เมียงมอง...
ใช่...ฉันรักในแบบที่เธอเป็น...จำปาลาว
เหลียวมองไป
ใช่...จำปาลาว
ร่วงหล่นตามแรงลม โชยอ่อน
เมียงมองอยู่อย่างนั้น
ใช่...ฉันรักจำปาลาว
คล้ายต้องมนต์สะกดนิ่ง
ใช่...จำปาลาว
เจ้านอนแนบผืนดิน มิไหวติง
เหลือเพียงความว่างเปล่า
๗ มิถุนายน ๒๕๕๗
คำสำคัญ (Tags): #ข้อคิดชีวิต#เก็บสุข กลางทุกข์
หมายเลขบันทึก: 569955เขียนเมื่อ 7 มิถุนายน 2014 06:56 น. ()ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก