มครึ่ง

ตื่นขึ้นมาทำภารกิจเช่นเคย … ไม่ว่าจะเป็นทำวัตรเช้า ทำดีท็อกและพอกผงถ่าน ทำกับข้าวถวายพระ …

วันนี้ลองทดสอบกับตนเอง ทำผัดผักบุ้งปรุงรสด้วยเต้าเจี้ยวและน้ำมันหอย

ปรากฏว่าร่างกายตอบสนองไวมาก มีอาการแขนขาอ่อนแรง คล้ายอาการแพ้ผงชูรส ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้ใส่แม้แต่รสดี แต่มีความเข้าใจว่าในน้ำมันหอยของมีส่วนผสมของสารปรุงรสอยู่มากเหมือนกัน อาการจึงไม่แตกต่างกันเลย

หลังรับข้าวเสร็จ … นั่งรอกัลยาณมิตรที่เดินทางมาจาก รพ.วัดไร่ขิง แล้วไปกราบหลวงปู่ที่วัดป่าหนองเป็ด แต่รอไม่ไหว ขอเข้าพักก่อน หลับยาวไปจนเที่ยง สะท้อนได้เลยว่าร่างกายคล้ายคนหมดแบต แล้วชาร์ทแบตใหม่อย่างเต็มที่

แต่พอตื่นขึ้นมาก็สดชื่นมีพละกำลังทำสิ่งต่างๆ มากมาย

ไม่ว่าจะพาแม่ออกที่มาจำศีลที่วัดแช่มือแช่เท้า และพากัลยาณมิตรพอกหน้าด้วยผงถ่าน

เตรียมซาลาเปาทำถวายพระ...ทุกกิจกรรมต่างล้วนสะท้อนถึงพลังชีวิตที่มีและเป็นอยู่...

แต่อย่างไรก็ตามก็ไม่ได้ประมาท พยายาม save  พลังงานและกำลังไว้เสมอ...

การพักที่ดีสุดยอดคือ การพักจิต...พักใจ

เพราะการพักจิตพักใจนำมาซึ่งพลังงานสูงสุงของร่างกาย

สามสิบวัน...คือ ความมหัศจรรย์ ของการคืนพลังชีวิตกลับคืนสู่ร่างกาย เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ ทานผัก เป็นหลัก เน้นผักฤทธิ์เย็น เพราะสภาพร่างกายมีภาวะร้อนเกิน ทานข้าวมื้อเดียวด้วย แต่กลับมีพลังมากมายหลังจากตั้งใจปรับพฤติกรรมตนเองเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกาย

ได้คุยกับน้องๆ ที่มาเยี่ยมเยียนและมาปฏิบัติธรรมจากเครือข่าย R2R รพ.วัดไร่ขิง ถามว่าการเยียวยาตนเองแบบนี้ได้ผลจริงๆ เหรอ ข้าพเจ้าก็เลยพาลงมือปฏิบัติเลย ด้วยการกัวซาและพอกผงถ่าน เป็นที่สดชื่นและสนใจ จึงได้มอบน้ำมันเขียวไปสองขวด

***วิเคราะห์จุดอ่อนกับตนเอง..

คือ เรื่องอาหาร ต้องระวังอาหารที่ใส่ผงชูรส

และเป้าหมายของการปรับพฤติกรรมตนเองเช่นนี้อย่างมีวินัยและเคร่งครัด คือ สามเดือน เป็นอย่างน้อย หรือในพรรษานี้

จากนั้นค่อยติดตามผลอีกที...

…

๑๙ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๗