วันที่ยี่สิบแปด - วันที่ยี่สิบเก้า

ความเป็นจริงของการใช้ชีวิตที่มีอุปสรรคต่อการเยียวยาตนเอง

ในสองวันนี้เป็นสองวันที่ข้าพเจ้าได้ดูแลตนเองน้อยที่สุด …ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกิน เรื่องการถอดถอนพิษด้วยการทำพอกตับ พอกผงถ่าน การทำโยคะกดจุด

ยิ่งเรื่องอาหารถือว่าเป็นจุดอ่อนสำหรับข้าพเจ้ามาก
โดยเฉพาะอาหารที่ใส่ผงชูรส และนับตั้งแต่ทานอาหารตามแนวแพทย์วิถีธรรมร่วมกับวิถีธรรมชาติบำบัด ยิ่งทำให้ร่างกายตอบสนองต่ออาหารที่เป็นพิษต่อตับเร็วมาก แม้แต่รสดีเมื่อก่อนยังพอทานได้ แต่เดี๋ยวนี้อาการแพ้...แทบจะไม่ต่างจากผงชูรส วันไหนที่ทานอาหารผิดก็จะเริ่มมีอาการกล้ามเนื้อแขนขาอ่อนแรง และเช้ามาจะหน้าบวมมากเพราะร่างกายขับพิษออกไม่ได้

เดี๋ยวนี้ดีขึ้นมาหน่อยคือ แม่เริ่มปรุงอาหารด้วยเกลือ...ลดการใช้เครื่องปรุงรสต่างๆ
ยิ่งถ้าวันที่ข้าพเจ้าทำอาหารเอง จะแทบเป็นรสจืด...

เหตุที่สองวันนี้ไม่ได้มีช่องว่างหรือเวลาในการดูแลสุขภาพตนเองคือ
งานอบรมเด็กและเยาวชนที่ต้องคดีของศาลเด็กฯ ..ในกิจกรรมเราแทบจะคลุกอยู่กับเขา ภาคเช้าทำงานประจำที่ทำงาน ภาคบ่ายมาเป็นวิทยากรกระบวนการต่อเนื่องยาวไปจนถึงดึกสามสี่ทุ่ม...กว่าจะปิดกระบวนการ

ความตั้งใจเดิมคิดว่า...จะร่วมมือเพียงเล็กๆ น้อยๆ
แต่เมื่อเห็นเด็กๆ แล้ว รู้สึกสงสาร จะเพียงสักแต่ว่าอบรมไม่พอ ต้องพยายามใส่กระบวนการให้เข้าไปถึงจิตใจเขาให้มากที่สุด 

วิธีการเยียวยาตนเองที่ดีที่สุดในสองวันนี้คือ...
การนอน โดยเฉพาะการนอนหลับลึก ถือเป็นข้อดีที่ฝึกฝนตนเองในเรื่องการฝึกนอนในระดับลึกได้มาเกือบสิบปีแล้ว ดังนั้น จึงถือว่าเป็นเครื่องมือในการเยียวยาตนเองได้ดีที่สุด วิเศษที่สุด

***ในวันที่ยี่สิบแปด เกิดอาการแพ้รสดีแต่พอพยุงประคองตนเองได้
ไม่ได้ทำกิจกรรมการถอนพิษ ใช้ความอดทนแทน อาการที่เกิดคือ เกิดอาการภาวะร้อนเกินในร่างกาย ปวดศรีษะ กล้ามเนื้อแขนขาอ่อนล้า และเมื่อเสร็จกระบวนการอบรมก็ใช้การนอนในระดับหลับลึกเยียวยาตนเอง...เช้าตื่นนอนได้พอกผงถ่านเฉพาะบริเวณใบหน้าเท่านั้น พอประคองตนเองผ่านไปได้

…๑๖-๑๗ กรกฏาคม พ.ศ.๒๕๕๗